pop

Wij hebben geen poppen in huis. Dat is ook helemaal niet raar, want wij hebben hier tot nog toe alleen maar jongetjes gehad en die spelen niet met poppen. Nu is het niet zo dat ik mijn dochter geen pop wil geven, maar het is er gewoon nog niet van gekomen. Vorig jaar heb ik op een voortuinsale wel een leuk rieten kinderwagentje gekocht en een pop. Ik heb zelfs wat kleertjes in maatje 50 van Yfke achtergehouden om als poppenkledij te dienen, maar alles ligt nog op zolder bij oma. Ik had gedacht dat eens te geven met Sinterklaas of met d’r tweede verjaardag. Ze loopt toch nog niet (echt), dus dat kan nog wel even wachten. Maar misschien moet ik deze tijdsplanning toch een beetje bijstellen.
Groot was de vreugde van mijn dochter toen wij afgelopen week even een bakkie thee gingen drinken bij een goede bekende. Deze bekende en ik deelden de smart om om 8.00 uur ’s morgens in het zwembad te moeten zitten met ons kroost en vonden steun bij elkaar op de tribune. Dit zetten we daarna bij onder het genot van een kopje koffie / thee voort bij mijn collegamoeder in de tuin. Het toeval wil dat onze kinderen zo goed als even oud zijn (het scheelt steeds een paar weken) en dus had ieder kind een speelkameraadje. De ideale situatie…tot zover de inleiding van dit verhaal.

En nu komt de pop om de hoek, aangezien het een vrouwenhuishouden is bij mijn collegamoeder, is daar meer roze en op het vrouwelijk geslacht gericht speelgoed te vinden. Poppen te over. Yfke confisqueerde algauw een pop en was bij vertrek niet meer los te weken van de pop. Na overleg met de andere meiden mocht de pop wel een paar dagen bij ons logeren. Dus hup pop mee in de auto. Zelfs de jongens hadden een en al aandacht voor de pop. Thuis verdwenen pop en kinderen naar boven. Bumba, tot nog toe de absolute favoriet van mijn dochter, mocht ook meespelen en even leek het erop dat de jongens de pop nog leuker vonden dan Yfke, pop moest gepoetst en slapen. Ik belde Frank al op om te zeggen dat we maar drie poppen moesten aanschaffen voor 5 december.

Maar de jongens leverden algauw het bewijs dat hun genetisch materiaal in orde is, want toen de pop eenmaal op bed lag, kwamen zij weer naar beneden om met elkaar op de bank een potje vrij worstelen te beginnen. De pop was vergeten. Zo niet bij Yfke. De pop moet echt overal mee naar toe, met in de ene arm de pop en in de andere een Bumba (we hebben er twee, voor de zekerheid) schuift ze, of stapt ze als we geluk hebben, door het huis. Mee naar de winkel, mee naar het zwembad, mee naar het wiel (zwemplas van Dalem), mee in bed en als ze de kans krijgt zelfs mee aan tafel. De pop moet per slot van rekening ook eten en drinken.
Zo klein als ze, Yfke verandert in een echt moedertje, de pop moet eten en drinken, daarna wordt d’r snoetje gepoetst en moet ze naar bed. Moeder Yfke zingt nog een slaaplied (klinkt als ‘apen, ‘apen pop). De pop krijgt een dikke kus en ze doen even neusje neusje.

Maar de pop moet zo langzamerhand toch weer naar d’r eigen poppenmoeder terug. Dat hoort nu eenmaal zo bij logeren, maar ja ik weet niet of Yfke dat concept al helemaal begrijpt. Dat wordt tranen met tuiten. Misschien moet ik toch maar de pop bij mijn moeder van zolder gaan halen…