Van ruilen komt huilen

Soms is het niet leuk om gelijk te hebben. Nou en dat is heel wat uit mijn mond. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik graag gelijk heb / krijg. Dat begon al vroeg, mijn vader en ik hebben heel wat weddenschappen gehad om van alles en nog wat. Ik weet nog goed dat mijn moeder en broertje gek werden van de ruzies aan tafel 's avonds. Het is zelfs een keer voorgekomen dat we ruzie hadden over welk huisnummer het hoekhuis in de Eemsteyn te Werkendam had. (We werkten allebei bij de PTT) Hij zei 10 en ik wist zeker, het was 12. Nog voor het toetje zijn wij in de auto gestapt om te controleren wie er gelijk had. Ik dus! We hadden er zelfs 100 gulden  opgezet, zo zeker waren we ervan. (nu ik erover nadenk, die 100 gulden heb ik nooit gekregen...).
Maar goed afgelopen week had ik dus weer eens gelijk en dit keer voelde dat niet zo prettig.

Even de voorgeschiedenis:
Aan het begin van het voetbalseizoen heeft de plaatselijke supermarkt bij ons altijd een spaaractie die verband houdt met de 18 eredivisieclubs. Ik doe daar dan verplicht mijn weekboodschappen, zodat ik mijn oudste zoon en ook zijn kleine broertje blij kan maken met die 'gadgets'.  Dit jaar zijn het knikkers en allerlei onderdelen van een knikkerbaan. Arjen schakelt ook alle buren in om mee te sparen en ik moet op hem wachten met het doen van mijn wekelijkse inkopen, zodat hij voor bij de winkel de knikkers kan vragen aan mensen die ze niet sparen. Vervolgens wordt er op school flink geruild met de dubbele exemplaren.

En met dit ruilen ging het mis. Niet voor niets bestaat er een gezegde 'van ruilen komt huilen', en Arjen heeft dat afgelopen dinsdag aan den lijve ondervonden.
Onze stamhouder was in het rijke bezit van een hele zeldzame 'glow-in-the-dark' eredivisieknikker. Deze knikker was heel geliefd en vele jaloerse blikken waren gevestigd op deze knikker. Je zou denken dat Arjen deze knikker koestert, maar niets is minder waar. Een klasgenootje bood hem 8 knikkers aan in ruil voor die ene speciale glowknikker. Arjen vond het prima.
Pedagoog als ik dan toch weer ben, zei ik nog: ´Weet je het zeker, dan krijg je hem niet meer terug, word je dan niet verdrietig`.

Nee hoor, hij werd niet verdrietig, hij kreeg er toch 8 voor terug, dat was veel meer!
OK dan, zelf weten, mama heeft gewaarschuwd...

Maar afgelopen dinsdag escaleerde het helemaal op de buitenschoolse opvang. Arjen wilde zijn knikker terug, had daarbij de juf ingeschakeld en omdat die het verhaal ook niet helemaal kon volgen, kreeg Arjen zijn knikker terug. Toen was het klasgenootje natuurlijk woedend, want ze hadden eerlijk geruild. De leidster op de BSO heeft waarschijnlijk gedacht, ´hier ga ik mijn vingers niet aan branden, wacht maar op jullie moeders´ en het tweetal heeft vervolgens de rest van de middag boze blikken uitgewisseld in afwachting van de mama´s.

Toen ik dan om 17.30 arriveerde stond mijn zoon al klaar in de gang, dat is op zich al bijzonder, want hij wil juist nooit mee naar huis. Ik wilde hem al prijzen voor deze grote mate van medewerking, maar achter hem aan kwam ook gelijk het klasgenootje met moeder (die natuurlijk ook niet wist wat ze nu moest).

Om dit lange verhaal kort te maken, heb ik de 'glow-in-the-dark' eredivisieknikker aan het klasgenootje teruggegeven. Maar ondertussen stond mijn zoon te huilen en te tieren en was uiteraard niet vatbaar voor het zinnetje: ´zie je wel, ik had je toch gewaarschuwd´. Wat natuurlijk op zo´n moment ook een enorme dooddoener is, maar ja, ik had wel gelijk.

Maar het was nu niet zo leuk om gelijk te hebben. Arjen heeft nog bijna een uur met intens verdriet op de bank gelegen. Uiteindelijk vond ik het zo zielig dat ik hem na het eten meegenomen heb naar de supermarkt en vervroegd mijn boodschappen ben gaan doen. Ik vond hem zelfs zo zielig, dat ik speciaal gezocht heb naar producten waarbij je extra knikkers en baanonderdelen kreeg.

Na de boodschappen keer ik huiswaarts met een gelukkige zoon en vaatwastabletten voor de rest van het jaar! Alleen die  'glow-in-the-dark' eredivisieknikker, die heeft ie nog steeds niet, dus mocht iemand die hebben en aan mijn zoon willen afstaan, u weet ons te vinden.

Trampimole

23 apr 2009, 21:27

Afgelopen zondag moesten wij naar de verjaardag van ons nichtje Lieke. Arjen verheugde zich daar enorm op en wel om de volgende twee redenen. Uit zijn motivaties blijkt gelijk zijn huidige peutermentaliteit, namelijk het ik-gerichte.
Hij wilde graag naar Lieke om de volgende reden: ten eerste omdat hij weet dat hij kort na Lieke jarig is, dus Lieke kon hem niet snel genoeg jarig zijn. Ten tweede woont Lieke bij tante Yvonne. Arjen gaat graag naar tante Yvonne. Helaas voor Yvonne is het hem niet om haar te doen, maar wel om de trampimole.

Toen ik deze afgelopen zondag morgen aan hem vertelde dat we vandaag eerst naar de kerk zouden gaan en daarna naar tante Yvonne heeft hij mij er gedurende de hele kerkdienst aan herinnerd. En gunde hij mij ook mijn kopje thee naderhand niet. We moesten naar huis om papa en Christoph te halen, want we moesten naar tante Yvonne (en de trampimole).

Gelukkig bepalen wij hier nog wel iets zelf, anders waren we daar wel heel vroeg geweest, maar uiteindelijk arriveerden wij dan toch in de biesbosch. Waar, tot Arjens grote teleurstelling geen trampimole meer was. Ome Dik had in zijn bezorgdheid om alle neefjes en nichtjes, zeer wijs besloten om de trampoline niet op te zetten.

Dit was voor onze zoon een absolute domper , niets kon zijn dag nog goed maken. Geen trampimole...hoe haalt ome Dik het in zijn hoofd. Herhaaldelijk vroeg hij of wij ome Dik dan niet even konden vertellen dat hij op de trampimole wilde. Maar nee hoor, het feest was voor Arjen voorbij.

Dus als iemand nog niet weet wat ie het mannetje voor zijn verjaardag moet geven...een trampimole...en een huis met een grotere tuin voor papa en mama, want dat ding moet toch ergens staan.

Buurman Bolderbast

18 aug 2009, 17:12

Ken je hem nog? Buurman Bolderbast van Donald Duck? Altijd boos op Kwik, Kwek en Kwak. Nou wij hebben er hier in Dalem ook een en da's maar goed ook.

Zoals in menig gezin gebruikelijk is, nuttigen wij des avonds gezamenlijk een warme maaltijd. Hiervoor wachten wij braaf tot papa gearriveerd is uit zijn werk. (Daar blijft hij extra lang, want dan kan hij uitrusten van onze vermoeiende vakantie).

Maar als dan onze pater familias thuis arriveert, gaan wij aan tafel. Dat wil zeggen, Frank en ik gaan aan tafel en ook Christoph is in zijn stoel van de partij. Het probleem van onze maaltijd zit 'm in Arjen. Arjen heeft een structureel probleem met avondeten. Hij doet het niet. Al sinds hij een jaar is weigert meneer om ook maar iets in zijn mond te stoppen dat warm is. Brood is geen probleem, fruit idem dito, maar warm eten, no way!

Nu zit er langzamerhand wel enige vooruitgang in. Na negeren, dwingen, belonen en noem alle trucjes maar op, wordt er min of meer gegeten.

Maar gisterenavond stond de maaltijd hem totaal niet aan. Spinazie, aardappelen en verse worst(je hoeft mij er ook niet wakker voor te maken) maar toch geen ongewone maaltijd.
Arjen weigerde te eten. Alleen de komkommer ging naar binnen.

Toen wij allang klaar en van tafel waren, zat hij er nog. Hij weet ondertussen dat hij niet van tafel mag voor het op is. Dat kan hij niet uitstaan, dus dat werkt.
Maar in een fractie van een seconde dat ik even met Christoph bezig was, smeerde meneer 'm de voordeur uit. En dan kan hij hard lopen...

Nu kom ik op de titel van mijn verhaal. Aan de overkant van de straat woont buurman Henk. En buurman Henk is een hele aardige man. En toen hij gisteren dat kleine kereltje met een noodgang over de stoep zag rennen, gaf hij een enorme bulderkreet. iets in de trant van: ' Waar ga jij naartoe?'
Onze zoon, opgevoed met de gewoonte dat je altijd netjes antwoord moet geven, staat gelijk stokstijf, onder de indruk, stil en antwoord beleefd, dat hij aan het weglopen is.

Inmiddels was ik ook al buiten om de ontsnapte peuter te vangen.
Bij deze mijn dank aan de buurman, anders had ik weer het halve dorp af moeten zoeken

fiets 'em erin

7 okt 2009, 21:43

Vandaag gingen mijn zoons en ik, tussen de buien door , een stukje wandelen. Onze standaardroute via het voetbalveld van GJS naar de speeltuin in de Merwedonk en weer terug.

Sinds kort mag Arjen mee op zijn fietsje. Dit omdat moeders hem genoeg vertrouwd en hij een genetische angst voor gevaar heeft geerfd van zijn vader. Dus bij iedere auto, die binnen een straal van 100 meter komt, stapt mijn zoon al van zijn fietsje en gaat achter mijn brede gestalte staan.

De wandeling verliep zoals altijd heel voorspoedig. Arjen wachtte braaf met oversteken en onderweg brachten wij gelijk even een enorme lading kinder- en positiekleding naar de verzamelcontainer, (zodat de vrouwen in Roemenie nu ook heerlijk in deze oncomfortable outfits kunnen zwangeren).

Kort daarna sloeg echter het noodlot toe. Onze zoon vindt zichzelf al een hele wielrenner, hij kan namelijk heel hard fietsen. Maar het probleem is dat hij niet kan remmen. Meestal gooit hij zijn voeten maar op de grond en staat dan na een metertje of 5 wel stil.

Af en toe kijkt hij eens achterom of ik wel de door hem gekozen route volg, maar dat ging vandaag even mis.

Al racend keek hij links over zijn schoudertje en je snapt het al, hij stuurde tegelijkertijd ook naar links. En laat de gemeente Gorinchem daar nou net een sloot hebben aangelegd.

U voelt 'em al aankomen natuurlijk. Met een behoorlijke vaart reed mijn zoon met fiets en al de sloot in. En ik niet in staat om zo snel de overbruggende 15 meter af te leggen zag hem over zijn stuurtje heen in de moddersloot belanden.

Uiteraard sloeg mijn moederhart een slag over, maar onze peuter stond gelukkig al gauw weer aan de rand. Het is daar blijkbaar niet diep, dus kon hij staan.

Daar stond hij huilend van de schrik tot zijn oksels in het water. Hij nat en fiets verdronken.

Na hem weer op het droge te hebben geholpen , heb ik ook de fiets weer uit het water gevist, beide zaten onder het kroos en allerlei waterige, natte plantenslierten en vooral veel modder.

Zoonlief had ook zijn winterjas nog eens aan, dus ook die had zich lekker volgezogen met water.
Al met al werd de situatie nu toch wel komisch en moest ik mijn lachen inhouden, want Arjen zag er absoluut de humor niet van in. Christoph trouwens ook niet, want die bleef stoicijns om zich heen kijken.

Met een kletsnatte zoon en vieze fiets (dat vond ie echt nog heel erg ook, 'we moeten de fiets helemaal schoonsfuiten, mama') sjokten we terug naar huis.

Pas toen we thuis waren en ik hem helemaal uitgekleed had, kon hij lachen om het feit dat er nog heel veel water uit zijn laarsjes kwam.

In bad bleek dat onze zoon al een sterke fantasie heeft. Oma werd gebeld om deelgenoot te maken van dit avontuur en meneer wist te vertellen dat ie een plompeblad op zijn hoofd had gehad. Dit geheel niet conform de waarheid. De kikker en waterlelie ontbraken alleen.

Maar gelukkig, eind goed, al goed. Toen zijn vader thuiskwam werd het verhaal bij het naar bed brengen nog even uitvoerig besproken door vader en zoon en ze hebben afgesproken, dat ze vrijdag, als papa er de hele dag is, samen gaan leren hoe je moet remmen.

Want fietsen is leuk, als je maar weet hoe te remmen...

 

30

1 nov 2009, 19:19

Daar zit je dan, 30 jaar oud, ik begrijp niet waarom iedereen er zo'n ophef overmaakt. Grijze haren had ik al toen ik twintig was, strak lijf eh? We zijn twee baby's verder. Rimpels, dat staat ervaren, kom maar op. En volgens de sportschool was ik in uitstekende conditie, dus niks aan de hand.

Maar hoe dan ook. Manlief vond dertig wel een gelegenheid om eens flink uit te pakken en dus stond er een heel verrassingsprogramma op stelten. Mijn moeder en broer waren in het complot betrokken. Zelfs vrienden uit de kerk hebben tegen mij moeten liegen.

Hij had namelijk kaartjes voor de nieuwe voorstelling van Jochem Myjer (via Remco's adres, want ja wie maakt thuis de post open?) in Wageningen, inclusief een overnachting in een hotel midden in het bos. Hartstikke leuk natuurlijk. Zij het dat ik dit al anderhalve maand van te voren wist. maar dat wist hij weer niet. Kun je dit nog volgen?

Het zit namelijk zo. Via internet en de zoekgeschiedenis van google had ik echt per ongeluk deze dingen al ontdekt. Dus ik was al een poosje op de hoogte. Maar ik wist echter niet alles...

Vrijdag 23 oktober zou het gaan gebeuren, zoveel had ik al wel ontdekt, maar ik had niet verwacht dat we al 's middags zouden vertrekken, dus ik had met vrienden een afspraak gemaakt om 's morgens en 's middags met onze kinderen naar een binnenspeeltuin te gaan in Breda. Ik had Arjen al helemaal lekker gemaakt en vanalles beloofd toen hij 's ochtends uit bed kwam. En toen kwam om 12 uur mijn moeder aanzetten met d'r slaapkoffertje. Ik voelde mij en hele slechte moeder nu, want ik moest het arme jong gaan vertellen dat we niet naar Joepie konden gaan. Na de nodige traantjes en een nieuwe belofte dat we gauw echt zouden gaan, konden wij weg.

Ondertussen wist Frank nog steeds niet dat ik het allemaal al wist. En ik heb gewoon net gedaan alsof ik van niets wist.
We hebben eerst heerlijk een paar uur door het bos gewandeld en zijn toen in Wageningen gaan eten. (Frank: Dat is toch leuker dan in het hotel, Cin? Jahoor schatje, komen we daar ook eens... )

In Wageningen aangekomen zag ik de bordjes Theater al hangen en heb ik hem daar maar in de buurt laten parkeren, onder het motto, dan hoeven we straks niet zo ver terug te lopen, wist hij veel dat ik dat al wist.

In Wageningen voerde hij ook nog allerlei smoezen aan, om mij naar dat theater te krijgen,
Frank: Mischien zit er ook wel een bioscoop, dan kunnen we een filmpje pakken, anders zitten we ook maar op die hotelkamer
En ik, kreng dat ik ben: Nee hoor, daar zit geen bioscoop, dat zag ik toen we net langs reden...
Frank: Volgens mij wel... kom op even kijken, wat wil je anders doen?

Maar ik heb genoten van alle onzin die hij maar bedacht om mij onwetend te houden. Uiteindelijk heb ik in de foyer van het theater maar verteld dat ik het al even wist. Toen vond ik het wel een geschikt moment. Frank was even hevig teleurgesteld, maar na een kopje koffie was dat ook weer over.

Maar de voorstelling is aan te raden, we hebben ontzettend gelachen en genoten van het feit dat we niet om zes uur 's morgens al kleine kereltjes in ons bed hebben.

zwarte piet weet alles

Vorige week woensdag moest ik even in het piazza centrum zijn. Dus na de nodige voorbereidingen, jassen, schoenen, sjaals, wanten, mutsen, wil ik de deur uitstappen. Uiteraard moet er op dat moment eentje plassen, dus we voeren het hele aankleed ritueel in omgekeerde volgorde weer uit.
Na 3! druppels hijsen we alles weer in de kleren en kunnen we gaan.

Gelukkig hebben we vandaag de auto , want ik heb Frank vandaag gedwongen om zich door mij te laten brengen. Ik zag mijzelf alweer met twee ongedurige kinderen een hele dag binnen zitten, het was namelijk prutweer.

Hoe dan ook, in het piazza centrum aangekomen, lopen wij recht in de armen van Sinterklaas en een horde Zwarte Pieten. Goede moeder als ik ben, hou ik mijn kids op afstand. De zwarte Pieten waren cadeaus aan het uitdelen en het leek mij logisch dat die waren voor kindertjes die daar een tekening of wat ook gebracht hadden. Dus met zachte dwang sleep ik mijn kinderen mee naar het kruidvat, wij hadden immers geen tekeningen of wat ook.

Op de terugweg moesten wij echter toch weer langs de goedheiligman en loop ik een bekende tegen het lijf. (ja, Simone ik heb het over jou). Aangezien wij beiden snel verleid zijn tot geklets, beginnen we daar onmiddellijk mee.
Ondertussen kijken mijn kinderen op hun gemak naar de Sint.
Simone attendeert mij op de hoofdpiet, "leuke piet he?". Ik kijk eens goed om daar wellicht haar echtgenoot in te herkennen. (kon ik me overigens niet voorstellen), Laat nog een hele lading wederzijds bekende personen de revue passeren, maar nee, ik herken de man niet. "Is mijn vader".

O ok, dan geeft het niet dat ik hem niet herkende, want ik ken Simones vader niet. De Piet in kwestie komt op ons af en begint tegen ons te praten. Opeens maakt hij mij het verwijt dat ik 's morgens altijd zo lastig ben in de trein met mijn fiets. Ik totaal verbaasd probeer door de schmink heen, deze meneer te herkennen.

Wat blijkt: drie dagen per week reizen wij met dezelfde trein naar het werk (hij overigens ook met zo'n lastige fiets ). En we maken weleens een beleefd praatje. Wist ik veel dat hij Simones vader was.

Uiteraard is mijn zoon ook niet gek en op de terugweg in de auto vraagt het pientere joch of ik die zwarte piet ken. Dat vindt hij uiteraard vreemd, want Pieten wonen in Spanje en wij niet. Dus na mijn uitleg...die zal ik je besparen... vertelt hij iedereen dat mama iedere dag met zwarte Piet in de trein zit.

Je moet wat vertellen, om de tere kinderzieltjes te behoeden...!

zegeltjes sparen en zakgeld geven

27 jan 2010, 22:12

Je kunt natuurlijk overal zegeltjes sparen. Bij de pomp, bij de schoenenwinkel, bij de groentekraam op de markt en in de supermarkt kun je momenteel wel drie verschillende soorten zegeltjes sparen.

Ik doe daar nooit aan mee. Ten eerste omdat ik koopzegels een stomme uitvinding vind. En de andere zegels raak ik altijd kwijt. Maar nu ben ik om.

Bij de Plus supermarkt kun je zegeltjes sparen voor een of ander knuffelbeestje met een sjaal om in het kader van de olympische spelen. Midden in de winkel staat een grote ton met allemaal van die beestjes. En als je 30 bent loop je daar gewoon langs, maar als je 3 bent, is dat natuurlijk prachtig en wil je die hebben. Zo ook onze zoon.

Dus leg ik hem precies uit hoe dat moet. Mama krijgt zegeltjes bij de boodschappen en die moet je dan sparen en op een kaartje plakken. En als je kaartje vol is dan mag je in de winkel een knuffeltje gaan uitzoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels hebben we het felbegeerde beestje bij elkaar gespaard.

Maar daar blijft het niet bij... onze oudste telg loopt elke keer als wij boodschappen gaan doen eerst voorbij de marskramer en daar staat echt al maanden een mand buiten met daarin de blauwe helikopter uit de Carsfilm. En hij is helemaal verliefd op dat ding. Daar moeten we altijd even een momentje bij stil blijven staan om ons te vergapen aan dat mooie vliegmachien.

En hij vertelt mij iedere keer dat hij die o zo graag wil hebben. Maar ik ben een goede moeder, ik geef mijn kinderen niet alles wat ze willen. (We zien in de huidige maatschappij wat voor kinderen je daar van krijgt). Dus ik heb hem vertelt dat hij daar dan maar voor moet sparen.

In het kleine blonde koppie werd toen een verbinding gelegd met kleuterlogica. 'Dan moeten we nog meer zegeltjes sparen,' was zijn redenatie.

Ik heb het mannetje even uitgelegd dat we dit niet met zegeltjes konden sparen, maar dat je dan geld moest sparen in je spaarpot. En dat begrip kent ie ook. Spaarpot...hij had alleen nog nooit de link gelegd, waarom je daar eigenlijk geld in moet doen.

Dus leg ik hem uit dat als je genoeg geld in je spaarpot stopt, dat je dan de Cars helikopter kan kopen.

Zijn simpele oplossing luidde dan ook als volgt: 'Mama, dan moet jij mij centjes geven om in mijn spaarpot te doen'.

Conclusie van dit verhaal: Mijn zoon wil zakgeld!
Misschien wel wat vroeg, maar jong geleerd is, oud gedaan! Wie weet kunnen we binnenkort
eindelijk de felbegeerde helikopter verwelkomen. Als ze hem dan nog maar hebben.

Psoriasis Guttegut

22 feb 2010, 18:29

O?

Dat was mijn eerste reactie afgelopen woensdag bij de dermatoloog. Nietsvermoedend ging ik, doorgestuurd door de huisarts, even naar de dermatoloog om te horen dat mijn vlekjes gewoon een allergische reactie waren en dat ze met een paar weken weer verdwenen zouden zijn.

Maar de beste professor was nog niet binnen of hij zag het al. Zijn eerste vraag was: 'Komt er psoriasis in jullie familie voor?' Waarop ik nog antwoord dat er vanalles in onze familie voor komt, maar geen psoriasis.

De dermatoloog antwoordde dat ik dan de eerste was. Toch leuk, ben ik ook eens ergens de eerste mee.

Voorts deelde hij mee: 'psoriasis is een erfelijke aandoening die 1 op de 50 mensen hebben, maar het komt slechts bij enkelen tot uiting. Bij combinatie van ontstekingen aan de luchtwegen (die heb ik dus gehad) en drukte (dat is mijn tweede naam) komt het soms naar buiten.
Voluit heet het Psoriasis Guttata, ofwel Druppelpsoriasis. Het houdt in dat ik over mijn hele lijf (dat klopt) ongeveer muntgrote rode vlekjes heb, die schilferen en jeuken (ook dat klopt).'

De komende weken mag ik op kosten van het ziekenfonds twee keer per week in de UVcabine, in de hoop dat de plekjes wegtrekken. Bijkomend voordeel is dat ik de komende tijd al lekker bruin zal worden, terwijl de rest nog even op de zon moet wachten.

's Avonds bel ik met mijn moeder om het nieuws even te melden, bleek ik helemaal niet de eerste te zijn in de familie. Bij deze dus een waarschuwing voor al mijn hyvende 'van Schaik' familieleden. Oma van Schaik had het. De kans dat jullie het hebben is 50%.

Omdat ik jullie deze informatie niet wilde onthouden en ik het zo onderhand al ? keer heb uitgelegd, zet ik het ook maar even in een blog. Dat scheelt een deel van mijn bekenden weer uitleg geven.

Ik trek ondertussen ook aardig wat bekijks. In het zwembad met mijn zonen, op Schiphol, bij de bakker, in de kerk. Nog een bijkomend voordeel, ik word wel door iedereen bekeken / aangestaard. Wat wil je nou als vrouw nog meer?

Kabouters

1 mei 2010, 17:07

Arjen heeft een vriendje, Ferre. Het zijn echt boezemvrienden al vanaf hun jongste jaartjes

Ferre is de zoon van vrienden van ons, de mannen schelen maar 2 maanden en hebben 4 jaar lang wekelijks bij dezelfde oppas gezeten. Tijdenlang was Ferre Arjen de baas . Hij is wat steviger gebouwd en doordat hij al een oudere zus heeft ook wat eerder van zich af leren bijten. Inmiddels is deze discrepantie weer bijgetrokken en laat onze erfgenaam zichzelf ook gelden. Wij hebben ook het grootste respect voor onze gastouder die hen wekelijks onder de duim moet houden

Omdat de heren nu beide op de kleuterschool zitten, de een hier in Gorinchem en de ander in Woudrichem, gaan we geregeld met z'n allen op pad. Want het is zo jammer dat ze niet meer samen kunnen spelen, en voor ons is het ook gelijk gezellig.

Zo waren we een paar weken geleden met zijn allen in een binnenspeeltuin in de buurt van Tiel. Terwijl de mannen en kinderen aan het uitrazen waren, konden wij lekker bijkletsen.

Toen het volk uitgespeeld was, en wij huiswaarts wilden keren, liepen de mannetjes gebroederlijk naast elkaar en vingen wij de volgende dialoog op:

A: leuk gespeeld he?
F: Ja
A: De volgende keer gaan we naar Plopsaland
F: Dat kan niet joh, want ik ben bang van kabouters!

Deze uitspraak ontlokte aan de aanwezige volwassenen een hoop gegrinnik op, deze stoere vent die in de hoogste bomen klimt en geen gevaar ziet, is bang van kabouters.

Onze zoon nam dit echter heel serieus op en is op zoek gegaan naar een oplossing. Hij heeft nou eenmaal bedacht dat ie naar Plop wil en Ferre moet mee, maar eerst moet dat probleem de wereld uit.

Een week later had onze huispsycholoog de oplossing en deelde aan ons mede dat Ferre helemaal niet bang hoefde te zijn, want a) kabouters bestaan alleen in verhaaltjes en b)ze zijn ook nog eens heel klein. Twee redenen om er niet bang voor te zijn.

De volgende dag in de kerk zat Arjen vol spanning op zijn vriend te wachten met het goede nieuws.
A: Hey Ferre, je hoeft niet bang te zijn voor kabouters, want ze zijn maar heel klein.

Maar of Ferre hier genoegen mee neemt?...

Tentamens

10 mei 2010, 10:55

Ik had tentamens en nu ben ik zwanger. Dit is de verklaring voor het feit dat wij eind december ons derde kindje verwachten.

De lezer zal zich nu ongetwijfeld afvragen hoe tentamens en zwanger zijn zich tot elkaar verhouden, terwijl dit in mijn beleving heel plausibel is.

Het zit namelijk zo...

Er was eens een jonge, werkende en studerende moeder. Zij leidde een druk bestaan met al haar verschillende taken. Begin april had deze moeder tentamens over de late middeleeuwen en de periode in Europa van 1650 tot 1750. Een extra drukke tijd dus, want buiten het normale patroon moest er dus ook geleerd worden.
En daar ging het mis, dan wordt er weleens wat vergeten. In dit bijzondere geval zelfs 2 weken lang.

Tja en toen was het leed al geschied. Hoopvol wachtte de jonge moeder de maandelijkse periode af, maar nee, die kwam niet. Dus op naar de drogist voor zo'n test met streepjes.
En dan kom je thuis en hoef je niet naar de WC, dus eerst een liter water achterover geslagen en vervolgens braaf in een potje geplast. En wat bleek.... geen twee streepjes....de deskundige onder ons weet nu, geen twee streepjes is niet zwanger. Opgelucht fietste de jonge moeder naar school om de oudste zoon op te halen.

Ondertussen ging het leven zijn gewone gangetje, want er was niets aan de hand, maar wat er ook gebeurde, 5 dagen later nog steeds geen always nodig. Het zal toch niet. Op zondag morgen vroeg diepte de jonge moeder de test weer op uit de vuilnisbak en ontdekte nu wel 2 streepjes. Ik had de test te snel weggegooid en niet lang genoeg gewacht. Voor de zekerheid dan ook maar de tweede test uit het pakje gedaan en jahoor, deze gaf onmiddelijk resultaat. Zwanger! En ik heb net alles verkocht of weggeven aan het Leger des Heils.
Dus een dringende vraag...wie heeft er nog positiekleding voor mij, kinderwagens, boxen, babykleertjes, badjes, wipstoeltjes ....alles kan ik gebruiken.

O ja, de tentamens heb ik gehaald, een 8 en een 8.3, ook niet onbelangrijk natuurlijk.

Reuzen van tuinkabouters

2 aug 2010, 19:48

Iedereen droomt ervan, kaboutertjes die je huishouden doen terwijl jij slaapt . Tenminste ik wel. Helaas zijn die dingen nergens te verkrijgen en moet je maar afwachten tot ze jouw huis een keer uitkiezen om helemaal schoon te maken. Ze zijn hier echter nog nooit geweest. En dat snap ik ook wel, er valt hier geen eer aan te behalen. Als je net je ramen gezeemd hebt, gaan de kinderen er weer aan likken. Of je hebt gestofzuigd (stofgezogen?) en ze gaan koekjes eten, of gedweild en ze gooien spaghetti op de grond. Noem het maar op . Allemaal demotiverende redenen, waarom de kaboutertjes mijn deur altijd overslaan. Tot nu toe...

Want er is een nieuwe soort kabouters... tuinkabouters. Denk nu niet gelijk aan die gefrustreerde roodgepuntmutste baardige mannetjes die je overal in tuinen ziet staan. Nee deze waren niet bemutst en bebaard en ze zijn in mijn tuin geweest.

Wie hier geregeld over de 'plakkerige' vloer komt (en dat zijn er velen), weet dat wij een aantal maanden geleden uitbreidingsdriften kregen en in de tuin een flinke schuur hebben laten plaatsen. Sindsdien was de tuin een bende en dat hebben we maar even zo gelaten, want er waren nog een paar klussen die met elkaar om voorrang streden. (Zo kan ik al zeker twee maanden niet beneden naar het toilet en moet er ook nog een warm nestje voor beeb 3 getimmerd worden.) Een ieder die Frank een beetje kent, weet dat deze dingen niet vanzelf gaan.

Gelukkig zijn wij in het rijke bezit van een hovenierende broer met dito vrienden. En ook deze vrienden zijn hier ondertussen kind aan huis. De dito vrienden beloofden dat zij na onze vakantie de tuin zouden komen opknappen, zodat ik verlost zou zijn van enorme modderpartijen en grote bloedbaden , vanwege alle zooi die hier in de tuin lag.

Ondertussen was het tijd geworden om naar Frankrijk te gaan, twee weken lang geen uitzicht op onze chaos in de tuin en twee weken lang niet boven plassen. Wat schertst onze verbazing, na twee weken Frankrijk, komen wij thuis en is heel de tuin gedaan. Een zwaar Wendy van Dijk gevoel overvalt ons. De emoties lopen hoog op en wij kunnen totaal sprakeloos niets meer uitbrengen (da's trouwens meestal als je sprakeloos bent.)

Nou viel dat laatste allemaal wel mee, maar verrast waren we wel. Onze dito vrienden blijken reuzen van tuinkabouters. Tijdens onze vakantie is de hele tuin op de schop gegaan, opnieuw gestraat, beplant, gras ingezaaid, stroom aangelegd, gesnoeid, verlichting geplaatst in de schuur, en zelfs helemaal opgeruimd, geen steentje meer te vinden.

Deze 3 reuzen van tuinkabouters hebben een week lang de buurvrouw lastig gevallen om de sleutel, koffie etc. (vindt ze overigens alleen maar gezellig).

Een klus minder, en ook de WC schiet ondertussen al aardig op. Wie weet komt het allemaal nog goed deze zomer .

P.S. De tuinkabouters zijn voor dergelijke klussen te boeken, op verzoek mail ik hun gegevens. Ik kan alleen niet uitsluiten dat ze voortaan uurtarief rekenen, sorry. Mocht iemand nog een timmerkabouter voor mij weten, dan hou ik me aanbevolen.

Broederliefde

29 aug 2010, 17:55

De liefde bij mijn zonen voor elkaar zit diep. Veelal lopen zij hier als een soort Kain en Abel rond, de rolverdeling varieert, maar af en toe zijn het samen toch een schatjes. Zoals gisteren.

Omdat het flauw zou zijn om nu te stoppen met dit verhaal, zal ik even uit de doeken doen hoe het precies zat.

Papa, de man die hier op zondag voetbal kijkt, moest zelf voetballen. En wel de hele dag op een toernooi aan de andere kant van de stad. 'Kom je ook kijken, da's leuk, voor de jongens is er ook vanalles te doen!'

Dus liefhebbende echtgenote als ik ben wil ik mijn man stimuleren in zijn sportieve uitlatingen en ik ga kijken op dat veld. En hij heeft gelijk, want vorig jaar ben ik ook wezen kijken en het was ook leuk, met springkussens en veel lego voor de kinderen. Hierbij moet ik wel even vermelden dat het vorig jaar een stralende dag was.

Dit jaar had Piet Paulusma echter iets mindere voorspellingen gedaan en was ik nog niet geheel overtuigd van de noodzaak van mijn aanwezigheid daar. Maar ja heel de dag met je kids thuis, daar past deze moeder ook voor en dus toen ik de zon achter een wolk vandaan zag loeren, heb ik de gebroeders in hun laarzen gehesen en in de auto vastgesjord.

Eenmaal voetbalveld bereikt, speelt manlief natuurlijk op het achterste veld. Dus sjouwen wij het hele terrein over om als enige echtgenote en moeder langs de lijn te staan. De gebroeders hadden allang het sprinkussen zien staan en hadden niet zo'n behoefte om de voetbalprestaties van hun vader te bekijken. Arjen verliet het veld al gauw om naar de kindercorner toe te lopen. 'Ga je mee Chris?' En aangezien Christoph in een fase zit waarbij hij op iedere vraagstelling ja zegt, liepen zij hand in hand van mij weg, richting springkussen. Nou dan maakt je moederhart toch even een sprongetje.

De broederliefde zette zich nog even door op het kussen, want Christoph met zijn korte pootjes, kon nog niet zo goed klimmen en Arjen ondersteunde zijn broer graag en samen bereikten zij de top van het glijgeval.

Ondertussen waren er zeer, maar dan ook zeer donkere wolken boven ons samengepakt en de eerste druppels denderden gestaag naar beneden. De wind zette dat nog eens extra kracht bij en dit luidde een hoosbui in.

Acuut was het gedaan met de broederliefde. Arjen wist niet hoe snel hij beneden moest komen om onder zijn paraplu een veilig heenkomen in de kantine te zoeken. (kleuteregoisme) Daarbij Christoph achterlatend boven op het springkussen.

Die kon ondertussen geen kant meer op en had echt assistentie nodig om uit deze benarde positie te komen. Gelukkig interesseerde de regen hem op dat moment nog niet zo, maar mij wel en ik mocht met mijn dikke buik tegen dat ding opklimmen om zoonlief twee te redden van het springkussen.

Lang leve de broederliefde

Zoon op school

3 sep 2010, 22:16

Afgelopen week was het ouderavond, nu heb ik genoeg ouderinformatie avonden meegemaakt om te weten wat dat inhoudt, Maar dan was ik zelf altijd het leidend voorwerp. (ja wel met EI).

Maar nu zat ik aan de andere kant, als moeder dus. De juf had bedacht dat we eerst even een voorstelrondje langs alle ouders zouden doen. Hier bleek maar weer eens dat ik een gevoelloos monster ben. Best veel ouders vertelden dat ze best een traantje moesten wegpinken , toen ze hun kind op school achterlieten, terwijl ik juist mijn vreugde tranen de vrije loop liet en een vreugdedansje deed . Mijn zoon aard namelijk best goed op school.

Ten eerste wil hij altijd zwaaien als ik wegga. Maar volgens mij is dat meer voor de vorm omdat de andere kindjes dat ook doen. Want als ik dan braaf buiten bij het raam sta, om samen met Christoph druk naar Aaj te zwaaien (Aaj is Christophs voor Arjen), dan is hij mij allang vergeten en druk doende zijn sociale contacten te onderhouden. Sta ik daar met m'n goeie bedoelingen.
Ten tweede puilt onze kalender momenteel uit van de speelafspraakjes , dan weer hier, dan weer bij een vriendje thuis...of vriendinnetje, daar maakt Arjen nog geen onderscheid in. Afgelopen woensdag liepen er hier zelfs twee vrouwen rond en Arjen speelde gezellig mee.

Maar het absolute toppunt van het feit dat onze zoon totaal geacclimatiseerd is op school is het feit dat hij al twee (!) ik herhaal twee keer straf heeft gekregen van de juf. En dat binnen een week. Mijn zoon haalt al kattekwaad uit en dat lijkt mij absoluut een teken aan de wand dat meneer zich helemaal op zijn gemak voelt.

Afgelopen vorige week dinsdag sta ik te koken en Arjen zit aan zijn tafeltje te rommelen en in zichzelf te kletsen. Christoph is nog bij oma, maar dat doet nu niet terzake. (Voor voor het geval iemand zich afvroeg waar die was, wil ik wel volledig blijven). maar goed. Arjen zit dus aan zijn tafeltje wat in zichzelf te kletsen als ik hem ineens hoor zeggen: "Stomme juf Wil, geeft mij straf." Mijn moederoor spits zich en ik vraag: "Had jij straf?" Mijn oogappel antwoordt bevestigend. "Wat had jij dan gedaan?" Ook daar wist hij het antwoord op: "Niks".

Jarenlange onderwijs ervaring heeft mij geleerd dat dat nooit conform de waarheid is, dus ik vraag nog even door. Ik krijg een heel warrig verhaal. Hij heeft niets gedaan en moest voor straf de kleurwerkjes van alle kindertjes afmaken. Maar dat geloof ik natuurlijk niet. Helaas komt de waarheid niet boven tafel en moest ik hogerop om aan antwoorden te krijgen.

Dus de volgende dag heb ik toch maar eens geinformeerd bij juf Wil. Het verhaal was waar. Mijn zoon, 4 jaar oud, had straf gehad. Samen met nog een 6-tal deugnieten hadden ze tussen de middag na de overblijf hun handjes extra grondig gewassen en omdat zij vonden dat ze het warm hadden, hadden ze elkaar ook maar helemaal nat gemaakt onder de kraan. En daarbij de vloer van het kleutertoilet ook maar direct geboend. De juf had dit iniatiatief niet kunnen waarderen en had de mannetjes tijdens het buitenspelen op de rand van de zandbak plaats laten nemen. Zij mochten tien minuten niet meespelen.

En afgelopen week was het weer raak. In de gymzaal, toen de juf even met een huilertje weg was, speelden mijn zoon en zijn vriendjes en vriendinnetjes het luidruchtige spel Dierenasieltje, wat simpelweg inhoudt dat je zo luid mogelijk een hond of een poes nadoet. Ook dit kon de juf niet waarderen en weer werden ze aan kant gezet.

Mijn zoon hoort bij de 'gang'. Nu rest mij de vraag, is hij de aanstichter van alle deze activiteiten of volgt hij slechts de beruchte K en K, een niet geheel onberucht duo in de klas.

Ik hoop het laatste, maar ondertussen ben ik wel blij dat hij geen stil teruggetrokken huilertje is, dat iedere morgen aan mijn broekspijp hangt. Dan maar niet zwaaien...

Logeerbeer

29 sep 2010, 21:06

Wie kent hem niet, de logeerbeer . In menig kleuterklasje een fel begeerd item. Bij de ene juf heet ie Bas, bij de andere Ben, bij juf Wil heet hij Boris. En dit weekend kwam Boris bij ons logeren. En dat hebben we geweten.

Wild zwaaiend kwam Arjen afgelopen vrijdag uit school, van verre riep hij al:"mama ik heb Boris". Immer enthousiaste moeder als ik ben roep ik Boris een warm welkom toe.

Stap een van traject Boris was de fietstocht naar huis. In eerste instantie moest Boris natuurlijk bij Arjen op de fiets . Helaas voor Arjen vond ik dat toch echt niet goed, omdat ik niet zat te wachten op een zoon en een beer in het gips. En dus moest Boris bij mama en Christoph op de fiets. Christoph blij, want die mocht Boris op schoot houden. Je kunt zo'n bekende beer toch moeilijk in je fietstassen stoppen. Gelukkig voor Boris hield Christoph hem goed vast en kwam hij heelhuids thuis.

Vervolgens moest er gegeten worden en ook voor Boris werd een bordje bijgezet . Boris kreeg van Arjen ook de speciale berenbeker, wat hij is per slot van rekening een beer, moet het ventje gedacht hebben. (Arjen hoeft dit bekertje zelf nooit, omdat er maar weinig drinken in kan, onze zoon is een zuipschuit).

Ook Christoph toonde zich een goede gastheer. Boris kreeg van hem stukje brood toegestopt en mocht ook delen in Christophs melk. De smeerworst van het brood zat Boris rond de lippen en het liedje van die twee beren kreeg een heel andere betekenis.

Daarna gingen Arjen en ik in de tuin werken en Boris moest helpen met de grasmaaier. Boris bleek een vlijtige beer en de tuin was zo weer aan kant. Omdat Arjen vervolgens een vriendje over de vloer kreeg werd Boris even op de bank geparkeerd. Maar er werd wel voor entertainment gezorgd, want vanuit onze knuffelmand werden wat andere beren opgegraven, die gezamenlijk met Boris op de bank plaats mochten nemen. Dat werd een gezellig theekransje onder leiding van Christoph die de beren van hun natje en droogje voorzag.

Maar toen kwam het moment dat we naar bed moesten gaan en bij wie moest Boris nou slapen. Zowel Arjen als Christoph eiste het gezelschap van Boris op, wat nu?

Hier gold het recht van de degene die zich verbaal het beste kan uitdrukken. Algauw werd de knoop doorgehakt en Arjen kreeg Boris en Christoph kreeg Bob. (Bob ligt al jaren verwaarloosd in de knuffelmand, maar was nu opeens weer persona grata, of beer grata, wat u wilt)

Ik had dus nu niet een logeerbeer, maar twee beren . Want de rest van het weekend sleepte Christoph ook overal zijn beer mee naar toe. En in het kader van de gelijke behandeling moest ook deze beer mee naar het winkelcentrum. Ook deze beer moest bij ons aan tafel eten en ook deze beer moest een jas aan. Allemaal net als Boris de logeerbeer.

Leuk hoor zo'n logeerbeer, maar ik kwam ogen tekort om mijn zonen en hun logees in de gaten te houden.
Gelukkig is het spektakel maandag ook acuut geeindigd. Boris moest terug naar juf Wil en Christoph verloor ook direct weer alle intresse in Bob.

Bob ligt al dagen in een hoekje onder een plant, die verhuist dus binnenkort weer naar de knuffelbeestenmand. Sorry Bob, het was leuk zolang het duurde...wellicht komt Boris nog eens, dan mag jij ook weer uit de mand.

Burendag

3 okt 2010, 20:52

Bonje met de buren , In Holland staat een huis, De rijdende rechter. Allemaal programma's waar wij gisteren zo aan mee hadden kunnen doen. Of was dit gewoon een late editie van de landelijke burendag , alleen dan een week te laat. Wij hadden geen pingpongende Wim Lex in de straat, wij hadden poep, shit, stront, schijt, kortom een verstopt riool .

Heel de dag zijn wij met de buren bezig geweest in de tuin. Hoe dat zo? Maar niks geen spelletjes en gezellige buurtBBQ...

's Morgens om 8.30 stond ik met een emmer stront buiten en de buren idem dito. Bij ons beide kwam de stront via de WC naar boven. Een enorme stank vulde het huis, ergens moest een verstopping zitten. Wij zaten samen letterlijk en figuurlijk in de shit. En misschien niet eens die van onszelf maar die van de buren!

Om 9.00 stond de gemeente voor de deur. En die was echt niet van plan om iets te gaan doen. We moesten er eerst maar eens achter zien te komen, waar de verstoppping zat, dat betekende dus dat er gegraven moest worden op de erfgrens tussen onze voortuintjes. Inmiddels vormde zich bij ons op de stoep al een flinke verzameling buren, die geinteresseerd en opgelucht (dat het niet bij hen was) stonden te kijken hoe de buurman tot zijn knieen in de bagger stond.

Ook de buurman van 2 huizen verder (loodgieter notabene) stond de beste stuurlui uit te hangen, en constateerde dat die verstopping echt niet op onze grond kon zitten, maar dat de aanleg van het riool 22 jaar geleden niet goed is gebeurd, omdat wij op elkaar aangesloten zijn en dat mag niet, blijkbaar moet iedereen een eigen afvoer en aansluiting op het hoofdriool hebben. Doordat er in die verbinding een verstopping zat, was de gemeente de klos. (ja ik weet nu alles over de afvoer van poep). Wij waren dus niet verantwoordelijk voor de oplossing van dit probleem en de gemeente Gorinchem wel.

Om 10.30 was de gemeentemeneer weer terug en ditmaal met zo'n doorspuit installatie, waarmee ze met zo'n 5 bar je leidingen doorspuiten. Je zou zeggen probleem opgelost.
Helaas, toevallig of gelukkig zou je bijna zeggen kwamen we er door dat graven ook achter dat de afvoer die uit ons huis kwam afgescheurd was door verzakking van de grond en dus hadden we nog een tweede probleem. Nu moest er dus een loodgieter aan te pas komen, maar die kwam echt niet in het weekend. De buurman annex exloodgieter, beweerde dat wij dat makkelijk zelf konden doen en zodoende zijn ze 4 man en een vrouw sterk heel de rest van de middag bezig geweest om het lek te dichten.
De flauwe grappen waren van uitzonderlijk triest niveau, maar de sfeer werd er steeds beter op en uiteindelijk zagen we de humor er wel van in. Eind van het liedje zaten we met zijn allen bij ons met een biertje erbij te chinezen in het kader van de saamhorigheid. (Chinees of all things, we konden daarna iig de WC snel uittesten, want die chinees werkt goed voor de stoelgang)

Maar als ik heel eerlijk ben, doe ik volgend jaar liever gewoon mee aan de nationale burendag en van mijn part komt zijn koninklijke hoogheid dan in mijn tuin pingpongen.

Zoon op school

Het opvoeden is nu echt begonnen, mijn schoolgaande zoon leert er per week vanalles bij. Dat is natuurlijk ook het principe van school, dat snap ik heus wel. Het enige jammere is dat mijn zoon niet alleen alles onthoudt wat de juf vertelt, maar ook alle informatie die hij van zijn klasgenootjes oppikt en die tot in detail onthoudt.
 Zo zit er vorige week een jongetje (onze zoon) op het autokleed in de kamer in de lotushouding. Ik ga even mediteren is zijn mededeling. Vanachter de computer bedenk ik me, dat ik dus nu moet ingrijpen, omdat mediteren in de lotushouding nu niet bepaald iets is dat bij ons past. "Wat ga je doen?" is mijn onnozele vraag op zijn mededeling. "Mediteren", zegt het ventje zonder blikken of blozen en zonder enige taalfout. ( Het is namelijk ook nog een moeilijk woord). "Heb je dat van juf Wil geleerd?" Zijn antwoord is ontkennend, nee van juf Wil mocht het niet. Deze nieuwe vaardigheid heeft hij van een vriendje dat vanwege de privacy naamloos zal blijven.
Dus daar ga ik dan, opvoedmoment 1: "Wij doen dat toch nooit, mediteren, wij bidden toch altijd naar de Here Jezus en God?" "Dan vouwen we onze handjes en vertellen we toch aan de Here Jezus wat we allemaal gedaan hebben vandaag?" Ik probeer mijn zoon weer even te herinneren aan onze christelijke grondbeginselen.
Gelukkig heeft mijn man, met een beetje hulp van Elly en Rikkert, die er bij hem al aardig in weten te stoppen. Gelukkig voor mij heeft deze zoon (nog steeds) geen waaromfase en wordt mijn uitleg gelijk geaccepteerd. 's Avonds aan tafel wordt het verhaal nogmaals herhaalt en maakt de vader van het jongetje waar ik enige bijval van had verwacht de situatie nog nodeloos ingewikkelder, door te stellen dat bidden toch ook een meditatief moment kan zijn. Bedankt schat, hoe moet ik nu ooit mijn zoon opvoeden als jij alles nog gecompliceerder maakt. Maar hij steekt niet alleen veel op van dit naamloze vriendje, ook Fiona die een paar huizen verderop woont en 2! oudere broers heeft, is niet te beroerd om de woordenschat van Arjen uit te breiden. Opvoedmoment 2 vond afgelopen week plaats. Wederom zit mijn zoon met zijn auto's op het kleed als hij met zichzelf een discussie begint over verliefd zijn. Blijkbaar krijgt hij van zichzelf niet genoeg respons en betrekt mij in zijn hersenspinsels. "Mama, ben jij verliefd?" Dit kan ik aan denk ik nog en antwoord: "Ja, ik ben verliefd." Uiteraard is dat niet voldoende en meneer wil weten op wie dan. Het sociaal wenselijk antwoord is natuurlijk: op papa. Maar dat is niet genoeg. "En wie vind je liever mij of Christoph of papa?" Omdat ik te slim ben om mij in deze valstrik te laten lokken stel ik een wedervraag. "En op wie ben jij verliefd?" Hij hoeft er niet lang over na te denken en antwoord: "Op Sam." Ik wilde hier eigenlijk verder helemaal niet op reageren, ik bedoel kinderen zijn op iedereen 'verliefd' die ze aardig vinden, maar Arjen voegt er zelf nog meer informatie aan toe. "Dus ik ben een homo." Nu sta ik voor de tweede keer in korte tijd met mijn oren te klapperen. Ik hoef niet eens om uitleg te vragen, want die komt er gelijk achteraan. Mijn wijsneus doet het mij gelijk even uit de doeken: "Mama, meestal zijn een jongen en een meisje op elkaar verliefd, maar als 2 jongens op elkaar verliefd zijn, noem je dat homo."
Oke dan, daar zat ik dus, dat was een verklaring waar geen speld tussen te krijgen was. Wat kon ik anders dan zeggen dat dat klopte. Leuk hoor de basisschool, daar wordt hem echt de 'basis' bijgebracht die ik thuis nog even niet op het programma had staan. Gelukkig maakt mijn zoon ook nog andere dingen mee, die beter passen in mijn huidige opvoedstrategie (voor zover er uberhaupt sprake van een strategie kan zijn). Afgelopen week heeft mijn zoon de Regenboog versie van de "Gouden Penseel" gewonnen. In het kader van de kinderboekenweek was er op school een wedstrijd wie de mooiste vis van de zee kon maken. Alle kinderen uit alle klassen mochten stemmen en mijn zoon kwam gisterenmiddag trots met een goudgeschilderde kwast uit school. Zijn vis was bij meerderheid door alle kinderen van de school gekozen. Dan ben je toch weer even een trotse moeder. En ik mag niet klagen, ik heb notabene van de week een studiedag gehad over hoe je leerlingen het beste leert om deel te nemen aan de maatschappij en hoe je hen de maatschappij leert kennen, dus ik zou toch moeten weten dat kinderen het meest leren van hun vriendjes en dat juffen en ouders maar bijverschijnselen zijn. Dus eigenlijk gaat het heel goed met mijn zoon. Hij weet nu wat mediteren is en wat homo's zijn, zonder dat ik daar moeilijke gesprekken over heb moeten voeren. De maatschappij komt naar mijn zoon toe. Hij wordt een burger. En hij is pas 4! Stiekem ben ik toch blij dat ik zijn kleine broertje nog vanalles wijs kan maken en dat die nog niet zulke moeilijke vragen kan stellen. Lang leve de peuterfase!

Yfke

25 dec 2010, 06:49
Na een korte nacht (lang leve de naweeen) zit ik hier alweer rechtop overeind in bed. Niet omdat ik dat graag wil, maar het is de comfortabelste houding, na deze korte maar heftige bevalling. Voor de geinteresseerden volgen hier de details. Mocht u dit te heftig vinden dan adviseer ik om nu te stoppen met lezen. Gisteravond 24 december om 6 uur begonnen de weeen. Ik houd dat altijd maar een beetje voor mijzelf, want anders raakt Frank gelijk in de zorgen. En ik had al eerder wat activiteit en dat was ook weer gestopt. Arjen was al uit logeren en voor Christoph was het bedtijd, dus dat ging gewoon zijn gangetje. Om half acht had ik toch wel het gevoel dat dit door ging zetten en heb ik Frank Christoph en ome Remco die hier natuurlijk met zijn been in het gips zat bij oma laten afleveren. Om een lang verhaal kort te maken, de weeen zetten door en na het breken van de vliezen en een onaangename toucheerbeurt mocht ik persen. In een wee was ze er toen. Om 23.05 of zoiets, kwam met een paar flinke persen mijn dochter naar buiten. Dit ging echt in een enorm tempo, ik heb nog nooit geluid gemaakt bij een bevalling, maar hier kwamen een paar oerkreten aan te pas.Haar volledige naam luidt: Yvonne Frederieke, naar oma en haar roepnaam is Yfke. Ze is 50 cm lang en woog bij geboorte 3280 gram. Alles zit erop en eraan en ze is gezond. Dank aan God voor zo'n prachtig geschenk!! De eerste foto's zijn al online, dus u kunt al gaan onderzoeken op wie deze baby het meest lijkt, als u het weet laat het ons even weten, want wij zien het nog niet. Ondertussen gaat hier zometeen het hele circus op gang komen, dus in deze laatste stille minuutjes plaats ik even deze update.

De donkere dagen na kerst

15 jan 2011
Gisteravond gingen wij even tatas eten bij oma (Christophiaans voor patat). Arme zielige broer ook maar even gehaald en man gebeld, dus de hele bende compleet. Rond zevenen gaan
we weg, ik met de kinderen en Frank met de kreupele broeder. Onze wegen scheiden zich even, dit is belangrijke informatie voor de rest van het verhaal, anders begrijpt de lezer niet, waarom ik alleen thuis arriveerde.
 Dus alleen, kom ik thuis met drie kleine kinderen, waarvan twee huilend. Ik denk de boel even binnen te parkeren, en da's tegenwoordig een hele organisatie, zeker als je je bedenkt dat het regende.
Eerst de dochter en de grootste zoon (want die maakte toen we net bij oma vertrokken bekend, dat ie heel nodig moest poepen). Dus een zoon op de WC en dochter op de tafel. Terug naar de auto voor Christoph, die ondertussen ook begon te krijsen, omdat ie in de veronderstelling verkeerde dat ie de nacht in de auto moest doorbrengen. Daarna nog een keer terug voor de boodschappen en de laptop van Frank die je zelfs in Dalem ook beter niet in de auto kunt laten staan.
 Ondertussen blijft het wel erg donker in huis, in eerste instantie had ik er geen erg in, dus ik doe het licht aan. Althans dat dacht ik. Maar had ik dat niet al gedaan toen ik de eerste keer binnen kwam? Da's toch een automatisme. Aangezien ik ook niet helemaal van gisteren ben, concludeer ik dat de stop eruit ligt. Ik open de meterkast en zie dat de aardlek eruit is gesprongen. Technisch als ik ben, zet ik het schuifje weer om en promt schiet ie weer terug.
En nog eens en nog eens. Ik controleer alle stoppen, maar ze zijn allemaal nog goed. Frank is nog niet terug van de taxirit met broerlief, dus ik loop naar mijn immer behulpzame buurman.
Buurman komt onmiddelijk mee en constateert hetzelfde als ik, er moet ergens kortsluiting zitten, maar waar? Het hele huis wordt aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen. Overal alle stekkers eruit en groep voor groep controleren we iedere aansluiting. Ondertussen breken de jongens de woonkamer en elkaar af en steekt Arjen bijna zichzelf in de brand, door een papiertje boven het enige kaarsje te houden dat ik zou gauw kon vinden. In de gang ruiken wij een schroeilucht en vrezen het ergste voor de stoppenkast, in dit geval onnodig gezien de actie van onze pyromane zoon.
Zoon krijgt een stevige reprimande en snapt volgens mij nu nog niet wat ie verkeerd deed. Frank is ook weer thuis en zet de zoektocht met de buurman voort.
Yfke laat ondertussen op volle sterkte horen dat ze eten wil, ongeacht of we daar nu licht bij hebben of niet. De buurman en Frank weten ondertussen welke groep de kortsluiting veroorzaakt, maar nu dat nog nader te specificeren. Welk apparaat of welk lampje bezorgt ons zo'n duister drama rond kinderbedtijd. (Kinderbedtijd is op zich al een drama, kun je nagaan, dit was een drama in twee bedrijven).
Een halfuur later blijkt de diepvries in het schuurtje voor de boosdoener te zijn. " Lady's and gentlemen, we've got hem." Hoera, kinderen naar bed, stekker uit de vriezer, voorraad naar de buren, vriezer laten ontdooien en morgen bij daglicht verder kijken. Vandaag blijkt alles opgedroogd en er zit geen kortsluiting meer, zowel niet op het apparaat in kwestie als in het verlengsnoer dat hem van zijn stroom voorziet. Gelukkig, ik zag me al voor de derde keer in drie weken naar de witgoedzaak gaan. Dus van de nood maar een deugd gemaakt en gelijk de vriezer maar eens flink uitgesopt, gebeurt dat ook eens...

Mijn man heeft een ander

30 jan, 15:08
Het is vrijdag in de namiddag, dochterlief ligt volgetankt tevreden in haar wipper en zoons zijn zoals gebruikelijk op vrijdag errug druk.
Wat te doen? Het antwoord luidt...naar buiten. Yfke parkeren we met wipper en al bij de zieke papa op bed en mama gaat met terrorist 1 en 2 naar de winkels. Er waren her en der nog wat vergeten boodschappen.
Nu dochter zo zoet slaapt kan ik net een poosje de hort op. Inladen maar. Schoenen en jassen aan, lijstje mee (LIDL, AH, Kruidvat, V&D, BRUNA en een kaasstengel om het spul onderweg zoet te houden) en weg zijn we.
 En dan loop je daar in de LIDL met het hele spul. Arjen denkt heel behulpzaam mee, door alles te pakken wat ik hem opdraag en Christoph denkt ook behulpzaam te zijn door gewoon alles wat ie ziet in de kar te mikken. Uiteindelijk kom ik dan toch bij de kassa aan met een uitgelezen selectie aan boodschappen. Christoph heeft ondertussen een andere toepassing gevonden voor de boodschappenkrat en Arjen kletst de oren van mijn hoofd. En daar ging het mis.
Want deze jongeman verklaard daar ineens doodleuk in een volle rij dat papa van een andere mevrouw houdt. Shock voor mama, wat is dit nu? Papa houdt van een andere mevrouw. Dus ik vraag mijn oudste telg: O ja houdt papa van een andere mevrouw?
  'Ja' antwoordt mijn zoon doodleuk. De oren in de rij zijn inmiddels gespitst en iedereen kijkt mijn kant op (voor wie dat nog niet deed, want Christoph voerde al een show op met die krat natuurlijk). We hebben nu alle aandacht. 'En weet jij ook wie die mevrouw is?' wil ik als jaloerse echtgenote natuurlijk weten. 'Oma Rousse', verklaart het ventje. Is dat alles, heb ik me daarom bijna druk gemaakt, die concurrentie kan ik wel aan. Gerustgesteld vervolgen wij onze boodschappenestafette.

lastige moeders

14 mrt, 10:02
Lastige moeders, ik weet er alles van en nu ben ik er zelf een. Het is zover, ik heb mijn eerste klacht op de school van onze oudste zoon gedropt. Wat is er aan de hand dan? Het is eigenlijk niet eens zoiets heel spectaculairs, maar mijn zoon mag op schoolreis. Hartstikke leuk natuurlijk, maar ik ben niet zo wild van de bestemming. Laat ik de situatie even verduidelijken, voorheen ging groep 1 altijd leuk met zijn allen naar de speeltuin, eten en drinken mee en helemaal leuk. Maar nu is besloten dat groep 1 mee mag op de 'grote' schoolreis naar Blijdorp.
En nu heb ik niets tegen blijdorp of tegen dierentuinen in het algemeen, maar wel tegen groep 1 kindertjes die daar heen moeten. Stel je eens voor: die hummeltjes in een bus, een keer remmen en ze zitten drie stoelen verderop, dan al die korte beentjes, die al moe zijn, voor ze goed en wel de ingang bereikt hebben. Dan de blaasjes van deze kinders, ze moeten nogal eens geleegd worden en in een dierentuin staat niet om de 100 meter een toilet. En dan is er net een geweest en denk je dat je verder kunt, dan moet de volgende en ga zo maar door. Dan heb ik het nog niet eens over de volgzaamheid van deze mannetjes en vrouwtjes, ga er maar niet van uit dat die braaf allemaal bij je blijven. "Juf ik kan de leeuw niet zien, de rand is te hoog...en hup weg kleuter. Ik vind de dierentuin hartstikke leuk, maar al een hele opgave met je eigen gezin. Ik heb respect voor de kleuterjuffen die dit gaan ondernemen, ik zou de verantwoordelijkheid niet durven nemen. Maar hoe dan ook, mijn zoon mag niet mee. Zijn vader en ik vinden het niet verantwoord en gaan lekker iets anders met hem doen op de betreffende dag...
we moeten het hem alleen nog even vertellen...

Jaa tatas!

31 mrt, 17:11
Deze titel behoeft enige uitleg. Mijn zonen zijn deze week een beetje ondergeschoven kindjes. Althans zo ervaren zij dat. Ik moest deze week twee keer voor tentamens naar Leiderdorp en zodoende was maandag oma Rousse hier en woensdag hun vader. Blijkbaar zijn mijn zonen toch een soort van mama's kindjes, want bij thuiskomst maandag werd ik min of meer besprongen door mijn beide kereltjes. Ik kreeg het welkom waar iedere moeder van droomt. Grote omhelzingen en dikke zoenen en enthousiaste indianenkreten.
Dat was op maandag. Ik was dus woensdag bij thuiskomst voorbereid. Ik zette me bij binnenkomst al schrap voor de omhelzing en dat was maar goed ook, want ik werd zo'n beetje omvergelopen. Helaas ging het Christoph dit keer niet om mij.
Arjen sprong op van de bank en juichte: Hey mama. Maar Christoph die normaal zo'n beetje in mij klimt, was alleen gericht op wat ik in mijn hand had. Frank was vergeten om eten voor mij te bewaren, dus had ik de auto even langs het loket van de gele M gereden. Met een zakje met daarop een voor Chris bekend logo kwam ik dus de kamer binnen. En in plaats van Hey Mama, zoals maandag, negeerde hij mij spontaan en begroette zo mogelijk nog enthousiaster de frietjes met : Jaaa tatas!!! Hij klom gelijk in zijn kinderstoel, trok de zak naar zich toe en begon onmiddelijk te schranzen. De liefde die Christoph koestert voor patatjes is vele malen groter dan de affectie voor zijn moeder. Ik moest snel eten wilde ik ook nog wat binnenkrijgen. Gelukkig heb ik nog een zoon...en gelukkig voor mij lust die geen patat.

Blikschade

18 mei, 19:27
Dit is Christoph...Christoph is zo'n 2,5 jaar oud en onbevreesd. Christoph is van het type 'zeven sloten tegelijk'. En deze ezel stoot zich in het algemeen meerdere malen aan dezelfde steen. Christoph is 'see no evil, hear no evil'. Christoph is van het type 'van het paard gevallen, gelijk er weer op klimmen'. Christoph is onbesuisd, Christoph is een rauwdouwer en Christoph heeft blikschade.
In winkels en op straat, op de peuterspeelzaal en Arjens basisschool overal wordt het jong bekeken. Aan mij wordt vervolgens gevraagd of ik hem geslagen heb. En ik maar weer steeds hetzelfde uitleggen: Christoph heeft het asfalt aan een nadere inspectie onderworpen.
Om nu de komende week rustig en zonder vragen boodschappen ed. te kunnen doen, zal ik hier voor eens en altijd het verhaal nog eens vertellen en dan kan het jong weer ongehinderd overstraat. Afgelopen zondagmiddag maken wij als degelijk gezin even een ommetje ( brr... naar burgerlijk woord). Nu is Dalem niet zo groot, dus je bent gauw klaar met je ommetje, met andere woorden je kunt maar een soort ommetje, je moet alleen even kiezen of je linksom of rechtsom gaat. Of je moet een echte durfal zijn en over de dijk gaan wandelen. Wij zijn van die waaghalzen en het gevaar van racende motoren en scootmobilerende
bejaarden(niet te onderschatten) trotserend, wandelen wij een stukje over de Dalemse dijk. Onze beide zoons hebben allebei een vervoersmiddel mee. Arjen is op de step en Chris is met de loopauto.

En als je een dijk opgaat, moet je altijd ook weer ergens de dijk af. Na zo'n 500 meter dijk kun je bij ons via een wandelpad de Dalemse Donken in. (een nieuwbouwwijk in Gorinchem, even voor hen die hier niet zo bekend zijn). Dat is een keurig aangelegd geasfalteerd pad en daarvan kun je lekker hard naar beneden rijden. Arjen had deze mogelijkheid al gezien en roept dan ook: 'Ik ga lekker naar beneden racen'. Dat leek ons als ouders en verantwoordelijke volwassenen niet zo'n goed idee. Het kwaad was al geschied, Christoph riep: "Ikke ook racen".
Als puntje bij paaltje komt en Arjen boven aan de helling staat kiest hij al gauw eieren voor zijn geld en gaat met de step aan de hand te voet naar beneden. Wij hadden ook niet anders van hem verwacht, Arjen is van het voorzichtige type. Zo niet onze Chris, Chris ziet geen gevaar en is al onderweg. 'Jaaa hard racen!' Frank op een holletje erachter aan om hem zo goed en kwaad als het gaat een beetje tegen te houden. Ongedeerd komt het jong beneden aan met een enorme smile op zijn gezicht, dit vond ie mooi. Net op tijd komt hij voor het grote houten hek tot stilstand. Frank loodst hem eronderdoor en dan gebeurt het. Je zal het altijd zien, we hebben de grote gevaarlijke helling overleeft, nu volgt er nog een klein hobbeltje en meneer zet af en vliegt over de kop. Gevolg: tanden door zijn lip, bloedneus, een paar prachtige schaafwonden en een flink gebrul. Als goede ouders troost je dan je kind en zegt nog heel pedagogisch verantwoord: "Zo dat doe je dus de volgende keer niet meer he?" Maar nee hoor, binnen 5 minuten zit onze Terminator al weer op zijn auto en gaat eens proberen of hij met zijn auto ook kan stunten op de skatebaan. Het kan niet hoog, hard en snel genoeg gaan. What's next? De sloot, een boom die niet zo stevig bleek, een gebroken ledemaat? Gelukkig mag ie voorlopig nog niet uit de tuin. Maar ja volgend jaar mag dat wel, we zullen zien.

Guus

30 mei, 21:22
Guus is boos op mij, komt ie een keer van de bank af, wordt dat gelijk afgestraft. Ik begrijp dat dit enige toelichting behoeft, laat ik eerst onze Guus even aan u voorstellen.
Eigenlijk is onze Guus een best beest, hij/zij (dat weten we nog steeds niet) heeft het ook niet makkelijk. Jarenlang heeft dit oerknuffeldier het alleenrecht gehad op onze aandacht en affectie, maar omdat die aandacht per kind verder verdeeld moest worden, komt Guus er tegenwoordig maar bekaaid af. Tegenwoordig zit Guus vaker bij de buren, dan bij ons. (Stiekem verdenk ik de buren ervan dat ze hem lokken, wat ze vinden Guus ook een beregezellig beest).
 Maar vandaag was Guus dus thuis en zoals gewoonlijk legt Guus dan niet veel activiteit aan de dag. We kunnen Guus meestal op de bank of op een willekeurig bed vinden. Af en toe verlaat hij die plaats om op zoek te gaan naar een volgende plek om zijn te dikke lijf te rusten te leggen en op doorreis naar die plaats even langs de brokjes te lopen. Dat is grofweg zo'n beetje de dagindeling van onze Guus. Af en toe gaat hij nog even 5 minuten naar buiten om te toiletteren, want Guus houdt niet van de kattenbak. (Ik ook niet, dus dat is fijn)
Vroeger (= 5 jaar geleden) was Guus de schrik van de buurt. Guus was altijd buiten. Guus ving alles wat voorbij kwam. Het varieerde van allerlei gevogelte , muizen, spinnen ( da's wel fijn, dan hoef ik die niet tevangen) tot zelfs een driepotige kikker in mijn kraambed. Guus heeft zelfs eens gepoogd een kip te vangen, maar moest dat bekopen met een paar fikse pikken van dat beest en een flinke hoofdwond. (Guus heeft toen zelfs een nachtje in het dierenziekenhuis geslapen).
Tegenwoordig mogen wij al blij zijn als Guus de moeite neemt om zijn kop op te tillen als er een vlieg voorbij komt. Sinds wij in Dalem wonen is Guus een echte huismus geworden. Misschien komt dat door de enorme hoeveelheid katten die hier rondloopt, er is geen stukje territorium meer voor Guus, ik weet het niet. Maar vandaag had Guus een opleving, net op zo'n moment dat het verre van handig is (Yfke honger, Arjen gewond en Christoph zeurderig ), komt Guus binnen met een mus. Ik had het gelijk door, want vanuit mijn ooghoek zag ik hem binnenkomen. Normaal meldt hij zich even met gemauw, maar hij zei niets en uit dat actieve jachtverleden, weet ik dat ie dan zijn bek vol heeft. Ik buk om te zien of ik me niet vergis en ja hoor, Guus heeft een mus gevangen en komt even trots laten zien dat ie het nog kan. Arjen heeft het niet door, want die zit samen met z'n toekomstige echtgenote inmiddels naar K3 te kijken. Christoph, die heel de dag al een soort van tweede schaduw voor mij is, ziet het wel.
Guus heeft ondertussen door dat hij zijn prooi niet mag houden en vlucht ermee naar boven. Ondanks dat het lang geleden is dat ie wat gevangen heeft, weet ie nog precies hoe ie dat vroeger deed. Met prooi en al kruipt ie midden onder het grote bed. Vanonder het bed kijkt hij mij triomfantelijk aan, je ziet hem denken: 'zie je wel dat ik geen stoffig fossiel ben.' Of het beestje nog leeft kan ik niet zien. Maar ik hou niet van vogeltjes onder mijn bed, dood of levend. Het musje moet daar dus weg. Guus heeft het losgelaten en met een lange stok probeer ik het beestje naar mij toe te halen. Uiteraard aangemoedigd door Christoph, die maar blijft roepen: Uus osel efange (Dit gebrabbel laat zich vertalen met: Guus heeft een vogel gevangen). Ik hoef het beestje maar een zetje te geven en hij vliegt onmiddelijk mijn kant op, richting dakraam en in notime is ie verdwenen. (dakraam stond open, even voor de duidelijkheid). Ik krijg een kwade blik van Guus, maar ik dien hem gelijk van repliek: Guus, jij mag dan een huismus zijn, deze was het niet!!

Denemarken is geen buurland van Nederland

Sinds onze vakantie verdenk ik mijn tweede zoon van een grote algemene kennis. Tot nog toe moest hij het altijd afleggen tegenover zijn grote broer. Die is overal haantje de voorste en gek op raadspelletjes. Arjen wil altijd laten weten dat hij het weet. Maar nu was Christoph hem toch een keer voor.
Wij waren in de gelukkige omstandigheid dat we twee weken geleden op een camping waren
in het Drentse Echten. (camping Westerbergen, een aanrader). Hoe dan ook, het recreatieteam organiseerde vanalles voor de kinderen, waaronder dus ook een speurtocht over het bungalowpark, met als thema Holland. De bedoeling was dat we de oranje bordjes volgden en dan steeds een vraag over Nederland moesten beantwoorden. Als we het goede antwoord hadden zagen we een nieuwe vraag en anders kwamen we een rood bordje tegen.
De vragen waren voor Arjen al te moeilijk, laat staan voor Chris, maar dat mocht de pret niet drukken. We lieten het stel gewoon lekker de verkeerde kant oplopen. We waren als eerste vertrokken en ondertussen werden we door oudere kinderen ingehaald die uiteraard wel goed liepen, maar ons stel had dat in het geheel niet door.
Nu moet ik misschien eerst even een paar eigenschappen van onze kinderen uit de doeken doen. Arjen heeft de gewoonte om alles als eerste te zien, te weten, te hebben etc. Bij deze speurtocht kwam dat er dus op neer dat hij als eerst de antwoorden moest zeggen en als eerst de kaartjes wilde vinden. Ook als het niet zo is, hij is altijd eerst. Christoph heeft de gewoonte om het laatste woord dat je zegt te herhalen. Hou deze kennis even in uw achterhoofd.
 Na een kwartiertje gelopen te hebben tijdens de speurtocht, komen we bij vraag drie. De vraag luidt: Welk land grenst niet aan Nederland? a. Belgie, b. Duitsland of c. Denemarken. (u kunt gelijk even uw eigen kennis testen) Arjen begint zwaar na te denken, hij heeft geen idee natuurlijk, hij weet het verschil niet tussen stad, land en dorp en denkt zelfs dat Dalem een land is. Serieus als ie is vraagt ie mij of ik nog een keer de antwoorden wil voorlezen. (alsof hij het dan wel weet) Maar dan komt Christoph in actie. Chris heeft niet veel van het spel begrepen, maar heeft wel door dat we de oranje bordjes moeten zoeken, die volgens hem allemaal blauw zijn, want Chris noemt alles blauw. Hou daarbij in gedachten dat hij altijd je laatste woord herhaalt en dus zegt hij heel stellig: Denemarken. Frank en ik vinden dit erg komisch en prijzen Christoph uitvoerig om zijn goede antwoord. Arjen kan dit nooit zo goed hebben, want hij wil altijd haantje de voorste zijn. Je ziet het aan zijn gezicht: en dan komt het. 'Ja, Denemarken, dat dacht ik ook al!' Natuurlijk, Arjen, dat wist jij ook al.

Mama wat is jouw geheim?

Onze zoon is geobsedeerd door getallen. Geregeld vraagt hij hoeveel nachtjes hij nog moet slapen voor dat er iets belangrijks gebeurd, Sinterklaas, verjaardagen, logeerpartijtjes, het aantal nachtjes dat hij nog vakantie heeft, noem maar op. Hij telt ook alles, weet precies hoeveel van dit en hoeveel van dat. Hij telt ook alles bij elkaar op, loopt de hele dag te rekenen. (niet dat de uitkomsten altijd kloppen, want hij kan niet rekenen) Maar op zijn manier is ie toch aan het rekenen. Ook leeftijden van iedereen in de familie en allerlei bekenden worden nauwkeurig bijgehouden. Zo weet hij dat oma Rousse ouder is dan oma van Schaik, dat papa ouder is dan mama en dat hij de middelste is qua leeftijden van al zijn nichtjes. (Even voor de volledigheid, hij heeft namelijk geen neefjes en dat gaat ook niet meer gebeuren, tenzij ome Remco nageslacht gaat produceren).
 Maar hoe dan ook hij houdt dus nauwgezet alle leeftijden bij, maar dat hij er ook een waarde oordeel bij had dat was nieuw voor ons. Wij rijden net bij oma van Schaik de straat uit en daar gaan we weer. 'Papa, jij bent 34 he?' Ja papa is 34. 'dat is ouder dan mama he?' Ja dat is ouder dan mama. 'Mama, jij bent 31 he? Wat is jouw geheim? En nu voel ik mijzelf groeien, allerlei reclames schieten door mijn hoofd, want mijn zoon bedoeld natuurlijk het geheim van mijn jeugdige uitstraling, terwijl ik toch al 31 ben. Eindelijk werpen al die jaren van smeerseltjes dan toch hun vruchten af. Oil of Olaz, LÓreal, Garnier, ze werken toch al die anti-aging cremes!
Maar de lezer voelt hem natuurlijk al aankomen...ik juich te vroeg. Mijn zoon had zijn zin nog niet afgemaakt. In zijn kleuterlogica had hij in zijn hoofd alweer een ander denksprongetje gemaakt. (onnavolgbaar voor zowel zijn vader als moeder). Hij wilde eigenlijk vragen: Wat is jouw geheime schuilplaats. Ik probeer de link nog te leggen. Wat heeft mijn leeftijd van doen met een geheime schuilplaats, maar de antwoorden die ik daarop kan verzinnen, zijn allemaal in mijn nadeel. Alsof ik me moet verstoppen, aangezien ik op deze leeftijd niet meer om aan te zien ben of zo. Maar dat heeft er allemaal niets mee te maken, hij was alweer klaar met het onderwerp leeftijden en er schoot hem iets anders te binnen. Het zo welkome compliment blijft uit, helaas , maar wat wil je ook. Ik smeer geen Oil of olaz, of Garnier of al die anti-rimpeltroep, ik smeer al jaren iedere morgen een lik Zwitsal op mijn gezicht, ik heb die pot toch open voor de billen van Yfke. (of voorheen voor die van de mannetjes). Alhoewel, nu ik erover nadenk, het is bedoeld voor baby's, zou ik dan toch stiekem een mooi zacht babyhuidje hebben? Ik negeer gewoon het laatste woord van die vraag. Ik ga gewoon voor mama wat is je geheim!

Meidencadeau

Onze Christoph is bijna jarig. Nou ja bijna...19 oktober pas, maar je kunt niet vroeg genoeg beginnen met bedenken wat je het mannetje moet geven. Gisteren kwam dat toevallig ter sprake toen ik met een paar vriendinnen in de speeltuin was. (De speeltuin was voor de kinderen wel te verstaan)
De vriendinnen in kwestie leverden tal van goede ideeën aan, maar helaas, mijn jongste zoon is gezegend met een oudere broer , die ook al wat vaker jarig is geweest dan hij en zodoende al zeer veel speelgoed heeft. Het gesprek ging ongeveer zo:
  vriendinnen: Playmobil?
  ik: heeft zijn broer al, speelt Chris bijna niet mee.
 vriendinnen: duplo?
  ik: meer dan genoeg
vriendinnen: lego?
 ik: hebben nog dozen vol van vroeger van Remco en mij
 vriendinnen: loopfiets?
  ik: heeft ie al en zit met z'n knieën tegen het stuur
 vriendinnen: skelter?
 ik: ja daahaag, nog meer plek kwijt in de schuur
 vriendinnen: waar speelt ie veel mee dan?
 ik: auto's
vriendinnen: Dan geef je hem auto's
 ik: ja leuk nog meer...

Zo'n beetje alles wat er gesuggereerd werd is al in huis zij het van de grote broer of van meneer zelf. En nu weet ik niet meer wie het idee opperde, maar op een gegeven moment zei een van de vriendinnen:een keukentje. En dat vond ik een goed idee, vooral met de gedachte dat er nog een klein zusje achter hem aankomt, die dat straks vast ook leuk vindt. (moet ik alleen wel weer iets verzinnen voor haar derde verjaardag, dat duurt gelukkig nog even).
 Hoe dan ook, ik heb 's avonds gelijk mijn favoriete site bezocht op zoek naar een leuk keukentje met accessoires. Al snel gevonden en ik kon het al de volgende avond ophalen in Hardinxveld .
 De vader van het jongetje was niet helemaal gekend in deze aankoop (ik moest snel beslissen en hij was voetballen, dus was ie enigszins in zijn wiek geschoten dat ik dat al min of meer had aangekocht. 'Een keukentje, da's toch een meidencadeau?' Hij zit nog in een redelijk jaren 50 rollenpatroon . 'De beste chefs zijn tenslotte mannen en jong geleerd is oud gedaan', luidde mijn verweer. Aldus ging ik vanavond op pad met mijn oudste zoon die mocht helpen met sjouwen. Er moest nog meer verplaatst worden en zo deden we dus een rondje Dalem, Gorinchem, Hardinxveld, Gorinchem en weer terug naar Dalem.
(Voor wie echt geïnteresseerd is: Van Dalem naar de netto voor boodschappen , vervolgens naar oma om de duowandelwagen, een matrasje en slopen af te leveren. Daar ook gelijk mijn koelingboodschappen even te parkeren, want we kwamen op de terugweg weer langs oma. Vervolgens een paar straten verder om de geleende box bij de familie Lammers terug te brengen (ben alleen de schroefjes vergeten, die komen zondag wel Marleen!) Daarna was de auto helemaal leeg en ging de reis naar Hardinxveld om het puntgave keukentje (voor 15! euro, lang leve marktplaats) op te halen. Toen weer terug naar oma om het keukentje op zolder te verstoppen voor Chris, die nog lang niet jarig is (letterlijk dan) de boodschappen weer op te halen en onze buggy weer mee te nemen, want daar kan Yf ondertussen wel weer in. (scheelt weer een kolos van een kinderwagen achterin de auto). Uiteindelijk teruggekeerd naar Dalem boodschappen uitgeladen en opgeruimd. Klaar) En dat binnen anderhalf uur! Hoezo organisatietalent?
  Maar goed, ondertussen vond mijn man het keukentje nog steeds een meidencadeau. Arjen had het keukentje bij oma even mogen uitproberen voordat we het op zolder gingen verstoppen en kon met moeite afscheid nemen van alle leuke potjes en pannetjes die er allemaal bij zaten. Je kon zelf het vuur van het gasfornuis hoger en lager draaien en het maakte ook nog geluid en de vlammetjes branden echt! (lichtjes, weet hij veel). Thuisgekomen deed hij het verhaal uitgebreid uit de doeken tegen zijn vader die nog altijd een beetje sceptisch was. 'Papa, het keukentje was echt geen meidencadeau, het is hartstikke gaaf, ik ga er ook mee spelen!' Dus wie weet, heb ik over een jaar of twintig, 3 chefkoks in huis, dan kunnen zij hun vader nog wat leren.

Kerst

Kerst…

Kerstmis blijkt een behalve een drukke tijd, ook een verwarrende tijd voor peuters te zijn. Onze arme Chrisje heeft het er maar zwaar mee.
Neem vanavond nou. Ter gelegenheid van het feit dat papa een kerstdiner heeft met de zaak, zijn wij ook met z'n viertjes uit eten geweest en wel bij de snackbar. Nadat de patatas en de frikadellen (ja dat is de officiele schrijfwijze) achter de kiezen waren, keerden we huiswaarts.

Streekgenoten onder de lezers van dit epos weten dat Dalem rond deze tijd van het jaar niet lastig te vinden is. Het hele dorp is gezamenlijk verantwoordelijk voor een verdubbeling van de inkomsten van de NUON in december. Het hele dorp is verlicht ter ere van de kerstdagen. Hoe dan ook, deze lichtjes zorgden vanavond voor de eerste verwarring bij Christoph. Onze
dorpsgenoten versieren namelijk alles, tuinpaadjes, bomen, allerlei kerstachtige taferelen en zelfs de dakranden.
Onderweg naar huis passeren wij dergelijke versieringen. Wie onze zoon een beetje kent weet dat hij een passie heeft voor patat. En dat culinaire hoogstandje eet hij het liefst veel en vaak. We rijden het dorp nog niet in en hij ziet alweer een mogelijkheid tot het nuttigen van patat. 'Mama, MacDonalds!'
Ik begrijp hem in eerste instantie niet, bij ons in Dalem kun je helemaal nergens geld uitgeven en wij hebben zeker geen Mac in de straat. Terwijl we rechts afslaan zie ik in mijn achteruitkijkspiegel de oorzaak van Chris' verwarring. Twee aaneengesloten huizen hebben gezamenlijk hun dakrand verlicht. Het zijn twee geschakelde boogvormige daken...u snapt het al, tezamen vormen zij een grote gele M. En dat symbool herkent Chris uit duizenden.

Nadat ik in mijn eentje erg om deze vergissing heb gelachen, komen wij thuis en is het bedtijd. Omdat papa de hort op is, lees ik allebei de jongens tegelijk voor en mogen zij allebei een liedje kiezen. Om in de kerststemming te blijven lezen we een deel van het kerstverhaal. Ik vertel over Jozef en Maria die met de ezel naar Bethlehem gaan en dat het Kindje Jezus wordt geboren in de stal. Het verhaal gaat verder met de engelen die de herders gaan vertellen over de geboorte van Christus de Heer. En jawel, daar hebben we verwarring nummer twee. 'Stop mama, is niet de Heer, is Rousse.
Het duurt een seconde of 15 voor ik door heb wat hij bedoeld. Maar dan heb ik hem; het mannetje, dat gezien zijn leeftijd zeer egoïstisch ingesteld is, verstaat Christoph in plaats van Christus. En hij heet natuurlijk helemaal niet 'de Heer', maar hij kent zichzelf als Christoph Rousse. En hij ligt niet in een voerbak, maar in zijn bed.

Arjen wil het misverstand nog even uit de wereld helpen, door aan Chris nogmaals het kerstverhaal uit te leggen, maar deze heeft hier geen aandacht voor. Vrolijk zet hij zijn favoriete 'visje visje' in gevolgd door 'lief klein konijntje' en worden Arjen en ik vriendelijk doch dringend verzocht naar ons eigen bed te gaan.

Weltrusten Chris...

bedtijd is bedtijd

Bedtijd is bedtijd

Vakantie of geen vakantie, bedtijd is bedtijd. Ik kom er steeds meer achter dat ik ben erg gehecht aan mijn paar vrije uurtjes ’s avonds. Eerst dacht ik dat ik mijn nageslacht vroeg op bed wilde hebben vanwege mijn studie. Dan kon ik nog even een paar uur min of meer ongestoord werken. Maar die studie ligt nu toch bijna een halfjaar achter me en nog steeds wil ik dat mijn zonen en dochter op gezette tijd naar bed verdwijnen. Even niet multitasken, maar gewoon een ding tegelijk doen of zelfs even helemaal niets doen. En als ze dan zoals vanavond allebei 2 keer naar beneden komen, dan word ik chagrijnig. Gelukkig slaapt Yfke nog in het traliebed en kan ze er nog niet uitklimmen, maar o wee als er straks drie met allerlei smoesjes naar beneden komen. Arjen: ‘mama, mijn kamer is veels te eng, ik krijg er nare dromen van’, of Christoph: ‘Mijn deken is helemaal fout.’

Als ik me dan net geïnstalleerd heb met een boek en een kop thee in de enige tuinstoel die nog in de tuin staat, (de rest staat bij de kerk, waar Frank trouwens ook is, stel je de rust eens voor die ik dus hoopte te hebben) komen ze achterelkaar en uiteraard om en om naar beneden. Met niet al te veel geduld werk ik ze weer naar boven, ‘ik moet nos dinken’ (Christoph) ‘ik ben mijn boek vergeten’(Arjen) ‘ik moet nos passen’(Christoph) ‘ik wil gewoon nog een spelletje met jou doen mama, want dat vind ik zo leuk’ (Charmeoffensief van Arjen) ‘SSTT, stil zachtjes, anders hebben we jullie zusje er straks ook nog bij’ (ik) ‘En nu blijven jullie liggen anders wordt mama ? ‘Boos,’ antwoorden ze. Ze weten best dat ik hier geen zin in heb.
Maar ja ik kan het Arjen ook niet helemaal kwalijk nemen, op z’n kamer is het nog steeds erg warm, dus ja daar zou ik ook niet graag zijn nu. Maar Chris heeft geen geldig excuus en die stond zoals gebruikelijk om 5.30 naast mijn bed, dus die moet zeker naar bed. En hier geldt gelijke monniken, gelijke kappen, dus als de een moet slapen dan de ander ook, per slot van rekening is het ondertussen al 20.45 en dat vind ik in de vakantie na een lange dag een heel acceptabele tijd om naar bed te gaan.

Als uiteindelijk dan allebei de mannetjes toch de slaap te pakken hebben, kan ik eindelijk mijn boek uitlezen. Ben ik dan echt zo’n egoïstische moeder?

zusje te koop

Wij hebben een zusje in de aanbieding, tenminste als het aan Arjen ligt. Het wegdoen van Yfke levert hem namelijk voordeel op. Arjen is onlangs tot de conclusie gekomen dat ons huis vol is en dat we geen extra bedden meer hebben. (onthoudt dit als ‘gegeven 1’) .Vooral dat deel over die bedden, is een probleem. Zoals Arjen het bekijkt is er geen enkele mogelijkheid dat zijn vriendje Corné kan blijven slapen als wij niet genoeg slaapplaatsen hebben. (onthoudt ’gegeven 2’) Nu is deze conclusie juist. Wij hebben inderdaad precies vijf slaapplaatsen en
logeren is momenteel wat lastig. Wat Arjen nog niet bedacht heeft, is dat het ook zo opgelost is door een luchtbedje of een simpel matrasje aan te schaffen. Nee, meneer heeft een andere oplossing en zijn zusje maakt deel uit van dat plan.

Misschien is het op zijn plaats eerst even een alinea aan het zusje in kwestie te wijden. Het lijkt in eerste instantie niet relevant, maar met de toegepaste kleuterlogica van Arjen wordt straks alles helder…

Deze alinea bevat een nog niet vermeld gegeven, namelijk ‘gegeven 3’. ‘Gegeven 3’ houdt het volgende in. Een aantal weken geleden was ik met Yfke op het consultatiebureau voor de controle van 18 maanden. Zoals de meesten wel weten is onze Yf een verwoed billenschuifster en met geen mogelijkheid te bewegen om op d’r eigen benen te gaan staan en de wereld in te stappen. De arts op het bureau vond dit uiteraard zeer zorgelijk en deelde ons mede dat ze nog zes weken had om te gaan lopen. Daarna werd het tijd om een fysiotherapeut te gaan inschakelen. Later die dag stond ik op het schoolplein te vertellen aan een andere moeder dat Yfke nog 6 weken had gekregen om te gaan lopen en die vroeg dus ook: ‘en wat dan, als ze over 6 weken niet loopt, stoppen ze haar dan terug?’ Ongetwijfeld heeft Arjen dit opgevangen en uitgelegd als Yfke gaat weg als ze niet op tijd kan lopen. (hogere kleuterlogica).

Al deze gegevens hebben de afgelopen weken gesudderd in het brein van mijn zoon en zijn op wonderlijke wijze met elkaar versmolten. Eerlijk is eerlijk, het is ook een goed overdacht en uitgewerkt plan, waarin meneer mijn zoon deze recent opgevangen gegevens heeft verwerkt. Dit alles heeft hij eens laten bezinken en afgelopen week kreeg ik de einduitslag van zijn overdenkingen te horen.
Terwijl wij eerder deze week vanuit de stad naar huis fietsen, stelt hij mij de volgende vraag: ‘Als Yfke over 3 weken nog niet kan lopen, gaat ze dan echt weg?’ Ik vat dit uiteraard op als bezorgheid om zijn lieve zusje, hij wil niet dat ze weggaat, is bang dat dit echt gebeurd etc. Mijn moederhart zwelt op en ik denk: ach wat lief… Dus wat doe ik, ik stel het mannetje gerust: ‘Nee hoor liefie, ook als Yfke niet gaat lopen, mag ze gewoon bij ons blijven.’
‘Jammer,’ is zijn wat onverwachte reactie, ‘want dan hadden we een bed over en kan Corné komen logeren.’ Dus conclusie: Zus eruit, Corné erin!

Nou vind ik Corné een prima ventje en hij mag best komen logeren, maar dan moet ie toch genoegen nemen met een luchtbedje (ik zal het van de week nog kopen) , want om daar nu mijn dochter voor op te offeren…

Slapeloze nachten

Ik moet uit de ouderlijke macht worden ontzet, zowel voor kind als poes. Ik ben waarschijnlijk de slechtste moeder en verzorgster van poes ooit. Waar moet ik beginnen met het uitleggen van deze dramatische openingszinnen, laten we met het verwaarloosde kind beginnen. Ter introductie op dit verhaal, moet de lezer als eerste weten dat wij hier al zeker anderhalve week zo niet langer tegen een buikvirus strijden. Slachoffer na slachtoffer valt. Chris begon en als een soort van ketting reactie volgde de een na de ander in dit gezin. Alle details doen nu niet ter zake, maar tel een hoop braaksel en diarree bij elkaar op en onze rekening voor het gebruik van de wasmachine is hemelhoog. Hoe dan ook, dat virus kost mij dan ook al nachten mijn slaap, want er is er altijd wel een aan het spoken 's nachts. Maar dacht ik dat ik de strijd met het virus overwonnen had, helaas. Chris bewees vanmorgen het tegengestelde. Iedere nacht is Chris de afgelopen week wakker
en dan wil ie tussen ons in liggen of drinken of noem maar op. Wat ie in ieder geval niet wil, is in zijn eigen bed liggen. Wij zijn dat ondertussen meer dan zat en omdat ik dacht dat ie beter was, reageerde ik vannacht wat minder vriendelijk op z'n gejammer. Ik was gisterenavond met een glaasje op naar bed gegaan en dan wil ik en kan ik ook heeeel goed slapen. Om een uur of 1 lag Yfke te piepen, die was weer op d'r buik belandt en kon niet terug. Dus ik uit bed om dat kind terug te draaien, wordt Chris wakker. Dus die begint ook te piepen...mama uittebed. (mama ik wil uit bed). Ik lig net weer in bed en als ik ergens geen zin in heb is het er weer uit te gaan. Van Frank hoef ik ook niet veel te verwachten, want die kreunt iets als: ga jij nu, dan ga ik straks.... (hoezo straks??). Dus vanuit mijn warm holletje roep ik naar Chris: Christoph, stil, we gaan slapen. Tot mijn verbazing werkt het ook nog. En toen werd het ochtend en werd alles weer wakker, maar niet onze Chris. Omdat Chris nog wakker wordt van een mier die aan de overkant van de straat voorbijkruipt, is dit vreemd. Ik loop zijn kamer op en vind daar mijn kleine mannetje op het voeteinde van zijn bed...helemaal onder het braaksel. Op zijn bed vind ik overal de resten van zijn maaginhoud van gisteren...druiven, witbrood etc. Ik voel mij onmiddelijk een vreselijk slechte moeder...en dan die kat nog. Blijkbaar zat de kat al 3 dagen zonder voedsel. Ik geef dus de kat nooit eten, maar dat is niet zo erg als het klinkt, want Frank geeft hem eten. (even een geruststelling voor kattenliefhebbers). Dus eigenlijk kijk ik nooit naar de inhoud van het bakje van Guus. Het stond dus al 3 dagen leeg. En die kat maar piepen en om mijn benen draaien, bijzonder irritant vind ik dat altijd. 'Guus wat is er toch met jou?' vraag ik het beest. Hij/zij (weten we nog steeds niet) geeft geen antwoord, dus wend ik mij tot manlief: 'zeurbeest.' 'Ja vind je het gek?' reageert Frank, 'dat beest heeft al 3 dagen geen eten gehad.' Op mijn vraag waarom dat het geval is, krijg ik een verwijtend antwoord: 'omdat jij dat niet koopt.' Omdat ik dat niet koop?! Hoe moet ik nou weten dat het kattenvoer op is? Blijkbaar had Frank het lege pak op het aanrecht gezet en gedacht dat ik dan wel zou snappen dat het op was. Helaas is dat niet het geval, want Frank laat standaard alle lege pakken op het aanrecht staan (lastig mannentrekje) maar ik weet dus niet beter dan iedere morgen de lege pakken van Frank op te ruimen. Hetzelfde is ongewijfeld gebeurd met het lege pak kattenvoer, weet ik veel. Terwijl ik dit zo opschrijf kom ik eigenlijk tot de conclusie dat dat met die kat mijn schuld niet echt is. Maar dat met Chris? Sorry Chris...

oudere vrouwen - part 2

Deze titel kan ik nog wel een keer gebruiken, want hij is ook op de gebeurtenissen van vanmorgen van toepassing. Maar uiteraard eerst even de inleidende woorden...Hedenmorgen had ik besloten dat ik vandaag eens wat achterstallig onderhoud zou wegwerken. Woensdagmorgen, Arjen naar school, Chris naar de peuterspeel, dat levert dus aardig wat vrije handen op. Meestal gebruik ik die kostbare vrije tijd om te werken of te studeren, maar vandaag hadden andere zaken voorrang. Zo moest ik weer eens hoognodig naar de kapper. Wie ons goed kent weet dat wij altijd geknipt worden door Heidi's hair at home, maar ik niet. Ik laat alle mannen lekker door Heidi knippen, maar zelf wil ik altijd echt lekker naar de kapper, en niet even op de keukenstoel. (niets ten nadele van Heidi overigens.) Misschien moet ik me namelijk toch maar weer door Heidi laten knippen, want wat ik toch vandaag van de kapster te horen kreeg... Het had niets van doen met grijze haren, die heb ik al lang en daar heb ik me ook allang bij neergelegd. (net als bij die kraai die met zijn pootjes over mijn gezicht marcheert) Potje verf en we zitten weer even goed. Ouderdom heeft best zijn mooie kanten.  Hoe dan ook...ik dwaal af. Toen ik alle mannen op de plaats van bestemming had, gingen mijn dochter en ik dus naar de kapper. Dochter mee in de cosi. Ze was onderweg in slaap
gevallen, dus ze was op d'r allerschattigst, toen ik de kapsalon binnenkwam. Ik ben al wat gewend qua aandacht voor Yfke, want blijkbaar is ze een knap poppetje om te zien. Dus ook bij de kapsalon waren de Ooh's en Aah's niet van de lucht: 'Wat een liefie', 'dat haar!', En zulke mooie ogen' (toen ze weer wakker was). De kapster ging nog een stap verder, ' van wie heeft ze die mooie ogen? Niet van u, want die van u zijn bruin'. (Een juiste constatering). 'Zijn uw andere kinderen ook zo knap?' (Eh, ja?, weet ik veel, ze zijn niet lelijk in ieder geval). Maar toen kwam het, de kapster sprak de (door Frank zeer gewaardeerde tekst): 'Uw man moet wel heel knap zijn!' Pardon, ik weet dat ik er niet charmant uitzie in een kappersmantel met een blauwe tulband op mijn hoofd in TLverlichting, maar nu was ik toch een soort van beledigd. Mijn man moet wel heel knap zijn?! Met andere woorden, ze hebben hun uiterlijk niet van u, maar dat dacht ze waarschijnlijk. Ik geloof dat ze zelf haar blunder ook door kreeg, want ze zei er nog gauw achteraan dat ik er ook niet lelijk uitzie... Helaas, te laat...het kwaad is geschied. Mijn tere zieltje is gekrenkt. Tss, uw man moet wel heel knap zijn, pfff. Misschien knap geweest, maarre hij is ondertussen ook over de 30 hoor! Dit praat ze niet meer goed. Gelukkig ben ik goed geknipt, maar anders.... Ik werd er weer even bij bepaald dat het spreekwoord: Ware schoonheid zit van binnen, niet uit de lucht gegrepen is. En voortaan ga ik nergens meer heen met mijn dochter, dit om beledigingen in mijn richting te voorkomen. Want nu weet ik wat het betekent als mensen zeggen: 'ze lijkt niet op jou he?'...

oudere vrouwen

Christoph is verliefd. ..tenminste dat denken wij. Hij heeft het al dagen over hetzelfde meisje, waar hij wil gaan spelen. Niets brengt hem van de wijs en de naam van deze lieftallige jongedame heb ik de afgelopen dagen al vele malen gehoord. Maar de dame in kwestie is zeker twee keer zo oud als onze Chris. Ik denk dat ze hem niet eens ziet staan... Hier volgt de uitleg: Ik heb al eens eerder verteld dat onze oudste zoon er een druk sociaal leven op na houdt. Spelen hier, spelen daar, vriendjes hier en vriendinnetjes daar. Allemaal zuiver platonisch overigens. Afgelopen maandag toen ik hem tussen de middag uit school ging halen, kwam hij vast zijn agenda met mij doornemen. Hij was van plan om bij vriendin X te gaan spelen. (Vanwege de privacy, geen echte namen). Ik vind het allemaal prima, we zullen vanmiddag na school wel zien, dan kunnen de plannen zomaar veranderd zijn. Christoph die als een klein potje met grote oren stond mee te luisteren, ving ook het woord 'spelen' op en bedacht dat hij dan ook wel bij vriendin X kon gaan spelen. Verstandige moeder als ik ben, hield ik een slag om de arm, iets in de trant van 'we zien wel'. 's Middags na school kreeg ik gelijk, de plannen van Arjen en vriendin X waren gewijzigd. Arjen ging naar een ander vriendje en vriendin X ging met een meisje uit de andere klas spelen. No hard feelings, andere keer dan maar.
Maar Christoph dacht er duidelijk anders over. 'Ik ga bij ... spelen. (jammer dat ik nu de naam niet noem, want hij zei dat heel schattig). En ik maar uitleggen dat dat niet kon, want meisje X ging al ergens anders spelen. Geen probleem voor Chris....morsen peje? (morgen spelen?) Ik hield weer een slag om de arm: 'misschien.' Maar het bleef maar in het koppie omgaan, 's avonds aan tafel, bij het naar bed brengen, hij bleef er maar over doorvragen. Een nachtje slapen en hij is het vergeten, dacht ik. Maar vanmorgen aan tafel begon hij opnieuw: 'Ik ga boterjam opeten en dan ga ik naar ... 'Nee we gaan naar oma, mama moet werken.' 'Nee, niet naar oma, naar...' reageerde het ventje. In de auto was hij nog hoopvol gestemd dat we dan nu toch echt naar ... gingen. Hoe dichter bij oma, hoe bozer hij werd. Hij weigerde bij oma om ook maar uit de auto te moeten komen. Ik sleepte een boos mannetje bij mijn moeder naar binnen. Toen ik het stel om 16.00 weer ophaalde, lag mijn casanova te slapen. Morrend trok hij zijn schoenen aan. (eigenlijk deed ik dat, terwijl hij doordutte) en zette hem in de auto. Daar werd ie goed wakker, en wat is het eerste wat ie zegt: 'Zo, nu gaan we naar ... Ongelofelijk, hij was het nog niet vergeten. Zijn vader en ik konden maar een conclusie trekken. Chris is verliefd op een oudere vrouw. Maar of hij kans van slagen heeft? Ach, ze heeft nog een jonger zusje, misschien moet ie daar maar eens mee gaan spelen.