Van harte gefeliciteerd mam, het is 6 december, de dag na
Sinterklaas, de dag waarop jij 57 jaar lang jarig was. Althans het is al weer 4
jaar geleden dat we je verjaardag voor het laatst vierden. Weet je nog, met Remco uit eten bij De Heeren van Slydregt. We zijn er niet
mee gestopt, omdat je 57 wilde blijven, zoals ik 25 wil blijven (wat overigens
een verloren zaak is, de kraai marcheert met zijn pootjes over mijn gezicht),
maar omdat je gewoon niet ouder dan 57 bent geworden. Ik had vandaag graag je
61e verjaardag gevierd, maar helaas, op die bizarre maandag in maart
bijna vier jaar geleden ben je gaan ‘hemelen’, zoals dat dan verzachtend wordt
omschreven.
We zijn er overigens vorig week nog langs gereden, die
hemel dus, ja dat is dichter bij dan je denkt. Ik was met Yfke en Chris
onderweg van de kringloop naar de Action en kwam langs de begraafplaats. “Hé
mam, kijk eens, het is druk in de hemel vandaag!” riep Yfke vanaf de
achterbank. “De poorten staan open en er zijn veel auto’s.” De heerlijke logica
van je kleindochter; oma is naar de hemel, en de laatste keer dat ze je zag was
op de Haarhof, dus 1 + 1. De begraafplaats is de hemel. Ik ben benieuwd of die
gedachte door meer mensen gedeeld wordt.
Maar pfff mam, alweer bijna 4 jaar. De tijd vliegt
voorbij en tegelijk ben je er al zo lang niet meer. Ik heb er onlangs nog een
keer meerdere traantjes om gelaten, terwijl je zou verwachten dat de scherpe
kantjes er nu zo langzaamaan wel af zouden zijn. Ik stond voorgesorteerd bij de
kruising nabij het Piazzacentrum en er stak een vrouw over, ze leek niet eens
heel erg op je, maar ze droeg net zo’n lange dikke jas als jij en verdween er
ook bijna in. Er stak nog net een hoofdje bovenuit, net als bij jou. Ook bij
jou was het in de winter meer jas, dan mensje. Twee dunne onderbeentjes
zichtbaar aan de onderkant en een klein koppie (soms ook nog met muts) aan de
bovenkant en voor de rest alleen maar jas en sjaal. En dat onbekende, niet eens
op jou lijkende vrouwtje stak over op een plek vlak bij waar jij woonde. Opeens
moest ik aan je denken en aan hoe vreselijk ik je eigenlijk nog iedere dag mis.
En dan schieten de tranen in mijn ogen, vooral als ik denk aan alles wat ik je
niet meer kan vertellen en niet meer aan je kan vragen.
Kletste ik ook de oren van je hoofd, net als Yfke bij mij?
Of kon ik ook zo ontzettend mopperen of mijn kleine broertje plagen, zoals
Christoph? (in zijn geval zijn zusje dus). Was ik net zo hulpvaardig en
doortastend als Arjen? Of hebben ze juist meer van Frank dan van mij?
Ik had zo graag gewild dat je ze had zien opgroeien. Hoe
creatief Arjen is geworden en dat hij morgen een beugel krijgt en hoe goed
Christoph het op school doet, thuis zou je hem soms achter het behang willen
plakken, maar op school is het zo’n kind waar je er wel 20 van in een klas wil
hebben, een beetje ondeugend, maar hij heeft zo’n humor, we komen soms niet
meer bij hier aan tafel. Jij had er ook zo van genoten… Of Yfke, die de
afgelopen drie jaar een jongen wilde zijn, geen staartjes meer in wilde, we
hebben haar haartjes kortgeknipt en ze draagt al bijna vier jaar geen rokjes
meer. Behalve dan die ene keer in de week dat ze bij een korfbalwedstrijd een
rokje aan moet. Ze wil inmiddels geen jongen meer zijn, maar noemt zichzelf een
hele stoere meid, zonder al die typische meisjesdingen. Ze zitten trouwens alledrie
op korfbal. Wat had jij het leuk gevonden om naar ze te komen kijken, je had er
net als ik geen bal van begrepen, maar je was wel die trotse oma langs de lijn
geweest.
En er is nog zoveel meer gebeurd mam, ik zou er een boek
over kunnen schrijven, als ik daar tenminste de tijd voor had…
Maar ik troost mezelf met de wetenschap dat jij inderdaad
in de hemel bent, op een plek waar geen verdriet meer is. Niet op die
begraafplaats hè, begrijp me goed, daar ben jij niet. En dat jij toch alles
meekrijgt wat er hier gebeurt. Ik kijk uit naar de dag, dat we kunnen
bijpraten, want ik heb je zoveel te vertellen. (Dat zal Yf dan dus toch wel van mij
hebben, vrees ik…)
Fijne verjaardag lieve mama.
