Een konijn voor mama

Mijn zoons hebben zojuist een donderpreek gehad en staan nu boven onder de douche te overleggen, hoe moeten ze het weer goed moeten maken met mij.

Vandaag kom je na een dag hard werken thuis en wil je eigenlijk even gezellig aan tafel zitten en lekker eten met je gezin. Maar dat is van hier vandaag niet aan de orde, er is zelfs helemaal geen orde, eerder wanorde. Mijn zoons en dochter zitten aan tafel te mopperen. Yfke doet dat luidkeels, krijst alles bij elkaar om een ons onduidelijke reden en de mannen zitten met hun eten te spelen, nadat ze eerst hun ananas en kroepoek hebben opgegeten. Nu zijn ze druk doende om hun witte rijst over hun bord te schuiven en naar elkaar te roepen. Dat is overigens volkomen onnodig, want ze zitten op krap 80 centimeter afstand van elkaar. Misschien ligt het aan mij, maar ik kan dit nu niet hebben, heb hier helemaal geen zin in en heb hen ondertussen meerdere malen aangemoedigd om recht te gaan zitten en te gaan eten.

Het was een grote tegenvaller voor hen vanavond, we aten nasi in plaats van de op donderdag gebruikelijke patatjes. Ze zijn hier behoorlijk goed geconditioneerd en rekenen op donderdag eigenlijk standaard op patat. Maar ja, omdat ik nog geen tijd had gehad om de vieze frietpan onder handen te nemen, had ik nasi gekookt. In hun geval betekent dat dan witte rijst, omdat ze consequent weigeren om nasi te eten. Een flinke tegenvaller dus voor de heren en dame, die ook haar zinnen op tatas met naise had gezet.

Maar goed, ik naderde dus mijn kookpunt en nadat Christoph zijn witte rijst over de tafel uitspuugt ben ik het meer dan zat. ‘Weet je wat jullie doen? Zoek maar een andere moeder, die wel altijd kookt wat jullie lekker vinden en ga daar maar wonen, dan zoek ik wel kindertjes die wel blij en tevreden opeten wat ik voor ze kook!’ Misschien pedagogisch niet helemaal verantwoord, maar jammer dan. ‘En nu naar boven, douchen, pyjama aan en in bed!’ ‘Krijgen we geen toetje?’ probeert er nog een.

Tss, wat denkt ie zelf, wegwezen met zijn tweeen! Arjen begrijpt de ernst van de situatie en sluipt met de staart tussen de benen naar boven (bij wijze van spreken dan). Christoph die nergens de ernst van in ziet, schiet achter hem aan.

Als ik een paar minuten later achter ze aan naar boven loop, hoor ik ze overleggen onder de douche, Arjen denkt hardop: ‘Zou mama echt weggaan?’ ‘Nee, dat wil ik niet hoor.’ Christoph antwoordt iets, ik versta het niet. Arjen weer: ‘Nee want als ze 15 jaar getrouwd is, zouden we naar Disney gaan en dat is al bijna, want ze is bijna 11 jaar getrouwd.’ (Dit plan is ooit eens geopperd, maar inmiddels al lang weer van de baan, maar dat weten zij niet, dat doen we vast nog wel eens, maar niet met ons 15 jarig huwelijk)  

‘Ik wil wel naar Disney, ’ zucht hij.  ‘Ik ook,’ hoor ik Chris zeggen.

‘We moeten, denk ik, echt iets leuks doen voor mama, een cadeau kopen ofzo’, stelt Arjen voor. ‘Ja of een tekening maken,’ denkt Christoph. ‘Nee, geen tekening, die heeft ze al genoeg, we moeten echt iets moois kopen als ze 15 jaar getrouwd is. Dan gaan we sparen en dan geef jij mij al jouw geld en dan ga ik naar de stad, want dan ben ik 11 en dan mag ik vast wel alleen naar de stad. Maar jij bent dan pas 9, dus dan mag jij nog niet alleen de Beatrixlaan over (dat heeft Arjen goed gezien), dus ik ga alleen en dan koop ik van ons geld het allermooiste cadeau wat er is voor mama.’

Christoph komt al met suggesties, ik spits mijn oren, want ik ben uiteraard heel benieuwd wat dat allermooiste cadeau dan volgens hen wel niet is. Christoph blijkt mij al aardig goed in te kunnen schatten: ‘Dan moet jij een boek kopen voor mama, of een mooie ketting.’ Keurig Christoph, jij kent je moeder goed. Maar Arjen is het er niet mee eens en wijst al deze fantastische ideeen van de hand. ‘Nee, het moet echt een heel duur cadeau zijn, we kopen een konijn voor mama.’

Ik sta verbijsterd op de overloop met de wasmand in mijn handen. Een konijn? Hoe is hij daar nou opgekomen? Wat moet ik daar nou mee? Ik heb echt niets met konijnen, nooit gehad en dat zal waarschijnlijk ook niet meer komen, ik vind ze zelfs niet eens lekker. Geen Flappie voor mij met de kerstdagen. Op de een of andere manier moet ik er toch voor zorgen dat Arjen iets meer gaat luisteren naar de ingevingen van zijn kleine broertje. Want een konijn voor mijn 15 jarig huwelijk lijkt mij niet zo’n leuk cadeau, ik heb nog 4,5 jaar om hem op andere gedachten te brengen en te zorgen dat Christophs mening wat meer gewicht in de schaal legt.

O ja en ik moet ze ook nog vertellen dat we niet naar Disney gaan…dat doen ze maar een keer met Ome Remco.