Vorige week woensdag moest ik even in het piazza centrum
zijn. Dus na de nodige voorbereidingen, jassen, schoenen, sjaals, wanten,
mutsen, wil ik de deur uitstappen. Uiteraard moet er op dat moment eentje
plassen, dus we voeren het hele aankleed ritueel in omgekeerde volgorde weer
uit.
Na 3! druppels hijsen we alles weer in de kleren en kunnen we gaan.
Gelukkig hebben we vandaag de auto , want ik heb Frank vandaag gedwongen om zich door mij te laten brengen. Ik zag mijzelf alweer met twee ongedurige kinderen een hele dag binnen zitten, het was namelijk prutweer.
Hoe dan ook, in het piazza centrum aangekomen, lopen wij recht in de armen van Sinterklaas en een horde Zwarte Pieten. Goede moeder als ik ben, hou ik mijn kids op afstand. De zwarte Pieten waren cadeaus aan het uitdelen en het leek mij logisch dat die waren voor kindertjes die daar een tekening of wat ook gebracht hadden. Dus met zachte dwang sleep ik mijn kinderen mee naar het kruidvat, wij hadden immers geen tekeningen of wat ook.
Op de terugweg moesten wij echter toch weer langs de goedheiligman en loop ik een bekende tegen het lijf. (ja, Simone ik heb het over jou). Aangezien wij beiden snel verleid zijn tot geklets, beginnen we daar onmiddellijk mee.
Ondertussen kijken mijn kinderen op hun gemak naar de Sint.
Simone attendeert mij op de hoofdpiet, "leuke piet he?". Ik kijk eens goed om daar wellicht haar echtgenoot in te herkennen. (kon ik me overigens niet voorstellen), Laat nog een hele lading wederzijds bekende personen de revue passeren, maar nee, ik herken de man niet. "Is mijn vader".
O ok, dan geeft het niet dat ik hem niet herkende, want ik ken Simones vader niet. De Piet in kwestie komt op ons af en begint tegen ons te praten. Opeens maakt hij mij het verwijt dat ik 's morgens altijd zo lastig ben in de trein met mijn fiets. Ik totaal verbaasd probeer door de schmink heen, deze meneer te herkennen.
Wat blijkt: drie dagen per week reizen wij met dezelfde trein naar het werk (hij overigens ook met zo'n lastige fiets ). En we maken weleens een beleefd praatje. Wist ik veel dat hij Simones vader was.
Uiteraard is mijn zoon ook niet gek en op de terugweg in de auto vraagt het pientere joch of ik die zwarte piet ken. Dat vindt hij uiteraard vreemd, want Pieten wonen in Spanje en wij niet. Dus na mijn uitleg...die zal ik je besparen... vertelt hij iedereen dat mama iedere dag met zwarte Piet in de trein zit.
Je moet wat vertellen, om de tere kinderzieltjes te behoeden...!
Na 3! druppels hijsen we alles weer in de kleren en kunnen we gaan.
Gelukkig hebben we vandaag de auto , want ik heb Frank vandaag gedwongen om zich door mij te laten brengen. Ik zag mijzelf alweer met twee ongedurige kinderen een hele dag binnen zitten, het was namelijk prutweer.
Hoe dan ook, in het piazza centrum aangekomen, lopen wij recht in de armen van Sinterklaas en een horde Zwarte Pieten. Goede moeder als ik ben, hou ik mijn kids op afstand. De zwarte Pieten waren cadeaus aan het uitdelen en het leek mij logisch dat die waren voor kindertjes die daar een tekening of wat ook gebracht hadden. Dus met zachte dwang sleep ik mijn kinderen mee naar het kruidvat, wij hadden immers geen tekeningen of wat ook.
Op de terugweg moesten wij echter toch weer langs de goedheiligman en loop ik een bekende tegen het lijf. (ja, Simone ik heb het over jou). Aangezien wij beiden snel verleid zijn tot geklets, beginnen we daar onmiddellijk mee.
Ondertussen kijken mijn kinderen op hun gemak naar de Sint.
Simone attendeert mij op de hoofdpiet, "leuke piet he?". Ik kijk eens goed om daar wellicht haar echtgenoot in te herkennen. (kon ik me overigens niet voorstellen), Laat nog een hele lading wederzijds bekende personen de revue passeren, maar nee, ik herken de man niet. "Is mijn vader".
O ok, dan geeft het niet dat ik hem niet herkende, want ik ken Simones vader niet. De Piet in kwestie komt op ons af en begint tegen ons te praten. Opeens maakt hij mij het verwijt dat ik 's morgens altijd zo lastig ben in de trein met mijn fiets. Ik totaal verbaasd probeer door de schmink heen, deze meneer te herkennen.
Wat blijkt: drie dagen per week reizen wij met dezelfde trein naar het werk (hij overigens ook met zo'n lastige fiets ). En we maken weleens een beleefd praatje. Wist ik veel dat hij Simones vader was.
Uiteraard is mijn zoon ook niet gek en op de terugweg in de auto vraagt het pientere joch of ik die zwarte piet ken. Dat vindt hij uiteraard vreemd, want Pieten wonen in Spanje en wij niet. Dus na mijn uitleg...die zal ik je besparen... vertelt hij iedereen dat mama iedere dag met zwarte Piet in de trein zit.
Je moet wat vertellen, om de tere kinderzieltjes te behoeden...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten