18 aug 2009, 17:12
Ken je hem nog? Buurman Bolderbast van Donald Duck? Altijd
boos op Kwik, Kwek en Kwak. Nou wij hebben er hier in Dalem ook een en da's
maar goed ook.
Zoals in menig gezin gebruikelijk is, nuttigen wij des avonds gezamenlijk een warme maaltijd. Hiervoor wachten wij braaf tot papa gearriveerd is uit zijn werk. (Daar blijft hij extra lang, want dan kan hij uitrusten van onze vermoeiende vakantie).
Maar als dan onze pater familias thuis arriveert, gaan wij aan tafel. Dat wil zeggen, Frank en ik gaan aan tafel en ook Christoph is in zijn stoel van de partij. Het probleem van onze maaltijd zit 'm in Arjen. Arjen heeft een structureel probleem met avondeten. Hij doet het niet. Al sinds hij een jaar is weigert meneer om ook maar iets in zijn mond te stoppen dat warm is. Brood is geen probleem, fruit idem dito, maar warm eten, no way!
Nu zit er langzamerhand wel enige vooruitgang in. Na negeren, dwingen, belonen en noem alle trucjes maar op, wordt er min of meer gegeten.
Maar gisterenavond stond de maaltijd hem totaal niet aan. Spinazie, aardappelen en verse worst(je hoeft mij er ook niet wakker voor te maken) maar toch geen ongewone maaltijd.
Arjen weigerde te eten. Alleen de komkommer ging naar binnen.
Toen wij allang klaar en van tafel waren, zat hij er nog. Hij weet ondertussen dat hij niet van tafel mag voor het op is. Dat kan hij niet uitstaan, dus dat werkt.
Maar in een fractie van een seconde dat ik even met Christoph bezig was, smeerde meneer 'm de voordeur uit. En dan kan hij hard lopen...
Nu kom ik op de titel van mijn verhaal. Aan de overkant van de straat woont buurman Henk. En buurman Henk is een hele aardige man. En toen hij gisteren dat kleine kereltje met een noodgang over de stoep zag rennen, gaf hij een enorme bulderkreet. iets in de trant van: ' Waar ga jij naartoe?'
Onze zoon, opgevoed met de gewoonte dat je altijd netjes antwoord moet geven, staat gelijk stokstijf, onder de indruk, stil en antwoord beleefd, dat hij aan het weglopen is.
Inmiddels was ik ook al buiten om de ontsnapte peuter te vangen.
Bij deze mijn dank aan de buurman, anders had ik weer het halve dorp af moeten zoeken
Zoals in menig gezin gebruikelijk is, nuttigen wij des avonds gezamenlijk een warme maaltijd. Hiervoor wachten wij braaf tot papa gearriveerd is uit zijn werk. (Daar blijft hij extra lang, want dan kan hij uitrusten van onze vermoeiende vakantie).
Maar als dan onze pater familias thuis arriveert, gaan wij aan tafel. Dat wil zeggen, Frank en ik gaan aan tafel en ook Christoph is in zijn stoel van de partij. Het probleem van onze maaltijd zit 'm in Arjen. Arjen heeft een structureel probleem met avondeten. Hij doet het niet. Al sinds hij een jaar is weigert meneer om ook maar iets in zijn mond te stoppen dat warm is. Brood is geen probleem, fruit idem dito, maar warm eten, no way!
Nu zit er langzamerhand wel enige vooruitgang in. Na negeren, dwingen, belonen en noem alle trucjes maar op, wordt er min of meer gegeten.
Maar gisterenavond stond de maaltijd hem totaal niet aan. Spinazie, aardappelen en verse worst(je hoeft mij er ook niet wakker voor te maken) maar toch geen ongewone maaltijd.
Arjen weigerde te eten. Alleen de komkommer ging naar binnen.
Toen wij allang klaar en van tafel waren, zat hij er nog. Hij weet ondertussen dat hij niet van tafel mag voor het op is. Dat kan hij niet uitstaan, dus dat werkt.
Maar in een fractie van een seconde dat ik even met Christoph bezig was, smeerde meneer 'm de voordeur uit. En dan kan hij hard lopen...
Nu kom ik op de titel van mijn verhaal. Aan de overkant van de straat woont buurman Henk. En buurman Henk is een hele aardige man. En toen hij gisteren dat kleine kereltje met een noodgang over de stoep zag rennen, gaf hij een enorme bulderkreet. iets in de trant van: ' Waar ga jij naartoe?'
Onze zoon, opgevoed met de gewoonte dat je altijd netjes antwoord moet geven, staat gelijk stokstijf, onder de indruk, stil en antwoord beleefd, dat hij aan het weglopen is.
Inmiddels was ik ook al buiten om de ontsnapte peuter te vangen.
Bij deze mijn dank aan de buurman, anders had ik weer het halve dorp af moeten zoeken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten