7 okt 2009, 21:43
Vandaag gingen mijn zoons en ik, tussen de buien door , een
stukje wandelen. Onze standaardroute via het voetbalveld van GJS naar de
speeltuin in de Merwedonk en weer terug.
Sinds kort mag Arjen mee op zijn fietsje. Dit omdat moeders hem genoeg vertrouwd en hij een genetische angst voor gevaar heeft geerfd van zijn vader. Dus bij iedere auto, die binnen een straal van 100 meter komt, stapt mijn zoon al van zijn fietsje en gaat achter mijn brede gestalte staan.
De wandeling verliep zoals altijd heel voorspoedig. Arjen wachtte braaf met oversteken en onderweg brachten wij gelijk even een enorme lading kinder- en positiekleding naar de verzamelcontainer, (zodat de vrouwen in Roemenie nu ook heerlijk in deze oncomfortable outfits kunnen zwangeren).
Kort daarna sloeg echter het noodlot toe. Onze zoon vindt zichzelf al een hele wielrenner, hij kan namelijk heel hard fietsen. Maar het probleem is dat hij niet kan remmen. Meestal gooit hij zijn voeten maar op de grond en staat dan na een metertje of 5 wel stil.
Af en toe kijkt hij eens achterom of ik wel de door hem gekozen route volg, maar dat ging vandaag even mis.
Al racend keek hij links over zijn schoudertje en je snapt het al, hij stuurde tegelijkertijd ook naar links. En laat de gemeente Gorinchem daar nou net een sloot hebben aangelegd.
U voelt 'em al aankomen natuurlijk. Met een behoorlijke vaart reed mijn zoon met fiets en al de sloot in. En ik niet in staat om zo snel de overbruggende 15 meter af te leggen zag hem over zijn stuurtje heen in de moddersloot belanden.
Uiteraard sloeg mijn moederhart een slag over, maar onze peuter stond gelukkig al gauw weer aan de rand. Het is daar blijkbaar niet diep, dus kon hij staan.
Daar stond hij huilend van de schrik tot zijn oksels in het water. Hij nat en fiets verdronken.
Na hem weer op het droge te hebben geholpen , heb ik ook de fiets weer uit het water gevist, beide zaten onder het kroos en allerlei waterige, natte plantenslierten en vooral veel modder.
Zoonlief had ook zijn winterjas nog eens aan, dus ook die had zich lekker volgezogen met water.
Al met al werd de situatie nu toch wel komisch en moest ik mijn lachen inhouden, want Arjen zag er absoluut de humor niet van in. Christoph trouwens ook niet, want die bleef stoicijns om zich heen kijken.
Met een kletsnatte zoon en vieze fiets (dat vond ie echt nog heel erg ook, 'we moeten de fiets helemaal schoonsfuiten, mama') sjokten we terug naar huis.
Pas toen we thuis waren en ik hem helemaal uitgekleed had, kon hij lachen om het feit dat er nog heel veel water uit zijn laarsjes kwam.
In bad bleek dat onze zoon al een sterke fantasie heeft. Oma werd gebeld om deelgenoot te maken van dit avontuur en meneer wist te vertellen dat ie een plompeblad op zijn hoofd had gehad. Dit geheel niet conform de waarheid. De kikker en waterlelie ontbraken alleen.
Maar gelukkig, eind goed, al goed. Toen zijn vader thuiskwam werd het verhaal bij het naar bed brengen nog even uitvoerig besproken door vader en zoon en ze hebben afgesproken, dat ze vrijdag, als papa er de hele dag is, samen gaan leren hoe je moet remmen.
Want fietsen is leuk, als je maar weet hoe te remmen...
Sinds kort mag Arjen mee op zijn fietsje. Dit omdat moeders hem genoeg vertrouwd en hij een genetische angst voor gevaar heeft geerfd van zijn vader. Dus bij iedere auto, die binnen een straal van 100 meter komt, stapt mijn zoon al van zijn fietsje en gaat achter mijn brede gestalte staan.
De wandeling verliep zoals altijd heel voorspoedig. Arjen wachtte braaf met oversteken en onderweg brachten wij gelijk even een enorme lading kinder- en positiekleding naar de verzamelcontainer, (zodat de vrouwen in Roemenie nu ook heerlijk in deze oncomfortable outfits kunnen zwangeren).
Kort daarna sloeg echter het noodlot toe. Onze zoon vindt zichzelf al een hele wielrenner, hij kan namelijk heel hard fietsen. Maar het probleem is dat hij niet kan remmen. Meestal gooit hij zijn voeten maar op de grond en staat dan na een metertje of 5 wel stil.
Af en toe kijkt hij eens achterom of ik wel de door hem gekozen route volg, maar dat ging vandaag even mis.
Al racend keek hij links over zijn schoudertje en je snapt het al, hij stuurde tegelijkertijd ook naar links. En laat de gemeente Gorinchem daar nou net een sloot hebben aangelegd.
U voelt 'em al aankomen natuurlijk. Met een behoorlijke vaart reed mijn zoon met fiets en al de sloot in. En ik niet in staat om zo snel de overbruggende 15 meter af te leggen zag hem over zijn stuurtje heen in de moddersloot belanden.
Uiteraard sloeg mijn moederhart een slag over, maar onze peuter stond gelukkig al gauw weer aan de rand. Het is daar blijkbaar niet diep, dus kon hij staan.
Daar stond hij huilend van de schrik tot zijn oksels in het water. Hij nat en fiets verdronken.
Na hem weer op het droge te hebben geholpen , heb ik ook de fiets weer uit het water gevist, beide zaten onder het kroos en allerlei waterige, natte plantenslierten en vooral veel modder.
Zoonlief had ook zijn winterjas nog eens aan, dus ook die had zich lekker volgezogen met water.
Al met al werd de situatie nu toch wel komisch en moest ik mijn lachen inhouden, want Arjen zag er absoluut de humor niet van in. Christoph trouwens ook niet, want die bleef stoicijns om zich heen kijken.
Met een kletsnatte zoon en vieze fiets (dat vond ie echt nog heel erg ook, 'we moeten de fiets helemaal schoonsfuiten, mama') sjokten we terug naar huis.
Pas toen we thuis waren en ik hem helemaal uitgekleed had, kon hij lachen om het feit dat er nog heel veel water uit zijn laarsjes kwam.
In bad bleek dat onze zoon al een sterke fantasie heeft. Oma werd gebeld om deelgenoot te maken van dit avontuur en meneer wist te vertellen dat ie een plompeblad op zijn hoofd had gehad. Dit geheel niet conform de waarheid. De kikker en waterlelie ontbraken alleen.
Maar gelukkig, eind goed, al goed. Toen zijn vader thuiskwam werd het verhaal bij het naar bed brengen nog even uitvoerig besproken door vader en zoon en ze hebben afgesproken, dat ze vrijdag, als papa er de hele dag is, samen gaan leren hoe je moet remmen.
Want fietsen is leuk, als je maar weet hoe te remmen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten