Ik heb echt de allerliefste broer van Nederland en hij kan
voor jou zijn! Mijn grote ‘kleine’ broertje is echt een superman.
Ten eerste weet ie precies op welke moment je hem nodig hebt
en hij wil altijd iemand blij maken. Wie wil er nou niet zo’n vent?
Afgelopen zaterdagmiddag sta ik met drie kinderen klaar om
naar de stad te gaan. Jassen aan, sjaals om, wanten paraat, klaar om de fiets
te bestijgen. Arjen: ‘mama moeten we echt op de fiets, het waait zo hard?’ ‘Ja
we gaan gewoon fietsen, het is droog en ik kan nu toch nergens parkeren in de
stad.’ Het moest echt, kon niet anders, we moesten even de stad in op
zaterdagmiddag er moesten cadeautjes gekocht worden voor een viertal
kinderfeestjes in de komende weken. Er zijn natuurlijk van die mensen die voor
hun lol even de stad ingaan op zaterdagmiddag, maar daar hoor ik niet bij.
Tenminste, niet als ik alle kinderen mee moet nemen. En als ik dan ook nog op
de fiets ga, betekent dat, dat ik ook geen buggy bij me heb en dat ze dus alle
drie op vrije voeten rondlopen. Ik had al geprobeerd om mijn vriendin zo gek te
krijgen mij te helpen aan een extra paar handen en ogen, maar die zat
natuurlijk weer ergens anders, slim…
Net op het moment dat ik de deur uit wil stappen gaat de
telefoon. Mijn broertje. ‘Kan ik een paar films van je lenen.’ ‘Tuurlijk kan
dat, maar ik ga net naar de stad, dus ik ben er even niet, laat jezelf er maar even in.’ Wat wil
het toeval (als he tal bestaat), hij is ook net onderweg naar de stad. We
spreken af op de brug en ik stop gauw even de gevraagde DVD’s in mijn tas.
‘Jongens kom, ome Remco wacht op ons.’ Een stuk enthousiaster dan daarvoor
springen de mannen op de fiets en weg zijn we.
In de stad blijkt wat een fantastische man mijn broertje is.
Hij heeft overal ogen en handen en houdt neven, nicht en Bumba (die was
natuurlijk ook weer mee en mag absoluut niet kwijt) scherp in de gaten tussen
het winkelende publiek. Hij heeft alle geduld van de wereld in de
speelgoedwinkel, als de mannen maar niet kunnen kiezen wat ze cadeau willen
geven aan de jarige vriendjes en hun zusje zo’n beetje de hele winkelinrichting
reorganiseert. Maar wat mijn broertje echt helemaal fantastisch maakt is de
actie die daarna volgt.
Het is kermis in de stad, ik had daar de jongens al op
voorbereid. ‘We kunnen best even gaan kijken, maar we gaan nergens in. We zijn
van de week net in de Julianatoren geweest, dus je hebt genoeg in achtbanen,
botsauto’s en draaimolens gezeten.’ Tot mijn grote verbazing werd dat zonder
protest geaccepteerd en dus sjokken we even over het kermisterrein. Ik weet
niet meer of het Chris of Arjen was die als eerste een kreet slaakte, maar
allebei zien ze op een gegeven moment Yoshi.
Ik snap dat dit voor iedereen zonder Nintendo een onbekend
fenomeen is, maar Yoshi is een groen (soms ander kleurig) vriendelijk
dinosaurusje. Hij helpt Supermario om Princess Peach te bevrijden en mijn
mannen kiezen altijd Yoshi als ze aan het computeren zijn. Yoshi is hier dus
hot. En Yoshi zit daar voor het grijpen. Letterlijk in dit geval, want ze staan
met hun neusjes voor zo’n kermisattractie met van die grijphaken, die je
vooruit en opzij moet besturen, vervolgens zakken en altijd mis grijpen. Of
raak, maar dan valt je prijsje net voor het eind weer terug in de bak. ‘Wij
willen Yoshi!’ Ja dat was te verwachten.
‘Mogen wij dat eens doen?’ smekend kijken een paar blauwe en
een paar bruine ogen mij aan. ‘Lieve schatjes, dat is heel lastig hoor, kijk
eens naar die andere kindjes, het gaat meestal mis,’ probeer in hun
enthousiasme te temperen. ‘Misschien als ome Remco het probeert, die kan het
vast goed mama.’ Arjen heeft een rotsvast vertrouwen in zijn grote oom.
‘Ja dat mag wel, maar je moet er wel rekening mee houden dat
ik maar 2 euro heb, daarvoor kan ome Remco het 3 keer proberen en daarna is
mijn geld op. Kan heel goed zijn dat het niet lukt om een Yoshi te pakken in
drie keer he?’
Arjen begrijpt het helemaal, Chris is ondertussen al weer
afgeleid door iets anders en ik geef Remco 2 euro. Succes. Daar gaan we dan.
‘Ome Remco ik wil wel graag een groene Yoshi,’ instrueert Arjen zijn oom nog
even. Ook ome Remco merkt nog even pedagogisch op dat het ook mis kan gaan en
dat de kermismensen het expres moeilijk maken, zodat ze lekker veel geld
verdienen: ‘dus Arjen we kunnen ook pech hebben.’
En pech hebben we, de gewilde groene Yoshi in kwestie, ligt
behoorlijk dwars in het apparaat en na drie keer grijpen staan we zoals
verwacht met lege handen. Chris legt zich er eigenlijk probleemloos bij neer,
maar Arjen had toch echt hogere verwachtingen van de grijpkunsten van zijn oom.
Het is echt heel zielig, je ziet het gezichtje betrekken, hij wist dat het kon
gebeuren, maar hij had zo gehoopt dat het zou lukken en heel stil biggelen de
tranen over zijn wangen. Ja dan ben je als moeder ook niet zo bot om te zeggen:
‘ik zei het toch’. Een kus en een knuffel en hij loopt teleurgesteld weer verder.
Bij de fiets nemen we afscheid van ome Remco en fietsen weer naar huis. Het
geval Yoshi wordt nog even aangehaald door mijn zoon en hij trekt de conclusie
dat die kermismensen maar gemeen zijn, door het zo moeilijk te maken.
Wat wij niet weten en pas op zondagmorgen achter komen, is
dat ome Remco nadat wij huiswaarts keerden gelijk nog een paar keer heeft
geprobeerd om Yoshi te grijpen. Hij moet er zelfs speciaal voor zijn gaan
pinnen, want we hadden allebei geen geld bij ons. Op zondagmorgen duwt hij mij
in de kerk een plastic tas in handen met daarin een cadeautje. ‘Thuis pas
openmaken, het is wel een oranje, die was makkelijker te pakken’ zegt ie erbij.
Er zit zelfs een briefje op: Voor Arjen én Christoph én Yfke om samen (nadrukkelijk
genoemd) mee te spelen. Helemaal in de gloria zijn ze ermee.
Nou dames van Nederland, deze schat van een broer heb ik in
de aanbieding, wie biedt? Behalve een fantastische vent, krijg je ons er als
bonus bij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten