Slapeloze nachten

Ik moet uit de ouderlijke macht worden ontzet, zowel voor kind als poes. Ik ben waarschijnlijk de slechtste moeder en verzorgster van poes ooit. Waar moet ik beginnen met het uitleggen van deze dramatische openingszinnen, laten we met het verwaarloosde kind beginnen. Ter introductie op dit verhaal, moet de lezer als eerste weten dat wij hier al zeker anderhalve week zo niet langer tegen een buikvirus strijden. Slachoffer na slachtoffer valt. Chris begon en als een soort van ketting reactie volgde de een na de ander in dit gezin. Alle details doen nu niet ter zake, maar tel een hoop braaksel en diarree bij elkaar op en onze rekening voor het gebruik van de wasmachine is hemelhoog. Hoe dan ook, dat virus kost mij dan ook al nachten mijn slaap, want er is er altijd wel een aan het spoken 's nachts. Maar dacht ik dat ik de strijd met het virus overwonnen had, helaas. Chris bewees vanmorgen het tegengestelde. Iedere nacht is Chris de afgelopen week wakker
en dan wil ie tussen ons in liggen of drinken of noem maar op. Wat ie in ieder geval niet wil, is in zijn eigen bed liggen. Wij zijn dat ondertussen meer dan zat en omdat ik dacht dat ie beter was, reageerde ik vannacht wat minder vriendelijk op z'n gejammer. Ik was gisterenavond met een glaasje op naar bed gegaan en dan wil ik en kan ik ook heeeel goed slapen. Om een uur of 1 lag Yfke te piepen, die was weer op d'r buik belandt en kon niet terug. Dus ik uit bed om dat kind terug te draaien, wordt Chris wakker. Dus die begint ook te piepen...mama uittebed. (mama ik wil uit bed). Ik lig net weer in bed en als ik ergens geen zin in heb is het er weer uit te gaan. Van Frank hoef ik ook niet veel te verwachten, want die kreunt iets als: ga jij nu, dan ga ik straks.... (hoezo straks??). Dus vanuit mijn warm holletje roep ik naar Chris: Christoph, stil, we gaan slapen. Tot mijn verbazing werkt het ook nog. En toen werd het ochtend en werd alles weer wakker, maar niet onze Chris. Omdat Chris nog wakker wordt van een mier die aan de overkant van de straat voorbijkruipt, is dit vreemd. Ik loop zijn kamer op en vind daar mijn kleine mannetje op het voeteinde van zijn bed...helemaal onder het braaksel. Op zijn bed vind ik overal de resten van zijn maaginhoud van gisteren...druiven, witbrood etc. Ik voel mij onmiddelijk een vreselijk slechte moeder...en dan die kat nog. Blijkbaar zat de kat al 3 dagen zonder voedsel. Ik geef dus de kat nooit eten, maar dat is niet zo erg als het klinkt, want Frank geeft hem eten. (even een geruststelling voor kattenliefhebbers). Dus eigenlijk kijk ik nooit naar de inhoud van het bakje van Guus. Het stond dus al 3 dagen leeg. En die kat maar piepen en om mijn benen draaien, bijzonder irritant vind ik dat altijd. 'Guus wat is er toch met jou?' vraag ik het beest. Hij/zij (weten we nog steeds niet) geeft geen antwoord, dus wend ik mij tot manlief: 'zeurbeest.' 'Ja vind je het gek?' reageert Frank, 'dat beest heeft al 3 dagen geen eten gehad.' Op mijn vraag waarom dat het geval is, krijg ik een verwijtend antwoord: 'omdat jij dat niet koopt.' Omdat ik dat niet koop?! Hoe moet ik nou weten dat het kattenvoer op is? Blijkbaar had Frank het lege pak op het aanrecht gezet en gedacht dat ik dan wel zou snappen dat het op was. Helaas is dat niet het geval, want Frank laat standaard alle lege pakken op het aanrecht staan (lastig mannentrekje) maar ik weet dus niet beter dan iedere morgen de lege pakken van Frank op te ruimen. Hetzelfde is ongewijfeld gebeurd met het lege pak kattenvoer, weet ik veel. Terwijl ik dit zo opschrijf kom ik eigenlijk tot de conclusie dat dat met die kat mijn schuld niet echt is. Maar dat met Chris? Sorry Chris...