Zwemles

De akoestiek van het zwembad is prima, Yfke heeft het zelf getest. Hoe zij tot deze actie kwam? Misschien is het sommige lezers ontgaan, maar wij zijn dit jaar niet op vakantie geweest. Dit schrijf ik niet om medelijden op te wekken. Het was een bewuste keuze en ik ben nog steeds heel blij dat ik die gemaakt heb. Anders was de keuken nu niet zo brandschoon geweest, (zie vorige blog). Hoe dat ook, omdat wij niet op vakantie gingen, was de gelegenheid perfect om Arjen in de zomer door te laten zwemlessen (nieuw werkwoord?). Er bleek ruimte genoeg voor zwemmertjes, dus onze oudste zwemt iedere maandag en donderdagochtend om 08.00 uur zijn lesjes in het bad.
Tot nog toe is dat eigenlijk iedere week prima verlopen. Met het vroege tijdstip hebben we hier geen moeite, wakker zijn wij dan allang. Probleem is wel een beetje dat niet alleen Arjen naar het bad verplaatst moet worden, maar dat ook zijn broertje en zusje mee moeten., want Frank werkt natuurlijk gewoon. De eerste twee lessen ging dat prima, alles was nog nieuw en ik had voor voldoende afleidingsmanoeuvres gezorgd, dus dat uur kwamen wij wel door op de tribune. Daarna kwamen twee fastastische weken, want Frank had vakantie, dus Arjen en ik konden gewoon lekker samen naar zwemles. Maar gisteren ging het mis, alle pakjes drinken, kleurboeken, puzzeltjes en eierkoeken ten spijt, na 45 minuten besloot Yfke dat ze zelf het zwembad wilde verkennen en klom van het trapje richting wedstrijdbad. Omdat zij als anderhalfjarige nog niet kan zwemmen (duh), greep ik in en pakte haar op. Dit werd door mevrouw mijn dochter niet gewaardeerd en dat liet zij luidkeels horen. De les duurde nog een
kwartier en dat kwartier heeft Yfke volledig benut om te testen op welke toonhoogte en met welk volume de akoesiek in de zwemhal het beste tot zijn recht komt. Maar we zijn er nog niet. Toen de les eindelijk voorbij was, een kwartier duurt dan opeens drie keer zo lang, moesten we Arjen nog afdrogen. Peulenschil? Vandaag niet, de tas die ik mijn zoon in handen had gegeven voor wij vertrokken richting zwembad was thuis blijven staan. In die tien seconden die Arjen en Christoph nodig hadden om de auto te bereiken, kregen zij een handgemeen en werd de zwemtas in een hoekje gesmeten en vervolgens dus vergeten. Dus geen handdoek mee droog te wrijven en geen onderbroek voor om zijn gatje. Maar dat was het ergste niet, ik vond in mijn tas nog een sjaal en het afdrogen ging daar prima mee. Het probleem ligt weer bij Yfke. (Valt het de lezer op hoe erg het moet zijn geweest als ik helemaal geen last heb gehad van Christoph, die altijd wel garant staat voor wat frustratie mijnerzijds). Maar goed, ik zet Yfke boven op de bank in de kleedkamer en draag Chris op dat ie zijn sandalen weer aantrekt. Ondertussen diep ik de sjaal op en begin Arjen af te drogen. Dit alles duurt nog geen 5 seconden. Ik kijk om: weg dochter! Mijn niet zwemmende dochter kwijt in een zwembad van 3,5 meter diep. Ik krijg het nog warmer dan ik het al had van de temperatuur van het zwembad. ‘Hierblijven,’ blaf ik tegen de jongens. Van Arjen weet ik zeker dat ie blijft staan, want die staat daar in adamskostuum, maar met Chris weet je het nooit. Ik vlieg die kleedkamer weer uit op zoek naar mijn dochter. Gelukkig hoef ik haar niet op te duiken, want madam zit heerlijk met kleren en al onder de warme douches. ‘Djoese’, roept ze me vrolijk tegemoet. Het is een van haar favoriete bezigheden. Ja dat zie ik ook wel. Lekker dan. Met een natte dochter, een half aangeklede zoon en Christoph in perfecte staat keer ik huiswaarts.
Kun je je voorstellen hoe blij ik was, toen ik een paar uur later een mailtje kreeg van de moeder van Arjens vriendje. Zij neemt maandag Arjen mee naar zwemles en ik kan thuis blijven…ik zal hem met liefde maandag met zwemtas en zwempas om 7.30 aan de straat zetten. Het aftellen is begonnen, nog maar drie keer met alledrie naar het zwembad.