Waarschijnlijk heb ik het over mezelf afgeroepen. Lang
geleden toen ik zwanger was van de eerste, leek het me geweldig om een jongetje
te krijgen. Voor mijn gevoel was ik meer een jongensmoeder dan een moeder die
met strikjes en dergelijke in de weer gaat. Volgens mijn schoonmoeder schijn ik
ook gezegd te hebben dat het me geweldig leek om later met een heel stel van
die grote knullen rond de eettafel te zitten. Nu zit ik dan nog niet met grote
knullen aan de tafel, maar ik ben tegenwoordig wel de enige vrouw in huis.
Ik hoor u denken: ‘de enige vrouw?’ ‘En dat kleine
blauwogige blonde koninginnetje dan, dat je altijd bij je hebt, dat is toch een
meisje?’
En daar moet ik u gelijk geven, want inderdaad, dat is
een meisje. Al na 13 weken zwangerschap werd dat geconstateerd door de
echoscopiste toen ze zei: ‘Deze soort heb je nog niet.’ Stiekem vond ik dat na
twee knullen natuurlijk erg leuk, een meisje erbij. Mijn gezinnetje compleet,
met knullen en een meisje! Maar sinds een maand of zes ben ik toch echt weer de
enige vrouw in huis, want mijn dochter is een ‘nonnetje’ (lees: jongetje). Ze
blijft bij hoog en laag beweren dat ze geen meisje is, maar een jongetje. Ze is
het prototype van een ernstig geval van penisnijd, maar hoe kan het ook anders,
met twee broers boven je.
Gezien hun leeftijd gaat het hele stel geregeld met
elkaar onder de douche of in bad en daar is het waarschijnlijk allemaal mee
begonnen. De mannen kennen allerlei leuke trucjes met hun piemeltjes en hebben
de grootste lol terwijl ze die trucjes aan elkaar demonstreren. Het zusje zit
erbij en kijkt ernaar en snapt er helemaal niets van. Je ziet gewoon dat er in
dat kleine blonde hoofdje vanalles omgaat. Ze kijkt naar haar broers en kijkt
eens naar zichzelf en mist toch echt een wezenlijk onderdeel. Maar helaas leidt
die conclusie niet tot acceptatie van het feit dat ze dus een meisje is,
mevrouw gaat het gemis compenseren.
Zomaar een paar voorbeelden: ze draagt geen rokjes en
jurkjes meer, bloemetjesonderbroeken zijn taboe, onderbroeken van je broers
zijn fantastisch en die draagt ze wel. Met poppen wordt niet gespeeld, auto’s en
wild doen met de broers zijn favoriet. Verkleden met je broers, niet in de
mooie prinsessenjurk, maar in het piratenpak. Als je gaat zwemmen trek je niet
je badpak aan, maar de zwembroek van Christoph. En degene die haar ook maar
aanspreekt met ‘vrouwtje’of ‘meisje’ kan rekenen op een zeer verwijtende blik
en de opmerking: ‘ben niet meisje, ben een nonnetje!’ Noem haar ook niet mooi, ze is stoer. Ze loopt met takken en buizen tussen haar benen en heeft zo
haar eigen piemel gemaakt. En zo zijn er nog tal van voorbeelden te noemen.
Onlangs werkten de juffen op de peuterspeelzaal rondom
het thema familie. Allerlei begrippen werden geleerd, liedjes gezongen en
geknutseld met foto’s van het eigen gezin. Ook moesten ze zichzelf schilderen.
De juffen hadden al wat voorwerk gedaan, alle jongens verfden een kleurplaat
van een jongetje en alle meisje kregen ook een kleurplaat met daarop een meisje
met een staartje in het haar. Braaf heeft onze dochter haar schilderij roze
geverfd (roze is dan weer geen enkel probleem!?) en na een paar weken kwam het
mee naar huis. Omdat wij hier de gewoonte hebben om de kunstwerken van onze
nageslacht een poosje te exposeren, hing ik ook het schilderij van een roze
Yfke aan de muur.
Binnen een paar minuten stond mevrouw al bij de muur. ‘Moete
niet ophanne, is stom Yfte is niete meisje.’ Ze trok de tekening van de muur en
begon het opgeplakte roze meisjeshoofd eraf te trekken en verscheurde het werk.
Vervolgens bleef er alleen een geel velletje papier met haar naam erop over,
dat ik dan weer aan de muur mocht hangen.
Die ene keer dat we haar dan in een jurk weten te
krijgen, zijn we ook helemaal in de gloria. Tante Liane kwam een fotoshoot doen
van de kinderen. Erg leuk, met allerlei verschillende verkleedkleren aan. En ik
maar hopen dat ze schattig in het prinsessenjurkje zou poseren. Nou mooi niet
dus, we hebben eerst de mannen in prinsessenoutfit gehesen en toen wilde ze dan
ook wel, maar het ging niet van harte. Of afgelopen zondag, we gingen naar een
doopdienst in een kerk waar het gebruikelijk is dat alle vrouwen een rok
dragen. Dus zij moest er ook eentje aan. Het overhalen van Yfke ging eigenlijk
vrij gemakkelijk, want ze wilde zo graag mee met mij dat ze die rok voor lief
nam. We hebben een stoere spijkerrok gekozen en ze heeft hem de hele dienst
aangehouden. Maar na de dienst moest er geplast worden en ze kijkt me met
glimoogjes aan: ‘nu magge rok uit?’ Maar goed, ik tel mijn zegeningen, zo heel
af en toe heb ik dus toch een dochter…
Het gaat vast wel over? Toch?
