Een paar weken geleden stond ik op zondagmorgen met een
bak thee in de kerk en had ik een heel normaal kletspraatje met een bekende.
Een week later hadden wij thuis geen telefoon en geen televisie meer en sliepen
de jongens op een kamer, hadden ze allebei een nieuw bed en had ik voor de
volledigheid hun kamers maar even geschilderd en allerlei nieuwe decoraties
gemaakt. Omdat ik daar op facebook af en toe melding van maakte, kreeg ik een
heleboel vragen over wat nou het verband en de logica achter deze nogal rigoureuze
veranderingen was. Ik ga in het hieronder volgende blog duidelijkheid proberen
te verschaffen. Met de nadruk op proberen, want of ik het geheel kan ophelderen
vraag ik mezelf ook af.
Goed, laat ik beginnen bij het begin. Ik hou een kletspraatje
met deze kennis en we hebben het over de beroemde en beruchte spelcomputer WII,
mijn jongens en die van hem hebben er een, en we wisselen ergernissen rondom
dat ding uit. Ergernis nummer 1 is dat de jongens het liefst heel de dag achter
dat ding zouden zitten als ze de kans krijgen en dat wij gek worden van het
schijnbaar bijbehorende gegil en gespring voor de TV. Kennis vertelt dat zijn
jongens per dag een uur computertijd hebben, en daar telt hij ook de gewone
laptop bij. Ik informeer of hij daar dan ook de tijd bij optelt die gebruikt
wordt voor TV kijken, maar Kennis antwoord dat hij geen TV heeft en als ze iets
willen zien dat het ook via internet kan, en ja dat telt hij inderdaad bij de
computertijd op.
Tijdens de boterham vertel ik dit aan mijn echtgenoot en
die ziet er wel (financieel) voordeel in. ‘Dat zouden wij ook moeten doen en
dan doen we ook gelijk de telefoon weg, want we zijn allebei mobiel en ik bel
nota bene gratis via mijn werk.’ Binnen een kwartier heeft mijn man via
internet ons abonnement omgezet en zijn wij vrij van de banden van de TV en
telefoon. Dit gaat mijn verwachtingen (die had ik eigenlijk niet eens, het was
meer een mededeling) te boven. Wie Frank een beetje kent, weet dat hij erg
graag kijkt naar allerlei vormen van sport en actualiteiten, dus het door hem
opzeggen van de TV is best een onverwachte en vooral radicale actie te noemen.
‘Maar oke, wat doen we nu met die TV, die hoeft niet meer
in de kamer te blijven staan’, redeneer ik. ‘Nee, die TV kan met WII en
DVDspeler naar boven,’ oordeelt Frank.
Dan hebben we gelijk het eerste probleem te pakken, want
waar gaan we hem dan neerzetten. ‘Niet op onze slaapkamer hoor, ik hoef niet
alle vriendjes van Arjen en Christoph op en in mijn bed als ze WII-en of een
filmpje kijken.’ ‘Dan bij een van de jongens?’ oppert Frank. Dat vind ik dus ook
een heel slecht idee, want ik voorzie al allerlei ruzies. Stel de WII staat bij
Arjen op de kamer en Chris wil spelen, maar Arjen wil niet dat Chris op zijn
kamer komt of andersom. Dat is geen strak plan. Maar waar dan? Op zolder in een
heel klein hoekje, waar nu de lego staat? Ook niet handig, als je nagaat hoe de
mannen springen en doen tijdens het WIIen. Dan zijn we eigenlijk wel door onze
opties heen.
Het enige wat ik nu nog kon bedenken is om een slaapkamer
op te offeren en in te richten als speelkamer, met alle lego, playmobil, duplo,
de knutseltafel (die eigenlijk ook beneden weg moet) en de mannen bij elkaar te
parkeren. Daar vragen ze al heel lang om en tot nu toe laat ik ze weleens bij
elkaar logeren, maar hield ik verder de boot af. Nu zie ik toch langzaam een
oplossing uit de mist opdoemen.
Frank gaat akkoord en ook de mannen springen een gat in
de lucht. De dag erna schroef ik de bedden uit elkaar, en de grote interne
verhuizing is begonnen. Nu, anderhalve week later ben ik nog steeds erg
tevreden, de mannen slapen prima, wij zijn van de TV af en ik heb bij deze
uitgelegd aan al mijn ‘volgers’ hoe de vork precies in de steel zit.
Nu volgt het volgende projectje. Want niet alleen de
mannen hebben een nieuw bed, ook Hare Majesteit onze dochter heeft het ledikant
ingeruild voor een groot bed. De zoektocht naar het bed was nog een heel
gepuzzel, want er is maar een beperkte ruimte op Yfke d’r kamertje. Nadat ik
eindelijk van twee boekenkasten, een bedbodem en een matras een passend bed in
elkaar geschroefd heb (de ruimte is maar 2 meter en ieder bed is groter, ontdekte
ik), weigert de koningin om er in te slapen. Ze vindt het bed ‘plachtig, heel mooi mama’, maar gaat er
niet in liggen ‘isse te heet’ is de
verklaring. Na een enorme woede-uitbarsting (peuterdrift in zijn zuiverste
vorm) heeft ze haar babymatrasje, dat ik
even op onze kamer had geparkeerd, teruggesleept. Zelf een lakentje eromheen
gedaan en ligt ze nu klem tussen kast en poef op de grond naast haar nieuwe
bed, al twee weken! Ze vertikt het om in het nieuwe bed te slapen. Ze gaat ook
niet meer ‘naar bed’, maar ze gaat ‘op matlasje’, als ik zeg dat ze naar bed
moet krijg ik steevast dit antwoord. ‘Yfte gaat niet naar bed, Yfte gaat op
matlasje’…dusss hoezo eigenwijs? Voor nu
vind ik het eigenlijk best, zolang ze op haar kamer blijft als ik dat wil, hoor
je mij niet klagen. Uiteindelijk zal ze wel moeten, dan past het gewoon niet
meer, maar toch…
Iemand tips hoe we dit nu weer gaan aanpakken?
