15 jan 2011
Gisteravond gingen wij even tatas eten bij oma (Christophiaans voor patat). Arme zielige broer ook maar even gehaald en man gebeld, dus de hele bende compleet. Rond zevenen gaan
we weg, ik met de kinderen en Frank met de kreupele broeder. Onze wegen scheiden zich even, dit is belangrijke informatie voor de rest van het verhaal, anders begrijpt de lezer niet, waarom ik alleen thuis arriveerde.
Dus alleen, kom ik thuis met drie kleine kinderen, waarvan twee huilend. Ik denk de boel even binnen te parkeren, en da's tegenwoordig een hele organisatie, zeker als je je bedenkt dat het regende.
Eerst de dochter en de grootste zoon (want die maakte toen we net bij oma vertrokken bekend, dat ie heel nodig moest poepen). Dus een zoon op de WC en dochter op de tafel. Terug naar de auto voor Christoph, die ondertussen ook begon te krijsen, omdat ie in de veronderstelling verkeerde dat ie de nacht in de auto moest doorbrengen. Daarna nog een keer terug voor de boodschappen en de laptop van Frank die je zelfs in Dalem ook beter niet in de auto kunt laten staan.
Ondertussen blijft het wel erg donker in huis, in eerste instantie had ik er geen erg in, dus ik doe het licht aan. Althans dat dacht ik. Maar had ik dat niet al gedaan toen ik de eerste keer binnen kwam? Da's toch een automatisme. Aangezien ik ook niet helemaal van gisteren ben, concludeer ik dat de stop eruit ligt. Ik open de meterkast en zie dat de aardlek eruit is gesprongen. Technisch als ik ben, zet ik het schuifje weer om en promt schiet ie weer terug.
En nog eens en nog eens. Ik controleer alle stoppen, maar ze zijn allemaal nog goed. Frank is nog niet terug van de taxirit met broerlief, dus ik loop naar mijn immer behulpzame buurman.
Buurman komt onmiddelijk mee en constateert hetzelfde als ik, er moet ergens kortsluiting zitten, maar waar? Het hele huis wordt aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen. Overal alle stekkers eruit en groep voor groep controleren we iedere aansluiting. Ondertussen breken de jongens de woonkamer en elkaar af en steekt Arjen bijna zichzelf in de brand, door een papiertje boven het enige kaarsje te houden dat ik zou gauw kon vinden. In de gang ruiken wij een schroeilucht en vrezen het ergste voor de stoppenkast, in dit geval onnodig gezien de actie van onze pyromane zoon.
Zoon krijgt een stevige reprimande en snapt volgens mij nu nog niet wat ie verkeerd deed. Frank is ook weer thuis en zet de zoektocht met de buurman voort.
Yfke laat ondertussen op volle sterkte horen dat ze eten wil, ongeacht of we daar nu licht bij hebben of niet. De buurman en Frank weten ondertussen welke groep de kortsluiting veroorzaakt, maar nu dat nog nader te specificeren. Welk apparaat of welk lampje bezorgt ons zo'n duister drama rond kinderbedtijd. (Kinderbedtijd is op zich al een drama, kun je nagaan, dit was een drama in twee bedrijven).
Een halfuur later blijkt de diepvries in het schuurtje voor de boosdoener te zijn. " Lady's and gentlemen, we've got hem." Hoera, kinderen naar bed, stekker uit de vriezer, voorraad naar de buren, vriezer laten ontdooien en morgen bij daglicht verder kijken. Vandaag blijkt alles opgedroogd en er zit geen kortsluiting meer, zowel niet op het apparaat in kwestie als in het verlengsnoer dat hem van zijn stroom voorziet. Gelukkig, ik zag me al voor de derde keer in drie weken naar de witgoedzaak gaan. Dus van de nood maar een deugd gemaakt en gelijk de vriezer maar eens flink uitgesopt, gebeurt dat ook eens...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten