31 mrt, 17:11
Deze titel behoeft enige uitleg. Mijn zonen zijn deze week een beetje ondergeschoven kindjes. Althans zo ervaren zij dat. Ik moest deze week twee keer voor tentamens naar Leiderdorp en zodoende was maandag oma Rousse hier en woensdag hun vader. Blijkbaar zijn mijn zonen toch een soort van mama's kindjes, want bij thuiskomst maandag werd ik min of meer besprongen door mijn beide kereltjes. Ik kreeg het welkom waar iedere moeder van droomt. Grote omhelzingen en dikke zoenen en enthousiaste indianenkreten.
Dat was op maandag. Ik was dus woensdag bij thuiskomst voorbereid. Ik zette me bij binnenkomst al schrap voor de omhelzing en dat was maar goed ook, want ik werd zo'n beetje omvergelopen. Helaas ging het Christoph dit keer niet om mij.
Arjen sprong op van de bank en juichte: Hey mama. Maar Christoph die normaal zo'n beetje in mij klimt, was alleen gericht op wat ik in mijn hand had. Frank was vergeten om eten voor mij te bewaren, dus had ik de auto even langs het loket van de gele M gereden. Met een zakje met daarop een voor Chris bekend logo kwam ik dus de kamer binnen. En in plaats van Hey Mama, zoals maandag, negeerde hij mij spontaan en begroette zo mogelijk nog enthousiaster de frietjes met : Jaaa tatas!!! Hij klom gelijk in zijn kinderstoel, trok de zak naar zich toe en begon onmiddelijk te schranzen. De liefde die Christoph koestert voor patatjes is vele malen groter dan de affectie voor zijn moeder. Ik moest snel eten wilde ik ook nog wat binnenkrijgen. Gelukkig heb ik nog een zoon...en gelukkig voor mij lust die geen patat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten