Tweede kerstdag 2012.
Ik zit op de bank, met een slapende dochter op schoot en aan
mijn beide zijden een zoon. Ze zitten met open mond te kijken naar een
voorstelling van het Cirque du soleil. SBS of een andere commerciele zender (er
is steeds reclame tussendoor) zendt de voorstelling Alegria uit en aangezien de
mannen behoorlijk moe zijn na de zwempartij van vandaag, is dit een mooi
programma om even op de bank mee bij te komen. Maar om deze blog volledig te
begrijpen eerst even terug naar vanmorgen in het zwembad.
Traditiegetrouw beginnen we 2e kerstdag in het
zwembad. Het kostte dit jaar iets mee moeite dan anders om Arjen mee te
krijgen, die wil namelijk al een poosje zijn zwemvleugels niet meer om en al
helemaal niet nu vriend Ferre zijn diploma heeft en dus overal mag zwemmen. We
zijn vorige week al begonnen met de voorbereidingen voor deze zwempartij.
‘Arjen, we gaan met de kerst weer zwemmen met Ferre he? Maar die heeft zijn
diploma en jij nog niet, weet je wat dat betekent? Ja, dat weet hij wel. Hij
kijkt er heel nors bij als hij ons zijn antwoord geeft: ‘ja, hij mag zonder
bandjes en overal in het diepe.’ Hij slaakt een diepe zucht. Er speelt zich nu
van alles af in zijn hoofd: zwemmen is leuk, Ferre is leuk, maar zwembandjes zijn
niet leuk. Wat moet ie doen? Na veel gewik en geweeg besluit hij dan toch maar
om mee te gaan, het alternatief was namelijk spelen bij de buurvrouw (niets ten
nadele van de buurvrouw overigens).
Om tien uur staan wij voor de deur, lekker vroeg en nog niet
zo druk, dachten wij. Tenminste dat was 4 jaar geleden toen we begonnen met
deze traditie wel het geval. Ik denk dat we zelf schuldig zijn aan de drukte
van vanmorgen, want de halve VEG de Ark troffen we aan bij het peuterbadje.
Arjen heeft een enorme bof, want na enig speurwerk blijkt er geen enkele
badmeester of zwemjuf te zijn die wij kennen en loopt er alleen een
B-assortiment aan surveillanten rond. ‘Kom maar Arjen, je mag je bandjes af,
maar blijf bij mama, papa, Niels of Sandra.’ Gelukkiger hadden we hem niet
kunnen maken. Nee, maar dan de hoofdrolspeler van dit verhaal, die hangt al
vanaf de eerste minuten dat we binnen zijn als een aapje aan mijn nek. Zo gauw
Christoph de bodem van het bad niet meer voelt, slaat de paniek toe en slaat
hij beide armen om mijn nek en laat niet meer los. Een angstig gepiep klinkt er
uit zijn keel. Alleen in het peuterbadje voelt hij zich veilig. Chris is echt
een gevalletje van veel geblaat en weinig wol. Hij roept van alles, maar als
puntje bij paaltje komt….Chris is een watje, we hebben hem afgelopen week ook
al een keer opgehaald bij oma Rousse, omdat ie zonodig moest logeren, maar toen
het donker werd, verzon Chris allerlei kwaaltjes en ging uiteindelijk zo hard
huilen dat ook oma er geen heil meer inzag en wij het joch konden komen halen. Hou
deze kennis vast.
Maar goed terug naar het circus. Arjen zit aan mijn
linkerzijde en vindt het waanzinnig knap, bij alles wat we zien noemt hij dat.
Zo is er een vrouw die door allerlei hoepels zigzagt en
zichzelf zo’n beetje dubbelvouwt. ‘Zo die mevrouw is lenig, mama kan jij dat? ‘Nee
jongen, da’s echt heel knap, dat kunnen mama’s spieren niet aan.’ ‘Ik wel,’
hoor ik opeens aan mijn rechterzijde. Dat is Chris. ‘Echt niet’, reageert Arjen,
‘dat is veelste moeilijk.’
Een man die met twee majorettestokjes jongleert terwijl ze
in de brand staan, hij doet het vuur zelfs op zijn buik en benen. Links zegt: ‘Dat
is gevaarlijk, straks steekt ie zichzelf in brand.’ En weer van rechts: ‘kan ik
ook.’ Vooral het gezicht dat ie er bij trekt, alsof het de normaalste zaak van
de wereld is. En zo gaat het gekissebis tussen links en rechts nog een poosje door, het lijkt de Tweede kamer
wel.
Een enorm sterke man, een trampoline act, iets met stelten,
Chris kan het allemaal. Arjen is de opschepperij van zijn broer ondertussen een
beetje zat, dus na een of andere bloedstollende trapeze act en Chris zijn
verkondiging dat ie dat ook kan, daagt Arjen hem uit en zegt: ‘doe dan, laat
maar zien. Oke, dit is dus zo’n ‘puntje bij paaltjemoment’, wat zal Chris doen?
Hij kan dit natuurlijk allemaal niet, dat weet Arjen, dat weten wij en hij weet
het zelf ook. Maar wat moet hij nu zeggen zonder gezichtsverlies te lijden?
Er wordt even over nagedacht, maar dan komt het: ‘Ik kan dat
alleen buiten.’ ‘Nou doe het dan buiten,’ reageert Arjen die zich ook niet door
een gat laat vangen. In zijn koppie wordt koortsachtig naar een antwoord
gezocht waar Arjen niet omheen kan en even later heeft Christoph het gevonden: ‘Dat
kan niet, want het is donker buiten en dan mag ik niet van mama!’ Zo dat heeft
ie mooi opgelost, met een zelfvoldaan smoeltje zit ie op de bank.
Ons watje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten