Ach gossie, daar zat ie dan, op z’n stoeltje in het
kringetje. Wat kan je moederhart dan toch opeens weer smelten. Christoph is
vanmorgen voor het eerst gaan wennen in de klas bij juf Wil…en ooo wat heb ik
uitgekeken naar deze dag. Want zo lief en schattig als ik hem tien minuten
geleden achterliet, zo dwars en eigenwijs en strontvervelend was hij de
afgelopen weken in huis. Het is dat wij geen behang hebben en dat het zo’n werk
geeft, maar ik had hem er met liefde achtergeplakt.
Wat een dwars varken, hij kan me echt tot grote woede
krijgen! Met als toppunt het feit dat meneer ook vertikt om het woord ‘sorry; te
gebruiken. Afgelopen vrijdag , zijn laatste ochtendje thuis, heeft hij om die
eenvoudige reden, anderhalf uur op de onderste trede van de trap gezeten, want
hij weigerde om ‘sorry’ te komen zeggen. Wellicht was dit pedagogisch gezien
onjuist, (je moet ze toch altijd hun leeftijd + 1 minuut apart zetten?) maar ik
voelde de afdruk van zijn kaplaars nog tegen mijn wang en was weinig
vergevingsgezind. Dus anderhalf uur, hij bofte dat we ie perse mee moest om
Arjen op te gaan halen, anders had ie er misschien 3 uur later nog gezeten.
Maar meneer hield niet op. Op gegeven moment hoor ik weer
het zusje krijsen en ik lokaliseer onmiddellijk de oorzaak hiervan op de bank.
Christoph is er wederom vandoor met niet een, maar beide Bumba’s en Yfke gaat
helemaal uit haar stekkertje en gilt op een heel hoog toontje: ’Nee Titof, nee
tapata ( dit betekent bumba, wij weten ook niet waarom) nee boos.’ De
ontvoerder van de twee Bumba’s ligt met zijn buit op de bank en ik ben het nu
echt goed zat. Ik loop naar hem toe en wil hem even stevig bij zijn bovenarmpje
grijpen (tip van mijn schoonmoeder, deed zij vroeger altijd bij de kinderen)
maar meneer mijn zoon heeft zijn kaplaarsjes nog aan en schopt met zijn beentjes
vol in mijn gezicht. Waar ik eerst nog boosheid speelde, nu is er van enige
vorm van acteren geen sprake meer en ben ik echt kwaad. Daarbij, de tranen
staan me in de ogen, want dit doet ook echt zeer. Ik grijp hem bij zijn kladden
en deponeer hem op de gang: ‘Zo, je mag pas terugkomen als je sorry zegt.’ In
de hoop dat dit werkt.
Bij Arjen werkt dit altijd als een tierelier, die roept bij
wijze van spreken al sorry voordat ie op de gang is, zoniet bij Christoph.
Christoph heeft zijn trots en is nu zwaar beledigd vanwege deze behandeling.
Hij begint eerst te schreeuwen en vervolgens begint hij met
allerlei voorwerpen tegen de deur te smijten. Ik negeer alles. Dit werkt
averechts op Chris, want hij gaat nu op zoek naar andere manieren om zijn
ongenoegen te laten blijken. Ik hoor hem mopperen achter de deur, hij schopt er
eens tegen aan en doet dan vervolgens de deur open en kijkt mij heel kwaad aan.
Ik sta op, loop naar de deur en vraag: ‘Wil je soms wat zeggen?’ Nee hij wil
niets zeggen. ‘Dan ga je weer terug, je moet eerst ‘sorry’ zeggen.’ En ik doe
de deur weer dicht. En Chris gooit hem weer open. Dit gaat zo echt een hele
poos door, hij gooit de deur open en ik doe hem weer dicht. Yfke is ook niet te
beroerd om het vuurtje nog wat verder op te stoken en stapt ook driftig
richting de gang: ‘Titof tout’.
Hij moet het toch ooit opgeven? Maar om half 12 als wij toch
echt richting school moeten, zit hij er nog steeds. Zonder iets tegen hem te
zeggen, steek ik hem in zijn jas en laarzen, die had ie inmiddels uitgetrokken
om er mee tegen de deur te kunnen smijten en zet hem in de auto. Op school wil
hij er niet uit, hij blijft boos in zijn stoeltje zitten en wacht tot zijn zus
en ik met zijn broer terugkomen. En dan gebeurt het. Arjen begint een verhaal
te vertellen over het wetenschappelijke experiment (slakkenrace) dat ze die
morgen bij biologie hebben uitgevoerd en opeens is meneer een en al aandacht. Hij
wil precies weten welke van de drie slakken de snelste was. Waar het knopje in
zijn hoofd precies omging weet ik niet, maar toen we weer thuis kwamen was
meneertje weer ‘on speaking terms’ met mij. Het hele strafgebeuren is ie
vergeten. Draak dat ie er is.
En zo gaat het dus al weken, hij is overduidelijk toe aan
school. Vandaag voelde echt als bevrijdingsdag, we keken er allemaal naar uit:
Chris zelf natuurlijk omdat ie eindelijk naar de Regenboog mocht, Arjen, omdat
die het wel stoer vond om zijn kleine broertje uit te leggen hoe alles werkt op
school, Yfke omdat ze nu eindelijk overal mee kan spelen, zonder dat Chris de
dingen afpakt of stukmaakt of gewoon in d’r weg loopt, maar vooral mama, omdat
ik nu niet meer tig keer op een dag moet waarschuwen en straf moet uitdelen.
En daar gingen we dan vanmorgen vroeg, nu niet met een
rugzakje, maar met twee, allebei gevuld met een beker ranja en een appeltje.
Christoph heeft nog nooit zo snel zijn schoenen en jas aangehad als vanmorgen.
Met zijn rugzakje om stond hij al klaar bij de fiets. En dan zit zo’n mannetje opeens
in zo’n grote klas op zo’n klein stoeltje in de kring. Opeens is het dan weer
zo’n lief schattig ventje. Echt een droppie, de kleinste van de klas. Helemaal
opgetogen. Ik zwaai hem nog een kushand toe en krijg ik tien terug. Yfke zwaait
ook dapper mee. Het is zover. Christoph is naar school. Nou ja, een ochtendje
dan, we zijn nog in de wenfase, ’s middags mag ie nog lekker thuis uitrusten
van de juf. Nou mooi niet dus. Ik heb de peuterspeelzaal nog niet opgezegd, dus
vanmiddag gaat ie mooi nog een keer op pad! Gewoon voor de zekerheid…en de
lieve vrede…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten