Paarse laarsjes

Afgelopen weekend heeft mijn dochter haar eerste paar schoenen aangehad. Wat ach arm kind, bijna twee jaar oud en nu pas voor het eerst schoenen aan? Dat het lang duurde voor je kon lopen wist iedereen al, maar heeft je moeder twee jaar gewacht met je schoenen aan te trekken?

Nee het zit een beetje anders, mijn dochter kon nu min of meer de schoenen aan die ik meer dan twee jaar geleden voor haar kocht. Het is een ingewikkeld en lang verhaal, dat ik mezelf kennende, ook  niet veel korter zal kunnen vertellen.

Het zit namelijk zo. Herinnert u zich de herfst van 2010 nog? Ik nog wel. Al vanaf half november lag er sneeuw en dat duurde en duurde maar. De ANWB gaf code rood en weeralarm. Er werd aangeraden om niet de weg op te gaan als het niet strikt noodzakelijk was, drinkwater en warme dekens mee te nemen enzovoort. Winkels niet voorbereid op zulke kou, dus alle sneeuwlaarzen overal uitverkocht. Ik dagelijks op de fiets, zwanger en al, kind voorop , kind achterop naar school glibberen, uitkijken en behoedzaam lopen om niet met zwangere buik en Chris op mijn arm op mijn giechel te gaan. Mijn broer (30) brak zijn enkel, omdat hij en zijn vriendje niet samen op een slee bleken te passen. Ja? Heeft u deze dramatische november en decembermaand weer helder voor de geest? Dan ga ik verder…

Hoe dan ook, het was erg koud en glad en ik was toen zo’n 8 maanden zwanger van Yfke. Dat heeft er op zich niets mee te maken, zij had geen last van de kou in mijn broedkastje. Nee het was Chrisje, toen net 2 jaar oud, die last had van de kou. Het manneke had destijds nog geen sneeuwlaarzen en liep dus op zijn kleine kaplaarjes door de sneeuw en ijs te stampen en maar huilen van de kou. Eigenlijk kwam het erop neer dat ik hem moest tillen, want hij had zulke koude voetjes. Dat is natuurlijk enorm zielig en omdat ik een goede moeder probeer te zijn en zwanger en tillen en sneeuw een slechte combinatie zijn, ging ik voor hem op zoek naar sneeuwlaarzen.

Ik hees me met mijn dikke buik op de fiets, Chris achterop en hup naar de stad. Ik noemde het hierboven al, de Bristols, Scapino’s, Hema’s, je kunt het zo gek niet bedenken, niemand had zo vroeg in het jaar al zoveel sneeuw verwacht en er was nergens meer een paar sneeuwlaarzen voor het mannetje te krijgen. Ik heb ik weet niet hoeveel winkels gehad en nergens vond ik meer sneeuwlaarzen.

Uiteindelijk (lees: dagen later) vond ik nog een paar bij de Ranzijn, ik weet nog hoe ze daar stonden, als enig paar laarsjes op een verder hele lege stelling. Wel net iets te groot, maar dat was het ergste niet, ze waren knalpaars met bloemetjes erop. En u voelt het al aankomen, wanhopig als ik was van al het gehuil van Christoph en zijn koude voeten en mijn gesjouw en geglibber, heb ik die laarsjes gekocht. Ik dacht destijds: ‘ach paars, wat kan hem dat schelen, als zijn voeten maar warm zijn en over een jaar of twee kan zijn zusje (dat wist ik al) ze aan. Ik heb dus eigenlijk laarsjes voor Yfke gekocht, maar Chris mocht ze eerst even inlopen. Dat heeft ie braaf gedaan de afgelopen twee jaar en nu zijn ze hem te klein. Hij krijgt de oude van Arjen en Arjen heeft zaterdag nieuwe gehad (je boft toch maar als oudste in een gezin.)

En afgelopen weekend lag er dan weer sneeuw en konden de paarse laarsjes eindelijk gedragen worden door degene voor wie ze oorspronkelijk bedoeld waren. Ze waren weer een beetje te groot, maar wel lekker warm. Het punt is alleen dat Yfke dat witte spul op de grond niet vertrouwd en in plaats van er doorheen te lopen in de daarvoor bedoelde laarsjes, ze zich door mij laat tillen. Eigenlijk is er dus niets veranderd in twee jaar tijd, ik moet nu weer voorzichtig lopen en zorgen dat ik niet met dochter en al op mijn snufferd ga.

Hoop wel dat Chris mij dit later nooit kwalijk zal nemen…