Toch evolutie?

Ik ben een overtuigd christen en geloof dat God hemel en aarde heeft gemaakt, met andere woorden je zou mij een creationist kunnen noemen. Jaarlijks komt in mijn lessen over de prehysterie de discussie tussen mij en mijn leerlingen op gang over het ontstaan van de aarde en ‘al wat daarin is’. En ieder jaar weerleg ik hun argumenten en verwijs ik ze vervolgens naar de docent godsdienst, omdat dergelijke discussies een deur verder gevoerd moeten worden. (mijn lokaal is naast dat van godsdienst). Bij geschiedenis kijken we naar de feiten en gaan we niet eindeloos bakkeleien over evolutie of creationisme.

Maar na vandaag vraag ik me af of ik mijn mening bij moet stellen. Zou de evolutie dan toch?

Met zoons, dochter, oma en ome Remco, (let op Frank is niet mee, dit is later van belang) was ik vandaag in Ouwehands Dierenpark (je hebt niet voor niets een abonnement). Omdat het niet de eerste keer was dat ik daar dit jaar was (alweer abonnement he?) keek in plaats van naar de dieren wat meer naar de begeleidende bordjes. En daar deed ik mijn eerste schokkende ontdekking. Ouwehand blijkt een aanhanger van de evolutietheorie, want bij het verblijf van de oerang-oetangs las ik op het bordje het een en ander over de zogenaamde ‘missing link’.

 

 

Tegen mijn leerlingen is dat altijd een van mijn argumenten om de evolutie af te wijzen, je kunt de evolutie niet geloven, want er is nog steeds een schakeltje dat mist in die lijn van aap tot neanderthaler tot mens, de zogenaamde missing link. In Ouwehand las ik wat men nog nodig heeft om het rijtje compleet te maken en daar schrok ik van. Want wat is het geval het ene schakeltje, die missing link, dat ene wat men nog mist dat ben ik!

De wetenschap heeft allerlei skeletten en reconstructies gemaakt van al onze zogenaamde voorgangers, maar mist er nog een lees ik op het bordje: een mens, waarbij de grootste teen en de opvolgende teen (de ‘wijsteen’ zo u wilt) ongeveer een centimeter ver uit elkaar staan.

En dat heb ik! Al zolang als Frank en ik samen zijn, maakt hij daar opmerkingen over. Tot die tijd was ik me niet bewust van de bijzondere stand van mijn tenen, maar inderdaad de eerste twee staan bij beide voeten nogal ver uit elkaar. Ik heb dat nooit als een probleem ervaren, eerder als handig, met teenslippers en zo. Ik kan zelfs pennen en potloden oprapen met mijn eerste twee tenen als ik geen zin heb om te bukken. Maar nu blijk ik dus de missing link te zijn. Dat ik met mijn tenen dingen kan oprapen komt, omdat ik echt afstam van de apen! Die houden van alles met hun tenen vast…

Maar dat is niet het enige wat me vandaag aan het twijfelen heeft gebracht. Bij thuiskomst word ik voor de tweede keer aan het twijfelen gebracht. Als ik met drie kinderen voor de deur sta en ik er niet in kan.

Frank (die dus niet mee was ivm een voetbaltoernooi), heeft ons huis goed afgesloten en de voordeur van binnenuit op slot gedaan en de sleutel in het slot laten zitten. Dat is op zich het probleem nog niet, hooguit wat lastig, omdat ik nu met drie vermoeide dreinende kinderen om moet lopen. Dus ik loop om naar de achterkant en wil via de poort naar binnen. Ook op slot! En daar heb ik geen sleutel van, die heeft Frank natuurlijk meegenomen naar Arkel. Ik kan met geen mogelijkheid over onze poort klimmen, want wij hebben een nogal hoge schuur staan, inbreker bestendig, met een afgesloten poort erin. Nu heb ik dus wel een probleem. Ik zal via de tuin van de buren over de schutting moeten gaan klimmen.

Met de drie dreiners loop ik weer naar de voorkant. Ik kan moeilijk zo bij de buren de tuin in lopen, dus ga ik me bij de voordeur melden. De buurvrouw begrijpt het probleem en laat mij via haar huis haar achtertuin in. (in het voorbijgaan feliciteer ik nog even de buurman, die is jarig vandaag).

En dan is het zoeken naar een goede plek om te klimmen. Hier komen voor de tweede keer de genen van mijn voorouders om de hoek. In notime heb ik een prima plek gevonden om over de schutting te klimmen. Via een stapeltje tegels aan de kant van de buren stap ik op de anderhalve meter hoge schutting. Vervolgens hou ik me vast aan het dak van hun schuurtje en stap met een been op de pergola tussen onze tuinen. Ik mag blij zijn dat het winter is, want  ’s zomers was ik hier nooit tussen alle begroeiing door gekomen.

Ik zet mijn been op onze waterton en hijs mijn andere been ook over de pergola. Dit klinkt nu als een enorme onderneming, maar dat was het dus niet. Dit ging verbazingwekkend soepel! Daar heb je dus mijn tweede twijfelmoment. Ik leek echt wel een aap, binnen enkele seconden was ik van de ene tuin in de andere.

Zou ik dan toch echt mijn mening over de schepping moeten bijschaven…ik heb ook nog eens 3 apen op de wereld gezet, waarvan de oudste inmiddels ook al via de tuin van de buren volgt, ook al zonder al te veel problemen.

Nee, ik heb er nog even over nagedacht, het blijft toch echt onmogelijk dat alles is ontstaan door stom toeval. God heeft mij gewoon ‘bijzonder handig en lenig’ geschapen. Niks evolutie! Zoek maar lekker door naar die missing link, ik zal mijn voeten voortaan verstoppen, gewoon voor het geval dat….