Zelfs als je denkt dat je alles bijzonder goed geregeld
hebt, kan een klein meisje je plannen danig in de war schoppen door één simpele
handeling uit te voeren, waardoor je de hele middag het zweet in je bilnaad
hebt staan.
Het is de laatste schoolweek en die bestaat voor mij uit
vergaderen, vergaderen en nog eens vergaderen. Om dat zo efficiënt mogelijk te
doen, hebben ze op mijn werk bedacht om dat te verdelen over 3 verschillende
dagen, op dag 4 reiken we de rapporten uit en op dag 5 vergaderen we nog een
keer, om het af te leren waarschijnlijk…
Maar goed georganiseerd als ik ben, heb ik voor de hele
week(behalve vrijdag) alles in kannen en kruiken wat betreft kinderopvang en
vervoer naar school tijdens deze vergadertijden. Frank laat maandag en woensdag
de auto thuis en de andere dagen kan ik met de trein. Calvijn heeft ook
meegewerkt, de tijden waren gunstig genoeg, ik hoefde zelden meer dan een kind
mee te nemen en had ook slechts een vergadering per dag en met een beetje geluk
en de thuisgelaten auto kon ik ook weer op tijd bij de basisschool zijn voor de
rest van mijn nageslacht. Ik had zelfs daarvoor nog een noodscenario in het
leven geroepen zodat zij, mocht ik onverhoopt vertraagd zijn, niet eenzaam op
het plein zouden achterblijven. Dus alles perfect geregeld. Zou je denken…
Je kunt nog zo goed alles geregeld hebben, er zijn altijd
van die onvoorziene dingen die behoorlijk de boel in de war kunnen gooien. Bij
mij is dat ‘ding’ 3 jaar oud, heeft blonde haartjes en praat heel de dag. We
zullen het ‘ding’ in het vervolg van dit verhaal Yfke noemen.
Omdat wij van Frank niet zonder slag of stoot de auto
kunnen lenen, moesten Yf en ik ’s
morgens vroeg eerst even een klusje voor papa doen bij de kerk, zodoende waren
wij samen al vroeg in de auto op pad en op de terugweg deden wij, ik zei eerder
al dat ik efficiënt ben, gelijk even de boodschappen. Thuisgekomen sjouw ik
alles naar binnen terwijl Yf nog even in de auto blijft zitten, even oto stoeren (lees: auto sturen). Na het
opruimen van de auto haal ik ook haar uit de auto en gaan wij verder met de
dagelijkse dingen, wassen, strijken, noem maar op. Een gewone maandagmorgen.
Het venijn zit hem in de maandagmiddag. Het was zo strak
gepland. Ik moest om 13.30 in Hardinxveld zijn om te vergaderen, dus met de
auto kon dat precies; Eerst de jongens naar school brengen, dan Yf naar de
peuterspeelzaal en als we een beetje snel vergaderen, en dat kunnen de mentoren
van 3H/V, dan ben ik om 15.15 weer bij school voor de mannen. Perfect!
Dussss…Om 12.50 stappen wij alle vier in de auto, ik
steek de sleutel in het contact, draai en hoor: klik. Het lijdt geen enkele twijfel, ik
hoef ook niet nog een keer te proberen,
want dit is niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Ik zeg een heel lelijk
woord, wordt van achterin gelijk berispt door de middelste, de accu is helemaal
leeg. GRRRRRR…..!!!! ‘Yfke! Je hebt weer aan de knopjes gezeten.’ Het blonde
ding schiet gelijk in de verdediging: ‘Ik heb het niet gedaan.’ Maar de schuld
staat op haar gezicht te lezen. Het knopje van de koplampen staat aan, en na
een kleine vier uur aangestaan te hebben, is de accu helemaal leeg.
‘Jongens, uit de auto, loop achterom, pak je fiets en als
een haas naar school.’ De mannen weten dat als ik klink als een enigszins
overspannen schooljuf (die van de zo-nu-eerst-een-kitkatreclame van vroeger)
zij mij niet moeten tegenspreken en sprinten naar de achtertuin. Ik sjor Yf op
de fiets en scheur er achter aan. Dan maar met de trein, dan maar te laat op
Calvijn, ik bel wel vanuit de trein, bedenk ik al fietsende.
Vanaf dat moment liep er heel de dag niets meer soepel,
onderweg naar school valt Chris met zijn fietsje, en nog hard ook, hij maakte
een flinke schuiver. Maar ik heb haast dus: ‘Hup opstaan, we moeten naar school’.
Huilend staat hij weer op en loopt verder naar school. Ik ben nog niet helemaal
een waardeloze moeder, want ik meld nog wel even bij de juf dat ie gevallen is
en erg geschrokken, maar er is geen bloed, dus ik geef hem een snelle kus en
race verder om Yfke op de peuterspeelzaal af
te zetten.
Ondertussen bel ik mijn ‘noodscenario’ (moeder van Corné),
dat ik waarschijnlijk later dan 15.15 ben, omdat ik nu met de trein moet en of
ze de jongens mee wil nemen uit school. Mijn noodscenario blijkt tevens mijn
reddende engel, want ze biedt me haar auto aan. Dus snel drop ik Yf op
Pippeloentje en trap weer verder naar de leenauto. Perfect! Om 13.26 stap ik in
Hardinxveld de school binnen, met het zweet inderdaad in mijn bilnaad (deze
uitdrukking klopt echt) draai ik nog gauw mijn vergaderpapier uit en zoek het
juiste lokaal, onderweg daarheen geef ik de directeur nog een veeg uit de pan,
omdat hij dacht grappig te moeten zijn omdat ik er zo oververhit uitzie, maar
daar had ik dus geen zin na dit turbulente kleine uurtje en dien hem van
repliek…(hij schrikt er zo van dat ie 3 minuten later met een kan water en
glazen in het lokaal staat…nog bedankt Sjaak). Goed na een diepe zucht en een
glas water kan de vergadering beginnen.
Wij mentoren van 3H/V blijken inderdaad efficiënt te
kunnen vergaderen en ik sta om 14.45 weer met de auto in Gorinchem.
Pfff…nu hoef ik alleen nog maar de jongens op te halen,
de auto weer aan de gang te krijgen, Yfke op te halen, een rondje van een
halfuur te rijden om de accu weer op te laden, te koken, de was van de lijn te
halen, nogmaals te strijken, eten en weer naar de basisschool voor de
eindschoonmaak, waartoe ik me ook verplicht voelde….
Dit was pas maandag, nog vier dagen deze week. Ik kan
het!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten