Onze kleine jongen wordt groot, het is alleen jammer dat we
er op deze manier achter moesten komen. Hij is vanmorgen helemaal alleen naar
het winkelcentrum gelopen en weer terug en het winkelcentrum is nou niet
bepaald hier om de hoek. Frank en ik hebben even toch een heel benauwd uur
gehad vanmorgen.
Wat was het geval: Ik moest vanmorgen vroeg op pad voor
boodschappen. Ik had nogal wat nodig, dus ik moest met de auto. Frank wilde om
10.00 met zijn zus even op visite bij zijn dementerende tante in Hank en
daarvoor nog even langs de dokter vanwege oorontsteking, ik moest dus een
beetje opschieten met de boodschappen. Omdat ik niet wist hoe laat Frank bij de
dokter terecht kon en hij daar op de fiets heen moest zou ik de jongste twee
meenemen. Arjen kon eventueel wel mee naar de dokter, daar heb je geen last
van.
Zodoende zat ik om 8.30 met twee kinderen in de auto richting
Nettorama. Christoph zat zijn zus ontzettend te treiteren en ik dreigde hem
naar huis te brengen, hij ging uiteraard gewoon door, dus al voor we het dorp
uit waren heb ik dat dreigement omgezet in daden en de auto op de kruising
rondgegooid en het joch bij zijn vader afgeleverd. Ik weer naar de netto.
Ondertussen was Frank thuis eindelijk door de telefoonbarriere
van de doktersassistente gekomen en hij mocht direct even langskomen. De dokter
kent Frank en zijn linkeroor erg goed, dat is dus nooit loos alarm. Frank hijst
de mannetjes in hun jassen en zet de fietsen klaar om te vertrekken. Christoph
gaat zonder mokken mee, maar Arjen heeft er niet veel zin in. Hij is dagen
bezig met een puzzel van 1000 stukjes en gisterenavond hebben Frank en ik samen
met hem de puzzel bijna afgekregen en nu naderen we het eind. Hij wil dus heel
graag verder puzzelen. Maar Frank wil niet dat ie alleen thuis blijft, dus hij
moet mee. Met tegenzin trekt hij jas en schoenen en aan en loopt mokkend
richting fietsje. Die zit op slot, dus Frank weer naar binnen om de sleutels te
pakken…hij komt weer buiten en weg Arjen. Maar dan ook echt weg! Nergens meer
te vinden. Frank zet Chris op de fiets en rijdt door het dorp, gaat het vragen
bij zijn vriendinnetje een paar huizen verder. Geen Arjen.
Op dat moment kom ik thuis met de boodschappen, Frank is
ondertussen in alle staten, we laden de boodschappen uit en ik neem Christoph
van hem over en Frank gaat richting dokter. Nu ben ik dus op zoek naar Arjen en
als ik mijn zoon een beetje ken (en dat doe ik bij deze wel, bij Christoph is
dat beduidend minder) zou het me niets verbazen als hij daadwerkelijk naar de
winkels is gelopen is. Dat is zo’n 20 minuten lopen voor een volwassene. Ik
ruim de boodschappen op, nog niet echt in paniek en hijs vervolgens Yfke en
Chris in hun jasjes en zet ze op de fiets. Het grote zoeken is begonnen en ik
fiets het dorp uit, langs de scholen (hij zal toch niet helemaal naar de
winkels gelopen zijn?), terug naar het voetbalveld, door alle steegjes in
Dalem, maar nergens.
Ik ga aanbellen bij vriendjes, daar is ie niet, ik zie een
buurvrouw op de fiets thuiskomen met een tasje van de bakker, heeft zij hem
misschien gezien, ook niet. Misschien is ie inmiddels thuis, weer even langs de
buurvrouw, nee nog niet gezien. Ik fiets weer verder en maar roepen: ‘Arjen’.
Ik vraag het aan de grote knullen die vuurwerk staan af te schieten op het
pleintje, ze hebben hem niet gezien, maar beloven hem naar huis te sturen. Ik
besluit nu maar de route door de nieuwbouw te nemen en weer richting winkels te
gaan. Maar hij zal toch niet echt die drukke weg overgestoken zijn, hoe vaak
waarschuw ik daar niet voor, ze rijden daar makkelijk 80!
Ondertussen zijn we 3 kwartier verder en fiets ik voor de
tweede keer het dorp uit. Ik zie hem nog steeds nergens en ga dan maar echt
richting winkelcentrum, maar daar zie ik hem, halverwege het fietspad richting
Dalem in zijn grijze jasje met zijn handen in zijn zakken.
Zo gauw hij mij ziet begint ie al huilend te rennen: ‘mama,
ik was helemaal naar de netto gelopen en ik heb bij alle auto’s gekeken of jij
er was, maar onze auto stond er niet, toen ben ik maar weer terug gegaan en
overal was geknal en vuurwerk en ze gooiden het allemaal naar mij’… dikke
tranen, groot verdriet. Maar ik ben tegelijk boos en opgelucht. Boos omdat ie
niet geluisterd heeft naar Frank en zijn eigen plan heeft getrokken door weg te
lopen. Opgelucht omdat ie de weg zo goed weet en weer terug is.
Ik besluit dat Frank straf mag uitdelen, want dat is degene
wiens gezag ondermijnd is. Maar een flinke preek geven kan ik wel. Ik laat het
ventje wel even duidelijk merken dat dit absoluut niet kan en som alle
mogelijke gevaren en gevolgen even op. Laat dat duidelijk zijn! ‘En je moet
sorry zeggen tegen papa.’ Maar dat durft ie niet, zodra Frank thuiskomt van de
dokter wil ie zich verstoppen achter een stoel. Helaas voor hem gaat dat feest
niet door. Hij zal zijn vader onder ogen moeten komen.
Ik geloof dat de boodschap wel over is gekomen, poeslief
gaat ie verder aan zijn puzzel. Als Frank later dan gepland, op weg is naar
zijn tante vraag ie met een klein stemmetje of ik aan niemand wil vertellen dat
ie is weggelopen, hij schaamt zich behoorlijk voor deze actie. Dat zal ik dus
ook niet doen. (maar hij heeft niets gezegd over opschrijven.)
Pfff, moeder zijn lijkt wel met het jaar lastiger te worden.
Ondertussen puzzelt mijn zoon door, en wat is nou het ergste, er zijn nog twee
stukjes kwijt ook, kan ie hem nog niet eens afmaken. Wij gaan 2012 al zoekend
uit…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten