29 aug 2010, 17:55
De liefde bij mijn zonen voor elkaar zit diep. Veelal lopen
zij hier als een soort Kain en Abel rond, de rolverdeling varieert, maar af en
toe zijn het samen toch een schatjes. Zoals gisteren.
Omdat het flauw zou zijn om nu te stoppen met dit verhaal, zal ik even uit de doeken doen hoe het precies zat.
Papa, de man die hier op zondag voetbal kijkt, moest zelf voetballen. En wel de hele dag op een toernooi aan de andere kant van de stad. 'Kom je ook kijken, da's leuk, voor de jongens is er ook vanalles te doen!'
Dus liefhebbende echtgenote als ik ben wil ik mijn man stimuleren in zijn sportieve uitlatingen en ik ga kijken op dat veld. En hij heeft gelijk, want vorig jaar ben ik ook wezen kijken en het was ook leuk, met springkussens en veel lego voor de kinderen. Hierbij moet ik wel even vermelden dat het vorig jaar een stralende dag was.
Dit jaar had Piet Paulusma echter iets mindere voorspellingen gedaan en was ik nog niet geheel overtuigd van de noodzaak van mijn aanwezigheid daar. Maar ja heel de dag met je kids thuis, daar past deze moeder ook voor en dus toen ik de zon achter een wolk vandaan zag loeren, heb ik de gebroeders in hun laarzen gehesen en in de auto vastgesjord.
Eenmaal voetbalveld bereikt, speelt manlief natuurlijk op het achterste veld. Dus sjouwen wij het hele terrein over om als enige echtgenote en moeder langs de lijn te staan. De gebroeders hadden allang het sprinkussen zien staan en hadden niet zo'n behoefte om de voetbalprestaties van hun vader te bekijken. Arjen verliet het veld al gauw om naar de kindercorner toe te lopen. 'Ga je mee Chris?' En aangezien Christoph in een fase zit waarbij hij op iedere vraagstelling ja zegt, liepen zij hand in hand van mij weg, richting springkussen. Nou dan maakt je moederhart toch even een sprongetje.
De broederliefde zette zich nog even door op het kussen, want Christoph met zijn korte pootjes, kon nog niet zo goed klimmen en Arjen ondersteunde zijn broer graag en samen bereikten zij de top van het glijgeval.
Ondertussen waren er zeer, maar dan ook zeer donkere wolken boven ons samengepakt en de eerste druppels denderden gestaag naar beneden. De wind zette dat nog eens extra kracht bij en dit luidde een hoosbui in.
Acuut was het gedaan met de broederliefde. Arjen wist niet hoe snel hij beneden moest komen om onder zijn paraplu een veilig heenkomen in de kantine te zoeken. (kleuteregoisme) Daarbij Christoph achterlatend boven op het springkussen.
Die kon ondertussen geen kant meer op en had echt assistentie nodig om uit deze benarde positie te komen. Gelukkig interesseerde de regen hem op dat moment nog niet zo, maar mij wel en ik mocht met mijn dikke buik tegen dat ding opklimmen om zoonlief twee te redden van het springkussen.
Lang leve de broederliefde
Omdat het flauw zou zijn om nu te stoppen met dit verhaal, zal ik even uit de doeken doen hoe het precies zat.
Papa, de man die hier op zondag voetbal kijkt, moest zelf voetballen. En wel de hele dag op een toernooi aan de andere kant van de stad. 'Kom je ook kijken, da's leuk, voor de jongens is er ook vanalles te doen!'
Dus liefhebbende echtgenote als ik ben wil ik mijn man stimuleren in zijn sportieve uitlatingen en ik ga kijken op dat veld. En hij heeft gelijk, want vorig jaar ben ik ook wezen kijken en het was ook leuk, met springkussens en veel lego voor de kinderen. Hierbij moet ik wel even vermelden dat het vorig jaar een stralende dag was.
Dit jaar had Piet Paulusma echter iets mindere voorspellingen gedaan en was ik nog niet geheel overtuigd van de noodzaak van mijn aanwezigheid daar. Maar ja heel de dag met je kids thuis, daar past deze moeder ook voor en dus toen ik de zon achter een wolk vandaan zag loeren, heb ik de gebroeders in hun laarzen gehesen en in de auto vastgesjord.
Eenmaal voetbalveld bereikt, speelt manlief natuurlijk op het achterste veld. Dus sjouwen wij het hele terrein over om als enige echtgenote en moeder langs de lijn te staan. De gebroeders hadden allang het sprinkussen zien staan en hadden niet zo'n behoefte om de voetbalprestaties van hun vader te bekijken. Arjen verliet het veld al gauw om naar de kindercorner toe te lopen. 'Ga je mee Chris?' En aangezien Christoph in een fase zit waarbij hij op iedere vraagstelling ja zegt, liepen zij hand in hand van mij weg, richting springkussen. Nou dan maakt je moederhart toch even een sprongetje.
De broederliefde zette zich nog even door op het kussen, want Christoph met zijn korte pootjes, kon nog niet zo goed klimmen en Arjen ondersteunde zijn broer graag en samen bereikten zij de top van het glijgeval.
Ondertussen waren er zeer, maar dan ook zeer donkere wolken boven ons samengepakt en de eerste druppels denderden gestaag naar beneden. De wind zette dat nog eens extra kracht bij en dit luidde een hoosbui in.
Acuut was het gedaan met de broederliefde. Arjen wist niet hoe snel hij beneden moest komen om onder zijn paraplu een veilig heenkomen in de kantine te zoeken. (kleuteregoisme) Daarbij Christoph achterlatend boven op het springkussen.
Die kon ondertussen geen kant meer op en had echt assistentie nodig om uit deze benarde positie te komen. Gelukkig interesseerde de regen hem op dat moment nog niet zo, maar mij wel en ik mocht met mijn dikke buik tegen dat ding opklimmen om zoonlief twee te redden van het springkussen.
Lang leve de broederliefde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten